Wildwandeling 20 – Paleispark Het Loo

Jeugdsentiment.
Ik zie de naam op de kaart staan.
De donkerrode lijn van de wandelroute gaat er langs.
Fort Java.
Of zoals ik het noemde in mijn jeugdige jaren: Forte van Java.
Het Paleispark lag op loopafstand van ons huis.
In die tijd lag er heel veel binnen loopafstand van ons huis.
Wij liepen wat af.
Eerst naar de Grote Kerk aan de Loolaan en dan naar de Naald (inclusief spoorlijn) en dan de bossen in.

Later, toen onze kinderen een sterke neiging hadden om groter te groeien, kwamen wij er ook.
Bij diezelfde Forte van Java.
Toen wist ik inmiddels dat het ging om één Forte van Java.
En wij gingen niet te voet, maar op de fiets.

En nu? Daar waar vroeger een muntautomaat hing om een kaartje te kopen, is er nu een QR-code. Dat laatste heeft Wandellief snel in de gaten. Wij kunnen geheel legitiem het Achterpark in. Ik vroeg nog aan terug wandelende mannen hoe het zit met de kaartjes, maar op dat moment loop ik al een straatlengte achter op mijn Wandellief.

We gaan op pad en ik zie aan mijn rechterhand de dienstwoning van de opperhoutvester van de Kroondomeinen. Uit vroeger jaren weet ik nog de naam Kuper. Deze woning ligt aan de Koningslaan die in kaarsrechte lijn van de Amersfoortseweg naar het Paleis gaat. Een hek breekt de weg op. Geen auto’s hier. Geen fietsen hier. Een wandelaar mag langs het hek. In de verte zien wij het Paleis liggen. De weg komt pal voor het Paleis langs. Wij gaan echter de andere kant op. Een paar meter Koningslaan en het besef van geschiedenis slaat toe. Een pad aan onze rechterhand slaan wij in en slingerend gaan wij onze weg. We gaan over een veld, dat volgens de kleur op de kaart een heideveld is. Dan komen wij in het Wilhelminadal. Een smeltwaterdal is het. Aan onze rechterhand stapelen de rododendrons zich op. Voor mij is de rododendron onlosmakelijk verbonden aan Apeldoorn. Ik denk aan het Oranjepark. Ik denk aan het Wilhelminapark. Ontelbare knoppen houden zich op in de dendron. later in het jaar zal het hier een zee van kleur zijn. Koningin Wilhelmina (of Willemientje, zoals wij haar vroeger thuis noemden) trok er regelmatig op uit met haar pipowagen, die gebruikt werd als rijdend atelier. In dit dal kwam zij vaak, eenzaam, maar niet alleen.

Bij de rododendrons slaat een navigationele verwarring toe. Schuin links: is dat hier of verderop? Wat als dit scherp links is? We gaan even scherp links en keren terug op onze koninklijke schreden. Dan verder doorlopen en daar is de beloofde schuin links. We gaan het smallere pad op en zien na korte tijd een bescheiden richtingwijzer laag bij de grond. De tekst luidt: wildobservatiepost. Het bordje is niet lang genoeg om het woord ononderbroken te plaatsen. We gaan een trap op, steken een pad over en lopen naar de wildobservatiepost na nog een relevant bordje te hebben gepasseerd. De post bevindt zich op de grens van het Achterpark. We kijken door de kijkgaten uit op het Kroondomein, maar geen dier roert zich. Op deze plek ben ik vaak geweest. Wanneer ik bij een zus en zwager in het Park op bezoek was, liep ik het Achterpark in. In mijn herinnering was de oude post een gesloten post. Nu heeft het wel een dak, maar aan de achterkant is alles open. We gaan zitten en drinken thee en eten brood. Beneden ons passeert een electrische personenauto, die van de kant van de Amersfoortseweg komt. We kunnen door de bomen wel het bos zien, maar niet de kentekenplaat. We blijven in het ongewisse. Wel of geen AA-kentekenplaat.

Wij verlaten de rustplaats voor dier en mens, steken het pad over, dalen de trap af, slaan rechtsaf en onmiddelijk scherp linksaf. Het pad stijgt, maar de stijging blijft bescheiden. We kruisen de Koningslaan en bereiken het Wolvenbosch. Een terechte naam, want er is geen schaap te bekennen. We passeren een heideveld, dan passeert een man ons. Hij heeft witte oorhangers in. We hebben meer mensen gezien, zelfs een groepje vrouwen, zelfs hardlopers. We gaan dwars door een heideveld. Dan komen wij langs het Fort Java. Ooit heeft koning Willem III dit fort en twee andere forten gebouwd, in de jaren 1854 en 1855. Of de vorst zelf ook de handen uit de mouwen heeft gestoken is mij niet bekend. De restanten van een gracht zijn nog herkenbaar rond het aarden fort. We proberen herinneringen op te halen aan mijn jeugd ( ik herinner mij veel zand) en die van onze kinderen. Het Fort Java was een richtpunt op onze wandelingen. We proberen nog even om het Fort te omsingelen, maar wij staken onze strijd. Wat ook staakt is de routebeschrijving. De beschrijving sterft een stille dood bij de slag om Fort Java. Vandaar dienen wij op eigen kracht de weg naar het einde te vinden. Dat lukt.
We komen terug door de poort met QR-code en het depot van Gevonden Voorwerpen.

Pieter & Coby Metz – Wildwandelingen op de Veluwe – Apeldoorn – Wildwandeling 20 – Paleispark Het Loo – 5.5 kilometer