Zuiderzeepad (20) Wijdenes naar Scharwoude

Afscheid nemen op de dijk bij Wijdenes. Het ene stel loopt naar het oosten om in Enkhuizen uit te komen. Het andere stel wandelt naar het westen om in Scharwoude uit te komen. We ontmoeten elkaar bij de start van de buurtbus in Hoorn. In de bus praten we onder het toeziend oog van de chauffeur over wandelen en routes en Sallandse Zandlopers en oude drukken van boekjes. In de zon en wind van Wijdenes gaan onze wegen uiteen. Zij gaan de laatste gaten dichten in hun oude route. Wij gaan verder in het spoor van voorgangers. 

We lopen over de Zuiderdijk met een prachtig uitzicht over het IJsselmeer. Bij De Nek draaien we om naar het noorden. De Nek is een oude kleiput, hier werd klei gedolven om te gebruiken voor het aanleggen van dijken. Nu is dit gebied een prachtige plek voor met name kokmeeuwen. Met rustige pas gaan we Schellinkhout binnen, een lintbebouwing die vroeger verder van de dijk af lag. Fraaie huizen liggen links en rechts van de weg. Wandellief ziet met haar artistieke oog in een tuin kunstwerken staan. We gaan er bij staan. De dame van het huis en de beelden staat buiten en nodigt ons uit in de tuin waar we rondlopen en de kunstwerken zien. Dan mogen we ook naar binnen. Binnen is het een combinatie van huis en gallerie. Voorzichtig manoevrerend met mijn rugzak op geniet ik van de vele mooie werken in deze gezellige woning. Er is tevens een atelier (ook voor groepen). We krijgen een uitgebreide uitleg en zelfs een korte demonstratie udu spelen op een zelfgemaakte udu.   

Voor een wandelaar is het niet gemakkelijk om iets mee te nemen (na betaling) wat het is allemaal ruimte en gewicht, maar de rondleiding door tuin en huis was zeer de moeite waard.  Maar Schellinkhout heeft niet alleen een kunstzinnige afdeling, ook aan waterwerken is gedacht. Het gemaal dateert uit 1900 en is een rijksmonument. Het water komt uit de polder en wordt geloosd op de Hoornse Hop. Achter het gemaal staat een bewoonde molen, de wieken draaien in de wind en groeten passanten. Molenmakers waren hun tijd ver vooruit met hun energievriendelijke bouwsels. De molen is ouder dan het gemaal. 1630 is het jaar dat de oudste elementen herbergt. 

In Hoorn worden we verrast door een kleine regenbui en door een fraai zeilschip dat voor anker ligt bij het mooie groengebied langs de oever. Op de wal liggen veel honden, grote honden, zeer grote honden, voor anker. De eigenaressen zwermen samen, zitten, staan, drentelen, groeten passanten, kijken naar hun honden.

Hoe verder we op onze tocht langs de Zuiderzee komen, des te meer toeristen zien we in de eeuwenoude steden en stadjes. De lente bruist en de zomer lonkt. In Hoorn klinken allerhande talen. De wereld komt naar Hoorn en de geschiedenis en de maritieme mogelijkheden. In vroeger tijden gingen mensen vanuit Hoorn de hele wereld over op hun schepen. Eén van die mensen was Jan Pieterszoon Coen. Een groot standbeeld staat in het centrum om deze zoon van Hoorn te eren. Die eer is niet onomstreden, dat is te zien op de kleine plaquette op de sokkel. Het valt lang niet altijd mee om met het verleden om te gaan. Wanneer we het verleden gaan meten met hedendaagse opvattingen krijgen we het druk. Ik herinner mij een uitspraak van een historicus die er voor pleitte om de naaste (juist ook de verleden naaste) lief te hebben als onszelf. Voorlopig houdt Coen het hoofd hoog.  

Na de tocht door heden en verleden in Hoorn gaan we verder over de dijk langs het IJsselmeer. De zon schijnt en de wind waait, schepen varen, ouderen fietsen, bussen rijden, zeilen worden gebold, wandelaars gaan voorwaarts. 

Ter hoogte van Scharwoude is een trap om dijk-af te gaan en Scharwoude binnen te wandelen. Het oude kerkje staat verscholen tussen het frisse groen en in de schaduw van Ooms. 

Zuiderzeepad – Wijdenes naar Scharwoude – 16 kilometer