Trage Tocht Zeewolde Nuldernauw

Is de provincie Flevoland een onderschatte wandelprovincie? Het zou zo maar kunnen. Dit is mijn derde wandeling in recente tijden in deze provincie. Alle drie wandelingen heb ik gelopen in de gemeente Zeewolde en alle drie gaan grotendeels door uitgestrekte bossen waar ik weinig mensen ben tegen gekomen. Dit keer loop ik een Trage Tocht. Ook die is hier te vinden. Mijn start ligt op het bijna geheel verlaten parkeerterrein P2, bij sportvelden aan de Horsterweg. Aan de overzijde van de weg loop ik direct het bos in. Hier dicht bij de bebouwing kom ik enkele mensen tegen. De route gaat achter de manege van Ruitersportcentrum Zeewolde langs en even verder achter de begraafplaats. Waterpartijen en bossen wisselen elkaar af en ik ga langzaam aan (het is een trage tocht) naar het zuiden. Na ruim drie kilometer steek ik de Dasselaarweg over, zoals ik dat ik eerder op de dag deed met een Groene Wissel. Dit is het eerste punt van de twee waar de beide routes elkaar raken.

Opvallend aan de bossen bij Zeewolde, zover ik deze doorlopen heb, is een bijna gehele afwezigheid van wandelbankjes. Deze bossen zijn duidelijk bedoeld om in te wandelen, niet om in te zitten. Zou er nog iets historisch zijn in deze bossen? nou ja, we lopen op de zeebodem, dat is al historisch. Echter, ik tref nog een paal aan met richtingwijzers. Twee armen wijzen op de richting van het Pionierspad, dat recentelijk een herziene versie heeft gekregen. Het is een wandeling van Steenwijk naar Muiden door het nieuwe land waar werd gepionierd. De derde arm wijst op het Flevopad, dit is een pad dat ter ziele is gegaan. Er is een enkele poging ondernomen om het pad nieuw leven in te blazen, maar met de komst van het herziene Pionierspad lijkt het Flevopad naar de geschiedenisboeken te worden verbannen. Maar hier wijst nog een enkele arm de goede richting uit, één richting.

De route gaat langs de boorden van camping Dasselaar, even van de route ligt een andere camping: De Distel. Op een enkele auto op een parkeerplaats na is het rustig. Hier is het kampeerseizoen nog niet aangebroken. Ik kom op de slingerende route, een mooie route, maar ook een uitkijkroute, want hier kunnen ook bosbikers over komen. Gelukkig tref ik geen enkele behelmde bosbiker. Ik zou hier niet graag op een zaterdag of zondag lopen. Ter hoogte van de Gelderse Slenk (niet te verwarren met een duivensoort met dezelfde naam) tref ik een kleine parkeerplaats waar enkele auto’s staan. Zij er dan toch bosbikers onderweg? Ja, die Gelderse Slenk, een open terrein met gras en water en riet, badend in de zon, grenzend aan een dijk. Het roept bij mij de vraag op of hertogdom Gelre dit gebied niet in bezit dient te nemen. Met een snelle actie moet dat toch mogelijk zijn.

Voor een pauze ga ik boven op de dijk zitten. Het waait flink. Ik zet mijn capuchon op en ga met mijn rug naar de wind zitten. Thee en boterhammen, bosbessen en een peer. Ik overzie de dijk en het toekomstige grondgebied van hertogdom Gelre. In de verte zie ik twee mensen in de verte van mij weglopen. Wanneer ik de pas er weer in heb gezet word ik ingehaald door twee bosbikers. Is het hier boven op de dijk ook al een baan voor dezen? Gelukkig is de dijk breed. Na een kilometer ga ik van de dijk af en loop evenwijdig aan het water van het Nuldernauw. Hoe dichter ik bij een vakantiepark kom, des te meer wandelaars ik zie. Het zijn er nog niet veel, maar het lijkt er op dat vele wandelaars graag in de buurt van parkeerplaatsen en vakantiehuisjes blijven. Het vakantiepark is onderhevig aan een fikse binnendijkse uitbreiding. het ziet er uit als de dorre vlakten der woestijnen. Ooit zullen die zich verheugen, maar nu even niet.

Langs het Sportcentrum Zeewolde kom ik aan bij een water en ik zie de achterzijde van het theater De Verbeelding op een schiereiland. Wanneer ik een bruggetje overga kruis ik voor de tweede keer de Groene Wissel. Dankzij deze Groene Wissel ben ik gewaarschuwd voor een kunstwerk dat ik eerder niet goed in de gaten had. In het jaar 1996 plaatste de Amerikaanse kunstenaar Richard Serra twee grote objecten in het landschapspark De Wetering. Het zijn twee betonnen muren van elk tweehonderd meter lang. Aan elke kant van het kanaal in het park staan zo’n muur, precies waterpas. Opvallend is dat bij elke muur één uiteinde samenvalt met het landschap, de andere zijde steekt meters boven de grond uit. De bovenzijde van de muren ligt op zeeniveau. Ik vraag mij af of er sinds 1996 opnieuw gemeten is. Is de bodem hier ingeklonken, waardoor de muur iets gezakt is? Is de zeespiegel iets gestegen waardoor de bovenzijde nu onder zeeniveau ligt? Het zijn prangende vragen die mij bezighouden wanneer ik mijn weg vervolg en het landschapspark verlaat. Het pad voert door een beboomde groenstrook (het lijkt wel een houtwal) tussen de bebouwing. Voor de manege langs en dan terug naar P2. Het einde van een mooie wandeling.

Zeewolde – Trage Tocht Nuldernauw – 14 kilometer