Op onze vorige tocht zijn we de grens tussen Overijssel en Friesland over getrokken. Vandaag trekken we wederom een grens over. Het is de taalgrens. We wandelen in historische en linguïstische tijden. Een eerste aanzet voor de verandering in taal treffen we aan achterop de buurtbus, die ons van Wolvega naar de bushalte Hoek Spanga gaat brengen. ‘Met elkaar. Voor elkaar.’ De Friezen kunnen er wat van. Gelukkig kunnen we met de vrijwillige buschauffeur in het Hollands praten, zelfs praten met een licht Saksische ondertoon is hier niet nodig.
De bus rijdt een mooie route, we passeren de Oldelamerbrug (waar we later ook zullen lopen), over de Grindweg passeren we kleine plaatsjes, zonder winkels, een ijsbaan met water, zonder ijs. Wel is het mogelijk om hier Piet in te laten stappen. Piet is ook een vrijwilliger op de bus. Gelukkig zijn we als passagiers nog in de meerderheid. 
We stappen uit op de grens van Spanga en Scherpenzeel, wandelen over het kruispunt, brengen een groet aan Pieter Stuyvesant (die hier waarschijnlijk niet is geboren) en slaan links af om het pad van de vorige etappe te vervolgen. Mooi is dat dit pad oudere papieren heeft dan de Grindweg waar het verkeer overraast. Sommige huisjes aan dit Voetpad lijken alleen met de benenwagen te bereiken.
We passeren allerhande bedrijvigheid, zoals een atelier van kunstenares Titi. Vlak voor de kerk van Munnekeburen verlaten we het Voetpad en slaan we rechtsaf het Scheenepad in en gaan zo de Rottige Meente in. In oude tijden waren hier de gemeenschappelijke hooilanden, nu is het een prachtig natuurgebied, met wandelpaden, bruggetjes en her en der een huisje, sommigen heel oud, anderen van nieuwere snit, maar wel passend in dit bijzondere landschap. We reiken tot in de hoek waar de Scheenesluis is en molen De Rietvink. Verder is in deze hoek ook een Bed & Breakfast. Wij slaan hier linksaf en lopen over een dijk langs de Helomavaart. Op de dijk treffen we een fraai sluishuisje aan. Om het gebied van de Rottige Meente goed te houden is een uitmuntende waterbeheersing van groot belang. We komen aan bij de Oldelamerbrug waar druk gewerkt wordt vanaf een werkboot. Een enkele wandelaar treffen we hier.
Aan de overzijde van de Helomavaart lopen we verder naar het westen. Aan onze rechterhand liggen De Weeren en even verderop lopen we langs het Braandemeer. Iemand is bezig in het riet. Bossen riet liggen opgetast, wachtend op een dak. Wolken en zon spelen een spel, gedreven door de wind.
In de zuidwestelijke hoek van het gebied nemen we het pad naar het noorden en we hebben een rivier aan onze linkerhand. Vanaf deze oever noemen we de rivier ‘Kuinre’. Ook in dit stille gebied staan nog een paar woningen. We nemen een pauze op de restanten van wat eens een gebouw, misschien zelfs een huis, was. We komen op onze wandeling uit op het Bokploegpad en daarna de Tjongerweg. Dan zien we het: de pont. Niet zomaar een pont, maar een zelfbedieningspont. Ik neem het op mij om aan de slinger te draaien. Onze jaren in de Zaanstreek hebben ons ervaring gegeven met dergelijke zelfbedieningspontjes, maar het is wel een ervaring die opgefrist dient te worden. Het lukt ons om aan de overkant te komen. Nog even een fraaie wandelbrug over en we zijn aan de andere oever van de Kuinre gekomen. Vanaf deze oever heet dit riviertje ‘T(s)jonger’. Met andere woorden: we zijn hier de taalgrens overgestoken. Ik ben benieuwd wat het ons gaat brengen.
Ook aan deze oever ontkomen we niet aan een sluis. Hier voorzien van een fraai huisje en liggend aan het Tjongerpad. Wij lopen verder over het Tjongerpad, dat geasfalteerd is. Een boer komt met zijn giertank van het land af en passeert ons. Moddersporen liggen her en der op de weg. Wij naderen Sânbuert.
Vorig jaar is hier een huwelijk gesloten en de jonge bruidsgenoten worden nog dagelijks hierinnerd aan die heugelijke dag. Aan de overkant van de weg voor hun huis staat een paal met allerhande bordjes met teksten in het Frysk. Helemaal onderaan staat ‘lekker koese’ (welterusten of slaap lekker). Goed dat die tekst als laatste in de rij staat.
Even voorbij Sânbuert komen we aan bij de Pier Christiaanssleat. Deze sleat ligt tussen de Tsjonger en het Tsjûkemar. Wij volgen het Kettingpad naast de sleat. Zo komen we aan bij de vele boten die een winters onderkomen hebben gezocht in Dolsterhuzen. De route komt uit op de doorgaande weg in Dolsterhuzen, de Marwei. Even naar rechts lopen langs de weg en we komen bij de bushalte. Binnen een paar minuten zal een bus komen die ons via Rotsterhaule, Sint Jânsgea en Rottum naar het treinstation in It Hearrenfean zal brengen. We zien het Abe Lenstra (‘us Abe’) stadion en aan de overzijde een immens kantoor van de RABO. Van It Haerrenfean gaat de treinreis naar Wolvega waar onze auto staat.
Willems Wonderlijke Wandelingen 