In mijn agenda staat de dinsdag als mijn vaste wandeldag. Weer of geen weer, ik ga op dinsdag op pad. Onlangs regende ik kletsnat op weg naar een treinstation en de rest van de dag had ik droog weer. Vandaag is het anders, het is als warm wanneer ik vertrek van huis en het is warm bij de start en de rest van de tijd is het ook warm. Ik ga van start in Brakel, al snel kom ik op een dijk. De weg draagt de toepasselijke naam ‘Ovendam’, het is alsof iemand vergeten is om de deur van de oven te sluiten. Zo blijft het de rest van de dag. Maar ook in de hitte des daags kun je wandelen. Ik neem mijn tijd en zorg ik er voor dat ik op tijd rust, eet en drink. Zo kom ik een heel eind.
Het is duidelijk dat ik met de route al enige tijd in het rivierengebied loop. In het rivierengebied zijn de baggeraars groot geworden. Van Oord is één van die grote jongens, begonnen in Werkendam en nu één van de grootste in wereld, zelfs hier langs de Waal. Het is nog steeds een familiebedrijf, waarbij de vele leden van de familie betrokken zijn bij het bedrijf.
Vlakbij Zuilichem ga ik naar het zuiden op zoek naar gras, dijken en water. Ik passeer bij de Meidijk (ook in september begaanbaar) de poldermolen Zuilichem. Het is een grondzeiler, met als als kenmerk een achtkante onderbouw. De molen is niet meer werkzaam als molen. Door het bordje denk ik dat Vrienden op de Fiets hier welkom zijn. Wandelaars ook.
Aan de overzijde van een kruispunt hier dichtbij ga ik van de gebaande weg af en het struikgewas en de grassen in. Dit hoort allemaal bij de Geerkamp. Het is even zoeken naar de juiste weg. Het platgetrapte gras doet niet alleen denken aan mogelijke wandelaars die mij zijn voorgegaan, maar ook aan schapen die hier liggen te luieren. Tussen de schapen door zoek ik mijn pad.
Wanneer een gebied veel water heeft is het prettig dat er molens in de buurt zijn, maar tegenwoordig wordt de klus ook wel geklaard door een gemaal. Hier ben ik aangekomen bij het gemaal dat is genoemd naar H.C. de Jongh. Dit poldergemaal is een rijksmonument en dateert uit 1930, zes jaar later werd het gemaal in gebruik gesteld door de Dijkgraaf die van 1924 – 1937 aan de dijk graafde (of het liet doen).
Bij het gemaal loop ik het rustige gebied De Waarden in, veel gras, vage en lage dijkjes, paarden en een vervallen sluisje, bomen, eenzaam en in groepen. het is een beetje een zoektocht om iets als een pad te ontdekken. Onder een boom houd ik mijn eerste lunchpauze, er waait een lichte wind.
Kort na de lunchpauze kom ik aan in de bebouwde kom van Aalst. Mij treft dit fraaie oude woonhuis, waar tegenwoordig ook een Bed & Breakfast in schuilgaat. Voor fraaie prijzen heb je hier voor de nacht een fraai onderkomen, speciale arrangementen voor een bruidsovernachting. De naam van het onderkomen is Bommelstein, dus ik vermoed dat verzamelde werken van Marten Toonder hier wel aanwezig zullen zijn.
Ik loop door Aalst en ik weet niet goed wat ik van Aalst kan vinden. Lijkt het op een dorp dat net een feest achter de rug heeft of al weer reikhalzend uitkijkt naar het volgende feest en bereiden de dorpelingen zich in stilte voor op iets geheel anders? Ik zie borden met toegangsprijzen. Is het gebruikelijk om te betalen om Aalst in te mogen? Een soort crowdfunding om het dorpsleven op peil te houden? Voordat ik een antwoord vind op mijn prangende vragen loop ik al op de Eendenkade, de route gaat over in een lang graspad dat evenwijdig aan de Eendenkade loopt. Ik kom nauwelijks watervogels tegen.
Ik zou een serie kunnen maken van de molens die ik onderweg heb gezien en ben gepasseerd, maar ik doe het niet. Ik zal mijn liefde voor de molen even voor mij houden. Via Nederhemert-Noord kom ik aan bij de Afgedamde Maas. Ik beken hier dat ik wel in de war raak met de vele waterwegen (al dan niet afgedamd) in dit gebied. Een veerboot gaat hier over (a € 0,95), dat heel creatief iets te maken heeft met drs. P. Gelukkig zie ik op de oever aan de noordelijke kant ook een flard van een gedicht van A. Roland Horst. Twee mensen komen van de pont af. Een vrouw op een vrouwenfiets en een man op een racefiets, die nog net voldoende adem heeft om te vertellen aan ieder die het wil horen (en dat zijn er niet veel, drie in totaal) dat hij net uit Maastricht komt. Iemand spreekt zijn bewondering uit en de man gaat gesterkt verder.
Aan de overzijde van het water ligt Nederhemert-Zuid, dat is veel gezegd voor een dorp met enkele tientallen inwoners. Het dorp kan bogen op een natuurcamping en een kasteel en een oude schans in een klein bosje en enkele fraaie bovengemiddelde optrekjes. De route gaat in een driekwart boog om het kasteel heen. Dan kom ik uit op de Moffendijk, ik wist niet dat ik al zover was, dan kom ik uit in Bern, nog even doorlopen en ik ben in Rome.
In Bern heeft vroeger (heel vroeger) een abdijklooster van de Norbertijnen gestaan. Sinds 857 zitten de Norbertijnen in Heeswijk, dichtbij het bos van de hertog.
Even voorbij Bern steek ik een rivier over. Het is niet de Rijn of de Donau, nee, het is ons aller Bergsche Maas. Op de gratis veerboot zijn enkele bankjes, geen @wandelbankjes, maar gewoon vaarbankjes. Al spoedig ben ik al weer aan vaste wal. Ik loop over een fietspad (dat mag hier) en kom langs een werf.
Via meerdere molens raak ik diep in Heusden, die oude vestingstad, die de moeite van het doorwandelen meer dan waard is. Een prachtige vestingmuur, een buitengaatse haven en een haven binnen de muur, veel horeca en goed bewaarde oude woningen (groot en klein)
Ik kom langs de oude kerk in het centrum, waar de PKN haar diensten houdt.
Even verder op is de kapel van Maria van Heusden. Deze kapel (ingeklemd tussen kerk en toren) is open en ik ga naar binnen. Midden in de warmte van de dag is het hier een oase van koelte, waar geen airco tegenop kan. Kaarsen branden en rust is aanwezig. Er staat hier een beeldje van Maria van Heusden, dat dateert uit de veertiende eeuw. Het beeldje heeft eerst in Aalburg gestaan, maar staat nu al weer vele eeuwen in Heusden. Door dit beeldje is de kapel een plek van Maria-verering geworden.
Ik kniel en bidt, er valt genoeg te bidden op dit pelgrimspad.
De hitte ga ik weer in en loop het restant van de Heusdense tocht en ga dan naar een bushalte. De bus brengt mij naar het bos van de hertog en verder.
Door de hitte is deze pelgrimstocht als een bezoek aan de woestijnvaders.
Willems Wonderlijke Wandelingen 