Lage Vuursche – Heuvelrugroute

Nadat we in de juiste stemming waren gekomen door onze stemmen uit te brengen, togen wij naar Lage Vuursche. Wat alweer? Ja, alweer. De vorige keer hebben we de noordkant van het dorp verkend,. Vandaag gaan we een kijkje nemen in zuidelijke contreien, want die zijn er ook bij Lage Vuursche. Voor de wandeling naar het noorden parkeerden wij onze auto aan de zuidkant van het dorp. Voor de zuidelijke wandeling parkeren wij onze auto aan de ….. Op dit moment zijn het vroege stappers die zich hier hebben verzameld. Wij lopen door het dorp waar nog niets ‘to go’ is te verkrijgen. Wij hebben brood en warm drinken bij ons en er is geen reden om te wachten tot een loket open gaat. Via een smal paadje komen we vlak langs de parkeerplaats aan de zuidkant van het dorp. Wat onze aandacht meer heeft is een hoog hek met uitnodigend prikkeldraad. Achter het hek staan camera’s. Wandellief stelt voor om het hek aan te raken. Een speels element kan haar niet ontzegd worden. Het is het hek van onze oude vorstin, die zich na haar regeringsjaren heeft terug getrokken in haar woning in het pannenkoekendorp. We volgen de lijnen van het hek zonder het hek aan te raken. Wonen achter een hoog hek: Is dit nu vrijheid of is dit gevangenschap?

Zonder persoonsbeveiligers wandelen wij verder en komen bij het Nonnenland. Het is een mooie laan waar we op lopen, maar er is geen non in zicht. Wel horen we enkele malen het geklop van een specht. Is dat de nonnetjesspecht? Zwarte veren met een witte kap? Vlak voordat wij bij de Embrachementsweg (wie bedenkt zo’n naam?) aankomen buigt onze route af en komen wij door het natte land, waar modder zich heeft verzameld op de looproute. Bij een plas staan twee eenden (een mannetje en een vrouwtje) te wachten op vreugdevolle tijden. Anderen eenden zijn op grotere afstand dan anderhalve meter. Voorbij de natte zone struikelen we van het ene landgoed naar het andere. Eerst kortstondig door het landgoed Venwoude en dan gaan we landgoed Pijnenburg door. Nadat we de E-weg hebben overgestoken komen we op landgoed Vijverhof.

De route laat ons eerst lopen evenwijdig aan de Vuurscheweg (dat wil zeggen het gedeelte van deze weg dat een fietspad is geworden). Een pad slingert zich tussen de bomen en andere groeisels door. We steken de Vuurscheweg over en een enkele fietser kruist ons pad en gaat naar het noorden. Wij gaan de Ridderoordsche Bossen in, passeren Splinterenburg en een eenzame boerderij. De route voert ons over een lang pad langs het terrein van het voormalige sanatorium Berg en Bosch, later werden de gebouwen gebruikt voor een ziekenhuis en nu is het een grote bedrijvigheid, zelfs een kinderopvang nemen wij waar. Het terrein komen wij echter niet op. Een hek scheidt ons van de oudere gebouwen, een hek dat zijn beste tijd wel heeft gehad. We komen op de Professor Bronkhorstlaan. Hier neemt de CDA-invloed toe, want de verkiezingsborden volgen elkaar op. Niet alleen de lijsttrekker maar ook een kandidaat uit Kockengen doet zijn best.

Wij passeren de Mauritshoeve, waar vandaag geen pannenkoek is te krijgen, we passeren een paardenaangelegenheid, amazones achter een heining, een stapeltje Jersey-koeien en een landwinkel, totdat wij uitkomen bij varkens die in een heerlijke modderwei hun tijd door brengen. Een man bevestigt een papier aan een paaltje. Op het papier staat ‘Varkenswei’ en nog veel meer. Wij waren zelf al op de gedachte gekomen dat dit wel eens een varkenswei zou kunnen zijn. Varkens en Wei, dat brengt een mens haast vanzelf op varkenswei. Weivarkens had ook gekund, maar ligt minder goed in de mond.

De Eijkensteinsesteeg vervolgen wij. Links en rechts behoort aan het landgoed Eijckenstein. Een verwaaide en verregende boekenkraam staat langs de kant van de weg. €1 per boek, staat op een bordje. “Als jij even naar de boeken gaat kijken, ga ik op het bankje zitten”, stelt Wandellief voor. Ieder heeft zijn taak. Ooit stond ik bij de boekenkraam te schuilen tijdens een zware regenbui. Ik heb het beter overleefd dan de boeken in deze kraam. Even verderop verlaten wij de steeg om het bos in te gaan, maar de eigenaar heeft daar iets op bedacht. Het eerstvolgende pad linksaf is afgesloten door een flinke stapel biomassa (resthout?). Onverlaten hebben inmiddels een heel smal olifantenpaadje gecreëerd dat wij volgen. Verderop is er nog een flinke barriere, soms verdwijnt het pad, soms duikt het op. Het lijkt niet de bedoeling dat hier wordt gewandeld., zelfs niet door onverlaten. De route brengt ons door de bossen terug naar Lage Vuursche. Op het laatste rechte stuk liggen huizen verscholen in de bossen. Bij een ingang houdt meneer de Cantecleer de wacht. Weer eens wat anders dan een stenen leeuw op de Utrechts Heuvelrug.

We hebben een mooie bosrijke wandeling gelopen, onderweg veelvuldig voorzien van modder.

Ad Snelderwaard – Lage Vuursche – Heuvelrugroute – 11 kilometer