Soms is het een kasteelwandeling
Soms is het een Huiswandeling.
Vanmorgen beginnen Wandellief en ik aan een Huiswandeling, want onze wandeling begint op het landgoed Landfort in een verstopt hoekje van ons land. De grens tussen Nederland en Duitsland is tijdens een groot deel van de wandeling binnen handbereik. Het is zelfs zo dat wij grenzen overgaan. Deze wandeling is een grensgeval.
Wij beginnen op een stoffige parkeerplaats met zicht op het bouwbord dat aangeeft wie de opdracht heeft gegeven tot het herstel van het landhuis en vele andere opdrachten en uitvoerders. Dit alles opgesierd met een grote foto met een situatie uit een tijd die nauwelijks meer herkenbaar is. Wij slingeren over het landgoed dat samen met het Huis (zie foto bovenaan) in 1970 is aangekocht door GLK. We ontmoeten hondenuitlaters en fietsers. Voor het eiland waar het huis op staat zijn werklieden bezig om een brug te herstellen zodat de (toekomstige) bewoners met droge voeten naar huis kunnen. Tijdens de tweede wereldoorlog hebben het huis en het landgoed grote schade opgelopen. De tijd van het grote herstel en de nieuwe glorie is heel dichtbij. Het Koetshuis is al hersteld en de moestuin is aan een nieuw leven begonnen. Veel van de kenmerkende bomen van het landgoed hebben de kans op een restauratie echter niet gekregen en zijn verdwenen. Wat rest is de herinnering in woord en beeld. Het Landgoed leunt tegen de grens met Duitsland aan en heeft in de loop der jaren altijd een sterke band gehad met het buurland, zoals blijkt uit het gezag dat de prins Van Salm – Salm (Wasserburg Anholt) uitoefende over dit landgoed. Wanneer wij een klein stroompje (dat uitkomt in de nabijgelegen Issel) zijn overgestoken zijn wij in Duitsland. Over de weg die genaamd is Nieder-Issel komen wij in Anholt aan. Opvallend was dat langs de voornoemde weg percelen met verscheidene gewassen waren. Het is daar geen koekoek-éénzang. De landbouwmachine die aan het werk is veroorzaakt een flinke stofwolk. Het is hier droog. Onze route komt langs de oprijlaan van de beroemde Wasserburg. In een ver verleden zijn wij op een internationale fietstocht met onze kleine kinderen hier geweest en naar binnen gegaan. Zij zagen toen voor het eerst van hun leven een echte Rembrandt. Wij lopen naar de Waterburcht en kijken rond op het binnenplein van de burcht. Van afstand lijkt het alsof het één groot gebouw is, maar het blijken losse gebouwen te zijn die door water zijn omringd. In een deel is een hotel-restaurant (mondkapje verplicht), in een ander deel is een museum. Wij lopen over een oude aarden wal totdat wij bij een oude kerk uitkomen. Het is de Pancratiuskerk, genoemd naar Pancratius die rond 304 werd omthoofd om zijn christelijke geloof. De onthoofding vond plaats in Rome. Op 12 mei wordt hij herdacht, we zijn twee dagen te vroeg. Langs de ijskelder van Anholt gaan wij de Adolf Donders Allee op en zien dat ouders hun kinderen van de bassischool ophalen. Voor de liefhebbers: Adolf (1877 – 1944) werd geboren in Anholt en hij werd hoogleraar homiletiek (= preekkunde) aan de universiteit van Münster. Hij wordt beschouwd als één van de grondleggers van de moderne homiletiek.
Het wordt tijd voor een aangename pauze. We vinden een zitplaats op historische grond. Het is bij één van de ingangen van de tuin rond de Gruftkapelle. Deze kapel werd in 1672 gebouwd. De opdrachtgever was de vorst Carl Theodor zu Salm (zie Wasserburg Anholt). Deze kapel werd gebouwd voor de mensen aan gene zijde van de grens die niet in de gelegenheid waren om in eigen land naar de mis te gaan. In de loop der eeuwen is deze kapel sterk verbonden gebleven met de familie Van Salm-Salm. In 1998 werd nog een telg van dit geslacht hier bijgezet.
Aan de overzijde van de weg nadert een echtpaar op leeftijd met stekkerfietsen. De man stapt af bij een info-bord met kaart en een paal met richtingwijzers. De vrouw des koppels gaat zitten in een houten onderkomen langs de weg en begint een telefoongesprek in Hoog-Nederlands. Mijn inschatting is dat haar man, die op vele meters afstand de kaart bestudeert, het gesprek woordelijk kan volgen. Wij laten ons niet ontmoedigen en gaan een onverharde weg in waar de wandelaar welkom is, maar verkeer niet. Aan onze linkerhand wordt een immens feestterrein langzaam maar zeker ontmanteld. Op een stellage wapperen de Nederlandse vlag, de Duitse vlag, de vlag van de Verenigde Staten en de vlag van Oekraine. Op een groot spandoek staat ZIEL, maar niemand gaat onder het doek door en eist de overwinning op. Aan onze rechterhand stroomt de Regnieter Bach, die wij oversteken ter hoogte van een golfterrein. ‘Golf’ slaat hier niet op de wateractiviteit in de Bach. Bij het openluchtheater van Engbergen staat een lange bank. Hier gaan wij zitten en wachten op de voorstelling. Het blijkt een éénakter te zijn. Een man komt aan op de fiets, zet deze op de bijpassende standaard en gaat een stenen gebouw in. Even later komt hij naar buiten met een grote houten plaat in zijn handen en hij verdwijnt achter een haag. Dit is een open doekje. Zoveel zeggingskracht!
Nadat wij zijn bekomen gaan wij verder met onze wandeling. We gaan door bossen, zien een blotevoetenpad (bvp), gaan langs een clubgebouw van een imkersvereging (“imker worden is een gunst, imker zijn is een kunst”) en dan steken wij de Issel over via een boogbrug. Even lopen wij evenwijdig aan de Issel en dan komen wij aan de rand van Gendringen om daar de Zwanenburgseweg in te gaan. Die weg is op zichzelf niet verkeerd, maar het is er druk: fietsers, stekkerfietsers, racefietsers, personenauto’s, vrachtwagens, landbouwverkeer: het gaat maar door. Wij proberen de fietsstrook ter linkerzijde te volgen, met als uitwijkmogelijkheid de berm. Anderhalve kilometer gaat het zo door. Geen pretje. Dan komen we op de Landfortweg. Daar is het wat rustiger. Vlak voor de parkeerplaats van het landgoed gaat de route linksaf. Het is duidelijk dat hier niet veel wordt gewandeld. Vlak voordat wij scherp rechtsaf dienen te gaan blijken enkele bomen zich te hebben gevleid over de paden die ons in het vooruitzicht waren gesteld. Na een eerste bezichtiging, vraag ik mij hardop af of het niet beter is om terug te gaan. Bij een tweede bezichtiging besluiten wij door te zetten, takken af te breken, boomstammen te ontwijken, takken uit de weg te ruimen en algeheel ongemak te verduren. Zo komen wij aan het einde terug bij het begin. Een kasteelwandeling als grensgeval.
Megchelen – Kasteelwandeling Huis Landfort – 13 kilometer
Deze wandeling staat in : Rob Wolfs en Wim Huijser – De mooiste kasteelwandelingen in Gelderland – Uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig 2021 & GLK 2021 (wandeling 6).
Deze wandelgids bestellen kan hier.
Willems Wonderlijke Wandelingen 