Twee kloostersroute

In de serie ‘de mooiste netwerkwandelingen’ van Uitgeverij Elmar verscheen een deeltje over ‘Sallandse Heuvelrug & IJsselvallei’. Tijd om de IJssel over te steken. Hieronder een verslag van Wandeling 6 uit deze wandelgids.

Twee kloosters.
Tweemaal in de naaste omgeving van Deventer.
Tweemaal raak tijdens één wandeling.
Mijn wandeling begint bij het Kulturhus in het centrum van Diepenveen. De route steekt de Wetering over en komt bij het smalle Kerkpad. Achter de volkstuintjes aan mijn rechterhand stond in de tijd van de late Middeleeuwen een kloostercomplex. Het was in gebruik door dames die zich hadden aangesloten bij de kerkelijke vernieuwingsbeweging Moderne Devotie. Deze beweging was begonnen door Geert Groote uit Deventer. Hij kwam uit een voorname familie en hij ergerde zich aan de rijkdom en de onbijbelse wijze van leven die hij in de Rooms-Katholieke kerk aantrof. Met zijn Moderne Devotie (hedendaagse toewijding) zette hij zich in voor een sober leven, voor goed onderwijs en zorgvuldigheid in de verkondiging van het Evangelie. Als hulpmiddel stichtte hij leefgemeenschappen, zowel voor mannen als vrouwen (maar wel gescheiden). Deze werden “Broeders/Zusters des gemeenen leven” genoemd. Dit gemeenschappelijke leven maakte indruk, niet alleen in Deventer, maar ook ver daarbuiten. In Diepenveen werd een klooster voor de zusters gesticht. De oude kloosterkerk staat nog steeds overeind en is in gebruik bij de plaatselijke protestantse gemeente. Tegenover de kerk staat dit beeldje van twee zusters van het gemeenschappelijke leven. Het beeldje heet ‘De Bemoediging’, omdat de moeder overste een nieuweling (novice) aanmoedigt in haar verlangen om in te treden in de gemeenschap. Intreden kan niet meer, en al helemaal niet voor mij. Zou het iets voor Wandellief zijn geweest?

Op naar het volgende klooster!
De route brengt mij al snel in het buitengebied van Diepenveen en Diepenveen heeft aardig wat buitengebied. Dat herinner ik mij nog uit mijn jonge jaren (net na de tijd van de Moderne Devotie). Op de Kieftenweg komt een hond zeer enthousiast en blaffend op mij af. Zijn bazin staat er kromgebogen bij en weet niet zo gauw het juiste commando over haar lippen te krijgen. Gelukkig heeft de hond snel in de gaten dat hij geen partij is voor mij. De tocht gaat ongeschonden verder over verharde en onverharde wegen. In de Holterhoek spelen volwassen mensen met een klein wit balletje. Zij slaan het balletje weg met een stok, maar er is geen hond te bekennen die achter het witte balletje aan kan rennen en weer terug kan brengen in zijn bek. Nu gaan die volwassenen er zelf achter aan. Dan kun je beter een eindje gaan wandelen, hoef je jouw rolkoffer ook niet mee te brengen. De Averlose Houtweg mag tijdens een wandeling in deze buurt niet ontbreken en dat gebeurt ook niet. Ik kom nu in het gebied van De Kranenkamp. In oude tijden werkten hier de zusters van het gemeenschappelijke leven om het gebied te ontginnen. Zij bouwden zelfs een boerderij, dat deden deze dames wel vaker. En dan heeft het nog tot deze eeuw moeten duren voordat er een vrouwelijke minister van Landbouw, Natuur en Visserij is gekomen. De zusters zijn allang geen eigenaar meer van dit gebied. Het is handen van de dames en heren van Stichting IJssellandschap. Deze mensen doen mooi werk, niet alleen op deze plek, maar ook op andere plaatsen langs de IJssel. Vlak achter de Kranekamp staat Nieuw Sion, tot voor kort heette het gebouwencomplex Abdij Sion, de kloosterlingen zijn vertrokken naar Schiermonnikoog (een treffende naam) en het complex is overgenomen door een stichting die vanuit christelijke overtuiging allerlei activiteiten organiseert. Tot voor kort was er zelfs een jongerenklooster in het complex. Vorige week is er net een theeschenkerij geopend. In vervlogen tijden ben ik wel in de Abdij geweest om bij een avondgebed te zijn. Het was indrukwekkend, maar niet zo .. dat ik er ben gebleven. Anders had ik nu wellicht op Schiermonnikoog gezeten.

Door de bossen kom ik bij de Moespotleide. Dit is een nat gebied dat in de loop der jaren onderhanden is genomen zodat het nog natter is geworden en water beter vasthoudt met het oog op drogere tijden. Verder is er gewerkt om de biodiversiteit te versterken. Door een geluk bij een ongeluk zijn er hoogteverschillen ontstaan in het gebied waardoor de biodiversiteit werd versterkt.

Dan kom ik bij het Kolkbos.
Het bos van mijn tienerjaren.
Een bos om hardlopend haar toe te gaan vanuit Keizerslanden in Deventer.
Een bos om naar toe te fietsen en daar rond te wandelen.
Een bos om met de hond fietsend naar toe te gaan.
Een bos voor een hardloopwedstrijd midden in de winter.
Een bos met herinneringen.
Helaas, zag ik geen bordje “Kolkbos’, dus maar een foto gemaakt van begraafplaats Tjoenerhof, die in het bos ligt.

Vanuit het bos loop ik over de Averlose Houtweg Diepenveen binnen. Via smalle paadjes, zoveel mogelijk langs het groen en onder bomen, kom ik op de hoofdweg waaraan het Kuturhus ligt.
Het is daar druk geworden.
Er staat een viskraam met een rij wachtenden.
Er staat een kaasbaasbus met een rij wachtenden.
Een pauze met boterhammen wacht op mij.

Diepenveen – Twee kloostersroute – 13.5 kilometer