De oude Grieken wisten het al.
Er leiden vele wegen naar Barneveld.
Zeven dagen geleden maakte ik een voettocht naar Barneveld.
Vandaag staat er wederom een tocht naar dit dorp op mijn programma.
Ik heb nu een meer oostelijke route gemaakt, die langs de oostzijde van het dorp Voorthuizen gaat. Zo kom ik meer in bosgebied en landgoedgebied dan op mijn vorige tocht. Om weer op tijd in Barneveld te zijn op ons afgesproken punt verlaat ik vroeg mijn bed. Om zeven uur ben ik aan de wandel.
Even na dit tijdstip zie ik de eerste klant bij de oliebollenkraam van Brunselaar staan. De honger slaat vroeg toe bij sommige mensen. Ik baan mij een weg door Nijkerk om bij sportvelden op de Bloemendalseweg uit te komen. De zonsopgang laat zich vandaag van een hele mooi kant zien. De verte kleurt en de silhouetten van kale bomen vormen een doorzichtige versperring aan de einder. Alsmaar rechtdoor (op een slingerende weg) kom ik in Deuverden en de gemeente Putten. Bij een grote manege lopen de fraaie kippen buiten en staan de paarden binnen. Langs boerderij Veldhuizen loop ik langs de Kruishaarse Heide. Langzamerhand wordt het lichter op mijn pad, dat helpt bij het ontwijken van allerhande moddergedeelten. Het is in deze buurt een mooi wisselend landschap over meerdere landgoederen. Heide, bossen, velden, akkers, kleine campings, oude boerderijen. Na ruim 12 kilometer neem ik mijn eerste pauze. Ditmaal heb ik geen boterhammen bij mij, maar pannekoeken, die zijn overgebleven van een baksessie van gisteravond. Een verfrissnde hap en goede vulling van mijn maag. De thee smaakt ook prima. De eerste mountainbikers laten zich zien.
Op een breed modderpad is aan de rechterzijde een smalle strook waar ik over kan lopen zonder weg te zakken of te glijden in de modder. Ineens klinkt achter mij een stem. Mogen wij even passeren? Het blijken geen snelwandelaars te zijn, maar het is een duo mountainbikers. Even verderop ga ik aan de kant. De tweede fietser zegt tegen iemand of in het wilde weg: Wat een modderzooi! Daar zijn die fietsen toch voor bedoeld, zeg ik in een gevat moment. Er komt geen reactie. De weg tussen Voorthuizen en Putten steek ik over en ik kom weer in een kleinschalig landschap. Met een huis in zicht zie ik een bordje dat wijst op eigen weg en verboden toegang. Ter plekke kan ik iets anders bedenken. Teruglopen? Dan zie ik aan mijn linkerhand een smal spoor het bos in gaan. Ik volg het spoor dat mij uiteindelijk naar een asfaltweg brengt en even later ben ik terug op mijn route. Aan de zuidkant van Veenhuizerveld ga ik naar het zuiden. Langs de Waterleiding Appelsche Maalschap ga ik naar het oosten. Via het parcours van een Klompenpad kom ik bij het Wilbrinksbos, waar enige drukte is te bespeuren, met name jonge moeders met nog jongere kinderen houden zich hier op en wisselen de laatste pedagogische inzichten uit. Via Zeven Heuveltjes kom ik terecht in het toeristische deel van Voorthuizen. Voor veel mensen uit de Randstad is Voorthuizen een ontsnappingsroute om in weekenden en op zomerse dagen de drukte van de Randstad achter zicht te laten en de drukte van de vakantieparken op te zoeken. Mijn route gaat zelfs dwars door zo’n park. Het is een flink park, maar het weer en de tijd van het jaar en stille huisjes geven zo een beetje een troosteloze indruk, ondanks de dame van het park die met een trolley vol linnengoed bij een huisje staat. Tussen Zeumeren en het Aanschoter Gat (bekend bij automobilisten op de A1) steek ik de snelweg over. Wanneer ik nog tien kilometer te gaan heb las ik een pauze in. Er staat een keurig bankje voor een huis dat van onder tot boven wordt verbouwd. Ik lig goed op schema om op tijd op het verzamelpunt aan te komen. Al een tijdje word ik vergezeld van de doffe dreunen van de carbidschutterij. Op steeds meer plaatsen zie ik een toekomstige vuurstapel. Het enige dat ontbreekt is het vuur, maar dat zal niet lang meer duren. Op andere plaatsen is de vlam er al in en waait de rook over mijn pad. Heerlijk die frisse buitenlucht op het Nederlandse platteland. Moedig maar voorwaarts. Bij de Krollerweg doorbreek ik de lijn tussen Barneveld en Kootwijkerbroek. Dwars door het Wesselsche Veld ga ik, ik zie Esveld liggen. Over de Barnseweg en in de regen ga ik de bebouwde kom van Barneveld nbinnen. Sportvelden en gebouwen van een groenopleiding en van het International Poultry College passeer ik. Met een boogje ga ik om landgoed Schaffelaar heen en even voorbij het station steek ik het spoor over, langs de Veluwehal, door een groenstrook, een bruggetje over met twee hele leuke standbeelden en dan de Beekstraat in. Hier eindigt mijn tocht op een overdekt terras, in alle strilte. Wandellief is er nog niet, ruim een half uur later komt zij opdagen. Ik heb nog geappt!, zegt zij. Ook zonder haar ben ik hier welkom.
Nijkerk via Voorthuizen naar Barneveld – 33.5 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 