Klompenpad Oudenhorsterpad

Nog voordat ik aan dit pad begin krijg ik een berichtje van een stadsgenoot dat hij vanmiddag dit pad gaat bewandelen. Als dit geen teken is dat Nederland aan de wandel gaat, weet ik het niet meer. Was het eerder op de dag nog heel rustig op het wandelpad, nu begint het tij te keren, want ik kom op het Oudenhorsterpad meerdere wandelaars tegen. De meesten hebben zich verzameld in groepjes van twee. Ik zal het niet hebben over de gevorderde leeftijd, maar het lijkt er op dat werkend Nederland zich in weet te houden en volledig los zal gaan op zaterdag en zondag. De eerste meters van het kronkelen achter een paar huizen en langs het water en dan komt er een rechte lijn. Ik zou dit lange deel van de route bijna met mijn ogen dicht kunnen wandelen, ware het niet dat ik ook nog een weg dien over te steken en een keer van de rechte lijn af moet wijken. Een rechte lijn kom je in deze streken wel vaker tegen, want ook de Grebbelinie mag zich verheugen in rechte stukken, maar deze lijn overtreft die andere lijnen.

De rechte lijn heb ik te danken aan het oude spoorwegtracé van Amersfoort naar Kesteren. Reeds lang geleden is deze spoorlijn opgeheven en grotendeels ontdaan van rails en bielzen. Af en toe zijn er enthousaistelingen die een poging doen om de spoorlijn in ere te herstellen in het bkader van een beter openbaar vervoer. Een klein gedeelte van de lijn is echter nog in bedrijf. Het is het enkelspoor tussen Amersfoort en het zuiden van Leusden, daar in het diepe zuiden is een onderdeel van het wijdvertakte bedrijf PON gevestigd. Auto’s en auto’s en auto’s zijn daar geparkeerd op een immens terrein. Auto’s worden aangevoerd en vertrekken weer per spoor. Dagelijks gaan er treinen over het verlaten spoor. Hoewel het terrein links en rechts van het spoor ‘niet toegankelijk’ is verklaard wordt het toch belopen en wel door hondenuitlaters.

Ter hoogte van spooorhuis 38 (dat bewoond wordt) en een spoorviaduct ontspoor ik en ga naar de Grebbelinie. Om daar te komen kom ik over het erf van De Boerenstee en de Liniehutten. Het is rustig op het terrein. Ik hoor stemmen, maar zie geen mensen. Er is daar ook nog een DORCAS-winkel en een zorgboerderij. Het platteland bruist door een diversiteit aan activiteiten. Op de Grebbelinie ga ik linksaf, naar het noorden en ik volg de bochten van het valleikanaal, gegraven in de jaren dertig van de vorige eeuw. Een project om mensen werk te verschaffen en te zorgen voor een betere afwatering van het water van de agrarische percelen.

De Grebbelinie kent haar eigen wandeling van zuid naar noord, maar ook menig klompenpad maakt gebruikt van deze linie. Ik passeer de Post van Lambalgen (een oud verdedigings-werk, deels in ere hersteld). Ter hoogte van Hoeve de Beek (met een klein maar fijn museum, gesloten op zondag) zijn loopgraven in ere hersteld, inclusief schietgaten en een scherfvrije ruimte. Zo komt iets van de recente geschiedenis van de linie tot leven, ook al zit er geen bibberende soldaat voor een schietgat of in een scherfvrije ruimte. Een mooie plek voor aanschouwelijk onderwijs.

De watertoren wijst mij al van verre de weg naar de provinciale weg. Hier nadert het einde van dit pad, maar niet voordat ik nog iets heb gezien van de bedrijvigheid van Woudenberg en een paar wandelaars die net de eerste meters in de benen hebben.

Deze wandeling is een mooi ommetje, in goede tijden en in slechte tijden.

Woudenberg- klompenpad Oudenhorsterpad – 7 kilometer

https://videopress.com/v/vrfYkmgC?preloadContent=metadata