Wildwandeling 1 – Sysselt

Dat heb ik weer.
De situatie bij de start van mijn wandeling is veranderd.
De aangegeven parkeerplaats bestaat niet meer. Opgeheven. Gesloten. Ik zie in het voorbijgaan een fiets tegen het hek staan. Blijkbaar wel geschikt om voor een voetganger om hier naar binnen te gaan. Op iets dat lijkt op een rotonde keer ik terug op mijn schreden en zie een andere plek waar auto’s staan geparkeerd. Vanaf de Brigadelaan is een toegang tot deze nieuwe parkeerplaats. In dit gebied verandert er van alles. Er is zelfs een nieuwe weg aangelegd. Daar is voor een routemaker en uitgever niet tegenop te werken.
Op de parkeerplaats staat een informatiebord van het GLK en ik zie aan de rand van de plaats een klaphek. Na mijn digitale kaarten en de papieren kaart vergeleken te hebben concludeer ik dat door het klaphekje door te gaan ik onmiddelijk op de route kom. Uiteindelijk is er geen probleem. Nadat ik mij ontowrstel heb van alle loslopende honden ben ik het Noorderbos door. Waar honden niet mogen loslopen is het zeer rustig. Durven mensen niet zonder hond het bos in te gaan? Een zandvlakte ga ik langs, bij het Zandbos langs een heideveld. Op meerdere plaatsen kom ik een wandelbankje tegen, al dan niet versierd met een plaatje met daarop een bankafschrift. Ik kijk nauwgezet om mij heen om te zien of ik wild zie, want ik wandel een wildwandeling. Ik besef dat dit tijdstip een slecht tijdstip is om iets wilds te zien. Ik ben niet aanwezig in het ochtendauw of in de avondschemering. Maar toch, misschien vergist een wild zwijn (of een in het wild levend zwijn) zich in de tijd. Is een ree in de war met wintertijd en zomertijd.

Wat er wel te zien is blijft staan.
Geworteld in de aarde.
Gekleurd boven de grond.
Paddenstoelen zijn er genoeg te zien.
In allerlei variaties.
Is het seizoen in de war.
Houdt de natuur zich niet meer aan onze indeling?
Wat gebeurt er?

Ten oosten van het Zuiderbos (en een heuveltje met de hoogte van 57.0 meter) tref ik een mededeling aan. De zonering, de veel genoemde zonering, heeft ook hier toegeslagen.. Ik hoef niet door het hek, de route vormt zich naar het beschikbare gebied. Er is hier meer ruimte gekomen voor de dieren en de flora in dit gebied. Ik hoop dat de dieren nog wel een weg weten uit dit gebied. Vlak bij het Boddegat is een wildkansel. Wanneer het niet op mijn routekaart stond was ik er aan voorbijgelopen. Ik ga een smal pad in, even verderop is een ijzeren draad aan beide zijden van het paadje. Dan zie ik de wildkansel. Ingebouwd in een verhoging in het landschap. Vanuit de hut is er door een smalle brede opening (net boven de grond) een grasveld te zien. Het Gat van Bodde zie ik niet. Volgens de topografische kaart is het Gat gevuld met water. Ik zie het niet. ook zie ik geen dieren. Ik wacht nog even. Ik kijk nog even. Maar ik weet dat het tevergeefs zal zijn. De dieren hebben zich ruimhartig teruggetrokken.

Ik wandel terug naar het doorlopende pad. Linksaf sla ik en ga in westelijke richting. Ik zie zo waar meerdere fietsers. Aan de rand van het hondenlosloopgebied zie ik weer loslopende mensen vergezeld door hun trouw viervoeter. Dat de viervoeters gehoorzaam zijn kan ik niet zeggen. Mijn weg gaat linea recta naar de parkeerplaats, nou ja, met een haakse bocht op het eindje. Een mooie wandeling in een veelal rustig gebied aan de rand van Ede.

Pieter & Coby Metz – Wildwandelingen op de Veluwe – Wandeling 01 Sysselt – 5.5 kilometer