Het is vroeg.
Mijn ogen gaan open.
Met een paar bewegingen gaan de ramen van mijn Merelnest open.
Limburgse lucht waait langzaam binnen.
Badkamerbezoek.
Aankleden.
Ik zet thee in het nest van Merel.
Mijn rugzak ingepakt.
Ik loop naar beneden, naar het terras, met een mok thee.
Het weer is goed.
Het uitzicht is goed.
De dag is begonnen.
De lange ontbijttafel staat gedekt in een ‘room with a view’. Twee andere gasten, uit Noordwijkerhout, schuiven ook aan. Mijn tafelgenoten fietsen in de streek en hebben een dag opzij gezet voor een wandeling.
Na een uitstekend ontbijt is het tijd om afscheid te nemen. Ik krijg een fraaie gecalligrafeerde rekening. Dan is het So Long, Marianne en Sofie en WoefWoef. In het spoor van kapelaan Houben loop ik naar Epen.
Voordat ik de route oppak koop ik in de plaatselijke supermarkt twee appels. Vervolgens wandel ik over het Bovenpad naar de route. Daar, bij Camerig, lees ik dat het drielandenpunt 200 meter hoger ligt. Tel daarbij een neergaande en opgaande lijn, dan zou ik op ongeveer op 400 hoogtemeters komen. Ik hoop het te beleven.
Vandaag tref ik minder wandelaars aan dan gisteren. Misschien ligt het aan de vele boskilometers. Dit is het Villender Boesch (Vijlenerbos, 600 hectare). In dit hoogstgelegen bos van Nederland heb ik een bijzondere ontmoeting. Op mijn smalle pad ligt een Schotse Hooglander. Haar achtereind naar mij gekeerd ligt zij daar kortademig. Zij is hoogzwanger. Ik probeer mij voor te stellen wat het voor mijn kuiten zou betekenen wanneer ik vlak langs haar zou lopen en zij plots haar kop schudt. Ik kies voor het struikgewas en houd de zwangere Schotse in de gaten. Dan zie ik achter het draad langs het pad meer Hooglanders. Ik vertrouw er op dat die Schotse immigranten elkaar zullen helpen.
Ergens in dit immense stille bos ligt een boscafé waar een hijgend hert aan de jacht kan ontkomen. Het is hier ineens druk. Gezinnen lopen rond, maar ik merk al snel dat ik even voorbij dit boscafé al weer alleen wandel. Ik kom verderop een man uit Maastricht tegen, die hier vaak in het weekend wandelt. Hij vindt het daar maar een kermis in het bos. Verder in de dag en het bos kom ik deze man weer tegen. Op deze plek van ontmoeting wijst hij mij op Vijlen, het hoogstgelegen dorp van Nederland. Morgen hoop ik daar te wandelen. Vandaag hoopt een echtpaar dat ik vandaag heb ontmoet daar aan te komen. Zij gaan van hotel tot hotel steeds voort.
Via een wegoversteek (met Belgische bushaltes) nader ik het drielandenpunt dat ooit een vierlandenpunt was. Hoe dichter ik bij dit punt kom hoe drukker het wordt. Hier is het pas echt kermis. Bij het punt aangekomen hoor ik allerlei talen. Een gezin vraagt mij om een foto te maken bij het punt. Ik wandel daarna richting Vaals. Een paar meter Duitsland in houd ik een pauze.
Daarna daal ik verder af naar Vaals. Aan het einde van het bos valt er regen mijn kant op. Een boom biedt voldoende beschutting. Daarna gaat de route door het stille oude Vaals. Hier is het een oase van rust (zelfs de horeca is dicht) vergeleken met het hoogtepunt van Nederland.
Via een Landalpark (met veel drie-generatie-groepjes) en het aanpalende golfterrein ga ik op weg naar Holset. In dit kleine plaatsje is heel wat te doen: een wijngaard, eetgelegenheden, kerk, overnachtingsmogelijheden.
Ik ga eerst naar de H.H. Lambertus en Genovevakerk en neem de tijd om stil te zijn. Na enige minuten komen een paar oudere mensen binnen en gaan zitten in het kaarsgedeelte nadat zij kaarsen hebben aangestoken. Fluisterend praten zij met elkaar. Met een plaquette aan een muur wordt Hein Meessen geëerd die decennia lang koster was in deze kerk.
Aan de overkant staat de herberg Oud-Holset (1580), ik neem plaats op het terras. Eerst een verkoelende tonic en de kaart voor maaltijd. Aan de rechterkant van het terras zit een groep oudere Duitse mannen, die op de fiets zijn gekomen. Een vrouw alleen aan een tafeltje maakt aantekeningen in een boekje. Ik kies voor de forel (uit de Geul) die uitstekend smaakt. Om het prettige verblijf op dit terras af te sluiten neem ik
een Dame Blanche en denk aan Wandellief.
Na de maaltijd gaat mijn rugzak weer op de vertrouwde plaats. Mijn voeten verlaten de route en gaan over een smal pad door het wijngoed. Het pad gaat verder door het graanveld. Zo kom ik uiteindelijk in Oud-Lemiers.
Wanneer ik voor mijn gastadres sta, denk ik: Waar ben ik nu beland? De kleine voortuin is een opslagplaats voor stenen en tegels. Ik bel aan en gastvrouw Astrid (docente en onderzoeker met een groot wij-gevoel) doet de deur open. Zij gaat mij voor over de onbewerkte houten trap. Op de eerste verdieping begint het. Ik zie een bijzondere houten balustrade. De keuken is op de eerste verdieping en heeft een bijzonder samengesteld interieur. Daarnaast is een kamer gereed voor bezoekers. Een verrassend mooie en creative kamer (met een kleurrijke douche en een toilet). Ik krijg een mok thee en dan wijst Astrid mij de weg naar boven, waar ik de hele zolderverdieping tot mijn beschikking krijg. Twee grote klapramen geven zicht op Duitsland.
Ik neem een warme douche binnen de muren van een kleurrijk mozaïek. Daarna leg ik mijn spullen voor de nacht klaar, zet een mok thee, doe de twee kantelramen open, zet een stoel er voor en kijk uit. Met mijn oren volg ik een podcast, met mijn ogen volg ik een boer in Duitsland die doorwerkt aan zijn oogst tot in de duisternis. De lichtbundels van zijn machine schuiven op de achtergrond heen-en-weer. Dan valt voor mij de nacht.
Krijtlandpad – Epen naar Oud-Lemiers – 25 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 