Wanneer je zoals ik in korte tijd meerdere klompenpaden loopt in een klein gebied dan kan het gebeuren dat je over bekende paden wandelt. dan kun je maar zo op een paaltje drie verschillende markeringen aantreffen. Zo vergaat het mij op het Daatselaarsepad, dat begint bij restaurant De Dennen, tussen Scherpenzeel en Renswoude. Twee klompenpaden beginnen op het parkeerterrein, waar stilte heerst. De wandelingen in deze buurt maken graag gebruik van een deel van de Grebbelinie en dan wandel je over de Liniedijk, die onder verscheidene namen door het landschap trekt. De Grebbelinie zet mij al het spoor van oorlog, maar ook de tweede wereldoorlog heeft haar sporen en monumenten nagelaten in deze contreien.
Het Datselaarsepad maakt een omtrekkende beweging rond het kleine dorp Renswoude, dat bekendheid heeft gekregen door als kleine gemeente de stemmen bij verkiezingen snel te tellen en door te geven aan Herman de Schermman. vanaf de start van de route ga ik in noordelijke richting en loop ik over de Liniedijk en zie het nieuwe landgoed van Wittenoord. Ik loop zelfs over de Wittenoordseweg, die niet gelijk oploopt met de liniedijk. De Barneveldsestraat steek ik over en ga verder over de dijk. De zon komt op en geeft een mooi beeld bij het landschap, dat in de kaalheid van de tijd langs mij heen gaat.
Ah, ik kom langs camping De Grebbelinie, waar ik mijn start maakte op het Nederwoudsepad. Trouwens de Nederwoudsebeek stroomt ook hier. Het is nog even rustig als toen. Een enkele hardloper (voorzien van geluidsapparatuur) en hondenfluisteraars. Ik steek Fort Daatselaar over, de naamgever van dit pad. Even verder steek ik de Lunterse Beek over en volg de lange rechte dijk, die mij steeds verder naar het zuiden brengt. Ter hoogte van het recente landgoed Roodselaar en na het oversteken van de Fliertse Beek verlaat ik de Slaperdijk. Plots sta ik aan de kop (of aan het einde) van een Grand Canal. Een kanaal dat nergens naar toe gaat. Sommigen hebben een perceel grond waar je zo iets kunt aanleggen. Van niks naar nergens. Maar het ziet er wel mooi uit. De bomen spiegelen zich in het water en strijken de laatste takken en bladeren van hun haardos recht. Het Grand Canal is 700 meter lang en ligt in het verlende van de oprijlaan van kasteel Renswoude. Doorsneden door de provinciale weg. Daar heeft iemand met gevoel voor landschappelijke elementen over nagedacht. Ooit liet een dame van het kasteel dit kanaal aanleggen om de werkloosheid in Renswoude te bestrijden.
Na het Grand Canal volgt de oprit naar het kasteel waar meerdere woningen in zijn aangebracht. Het kasteeleiland is verboden terrein voor een weerloze wandelaar. Het park mag ik wel in, langs de vijver, wandelbankjes en een imposante duiventil. Vroeger was het een voorrecht van de adel om een duiventil te hebben. Zou een gebraden duif een beetje smaken?
Via de Kerkstraat kom ik bij de Munikkenbeek, net voordat ik deze beek oversteek zie ik aan mijn linkerhand op het erf van een grote kippenschuur een monument. In de nacht van 22 op 23 juni in 1943 stortte een een Engelse Halifax bommenwerper, op weg naar het Duitse Ruhrgebied. Eerst werd dit vliegtuig, met zeven bemanningsleden (de oudste was 24 jaar), geraakt door luchtafweergeschut bij Soesterberg, toen kwam het in een luchtgevecht met een Duitse jager. Boerderij De Wetering werd de onverwachte landinsplaats van de Halifax, de boerderij werd volledig verwoest. Een klein monument van grote waarde.
Aan de zuidkant van de beek ga ik een klein bosperceel in. Langs het grasterrein kom ik uit op de Oude Holleweg. Een vrouw met loslopende hond lijnt snel haar hond aan. Dit is vandaag al de tweede keer dat ik een dergelijke handeling zie. Zie ik er zo gevaarlijk uit voor een hond? Of willen hondenfluisteraars uit deze streek doen alsof ze zich netjes aan de aanlijnregels houden, maar buiten het zicht van de camera doen ze anders?
De Oude Holleweg brengt mij via een kleine omleiding naar De Kleine Weide, het is één van die agrarische bedrijven die zich hebben ingesteld op meerdere inkomstenbronnen. Het is ook een zorgboerderij. een mini-camping, bed&breakfast en een groepsaccomodatie. Van geen van deze mogelijkheden maak ik gebruik. Ik maak slechts een foto van een sloopwaardige auto die in een hoekje uitziet naar spoedig levenseinde of een flinke opknapbeurt. Aan de achterzijde van de bebouwing steek ik een afrastering over en loop door een weiland, aangekeken door een wilg die niet beknot is in zijn mogelijkheden. Ik ontmoet de Oude Holleweg weer, een aangename kennismaking.
De volgende oude bekende is de Liniedijk die op ga, de koers is nu naar het noorden. Bij ‘Werk aan de Engelaar‘ steek ik de Lunterse Beek over en loop verder over de dijk.
Wanneer De Dennen aan de einder gloort tref ik weer een monument dat mij brengt naar afschuwelijke tijden. Een wit houten kruis en een bordje met 5 namen. In de eerste maand van de oorlog werd hier zwaar gevochten, maar ook later in de oorlog werd hier zwaar geleden en gestorven. In de laatste november van de oorlog werd in Renswoude een Duitse militair door het lokale verzet gedood. Als repressaille werden vijf gevangenen uit de stad Utrecht naar de dijk gebracht en neergeschoten.
Op het parkeerterrein bij De Dennen (let op de afhaalboxen) zijn nu meer auto’s en potentiële wandelaars.
Klompenpad Daatselaarsepad – 11 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 
Een gedachte over “Klompenpad Daatselaarsepad”