In de serie ‘de mooiste netwerkwandelingen’ van Uitgeverij Elmar verscheen in 2021 een deeltje over ‘De Achterhoek & De Liemers’. Tijd om de IJssel en de Oude IJssel over te steken. Hieronder een verslag van Wandeling 8 uit deze wandelgids.
Wanneer ik de laatste vijf kilometer van deze wandeling door de bossen loop tikt de tijd van 6 uur naar 7 uur. We houden gelijke tred en komen tegelijk aan op het station van Ruurlo. De zon heeft het grootste deel van de dag met mij meegelopen en nu ik in het vroege uur van de avond door de bossen van Boswachterij Ruurlo wandel ook. De kracht van de zonnestralen is afgezwakt en er beweegt een lichtvoetige koelte door het bos, die mij omgeeft en een frisheid aan elke stap geeft. Het voelt alsof ik nog uren door kan wandelen.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Station Ruurlo ligt op de lijn Lichtenvoorde/ Groenlo en Vorden. Er ligt een mooie trap over het spoor. Een militair wacht in tenue op een bus. Mijn wandelroute begint bij het station, maar het lijkt er op dat hier geen knooppunt is aangelegd. Bij de spoorwegovergang even ten westen van het station staat N52 op mij te wachten. Even ten zuiden van de overgang ligt een rotonde. Ook hier is de rotonderisering van ons land doorgedrongen. Aan de andere zijde van de rotonde staat Huis Ruurlo, die ik aan mijn rechterhand passeer. (Hier kom ik nog op terug.) De bossen die bij het kasteel hoorden zijn al sinds 1977 onderdeel van boswachterij Ruurlo van Staatsbosbeheer. De route brengt mij in zuidelijke richting door bossen en door agrarisch land, met bij tijden mooie oude boerderijen die nog bij het kasteel horen (of hoorden). Wanneer de luiken zo gekleurd zijn heb ik toch het sterke vermoeden dat het gaat om de tegenwoordige tijd. Door de bossen stromen meerdere beken. Ik kom langs de Baakse Beek en bij de Van Heeckerenbeek.
Nadat ik voor de eerste keer op deze wandeling de Van Heeckerenbeek ben overgestoken en daarna de Zelhemseweg kom ik bij de School-hoeve aan de Sikkelerweg. Boven de voordeur is een ingemetselde steen met deze naam en het jaartal 1868. Naast de deur hangt aan de rechterzijde een bordje met ‘Buiten Leven’. Aan de linkerdeurpost is een bel geplaatst. Aan het deurbeslag is de mogelijkheid om een sleutel in het slot te steken, ook kan een code worden ingetoetsts op het kleine zilverkleurige toetsenbord. Het zijn tekenen die er op wijzen dat dit een vakantiewoning is, die toegankelijk is met een code, zodat de eigenaar niet ter plaatse hoeft te zijn. Hier woonde in vroeger tijden de schoolmeester, de school stond aan de andere zijde van de Zelhemseweg, aan de Boskapel. Later is deze school omgezet in een kapel in het bos. Het oude pand is een pareltje.
Even verderop kom ik vlakbij de plek waar de Van Heeckerenbeek en de Veengoot elkaar ontmoeten en samen verder stromen onder de naam Veengoot. Ik kan mij voorstellen dat de combinatienaam ‘Van Heeckerengoot’ allerlei troebele gedachten opwekt. Er ligt een brug over de beek en daar vlakbij is een bankje. Ik heb nog 5 kilometer te gaan en een pauze is op zijn plaats. Het water van de beek valt onder de brug naar beneden en geeft geluid, verder zijn een paar vogels nog druk bezig, maar verder klinkt er niets. Mijn boterham smaakt goed en de appel als dessert verwerk ik langzaam. Dan ineens .. een auto met Duits kenteken die vlakbij mij wordt geparkeerd. Twee jongemannen stappen uit en geen groet klinkt wederzijds. Zij gaan snel aan de slag om hun hengelspullen uit de auto te halen. Hengels, leefnetten en hup daar gaat het eerste namaakvisje het water in, verbonden aan het snoer. Hup en nog een keer. De mannen hebben geen zitvlees. Ze lopen hen en weer langs de ene oever en dan de andere oever. Dan staan zij weer op de brug. In de verte ziet een reiger het aan. Is zijn kans op een visje nu kleiner geworden? Het wordt tijd om mijn wandeling in het koele bos te vervolgen.
De stilte keert langzaam terug en de koelte om mij heen werkt verfrissend. Dan nader ik de Heikamp, eerst zie ik het Klimbos en dan komen er kinderen met vaders en moeders het bos uit. Het lijkt er op dat de klimtijd is afgelopen. Vreemd dat er een Klimbos is, terwijl ik vroeger in menig boom kon klimmen zonder dat daarbij een bordje stond met de tekst “Klimboom”. Zijn alle bomen in bebouwde kommen trouwens zo bijgesnoeid dat er niet meer in kan worden geklommen? Op de Heikamp is het een grote drukte, terrassen zijn bezet, groot en klein levert de klimspullen in. Op de website van de Heikamp wordt gewaarschuwd voor muggen in het bos. Die waarschuwing heb ik helaas gemist. Er zijn misschien ook wel mieren en vogels en kevers in het bos. PAS OP, argeloze wandelaar!! Wandelen in dit bos is gevaarlijk. Op de grens van bos en Hengeloseweg is nog een gevaar, namelijk een doolhof. Gelukkig is deze hof inmiddels gesloten. Je zult er maar voor het invallen van de duisternis niet zijn uitgekomen.Dat zou dan allemaal de schuld zijn van freule Sophie van Heeckeren (ja, die familie van die beek, waarin je zomaar in kunt vallen en nat worden, om over ergere dingen maar te zwijgen!). Zij liet dit doolhof aanleggen in 1890. De lengte van alle paden in de doolhof is 1188 meter. Ik hoop dat de opmeetkundige niet halverwege zijn meetexercitie is verdwaald en sommige stukken meerdere malen heeft gemeten. Voordat ik verdwaal in mijn gedachten leg ik het laatste deel van mijn wandeling af. Bij dit deel heb ik Huis Ruurlo aan mijn rechterhand, evenals bij het begin van mijn wandeling. Het voordeel is wel dat ik hier aardig zicht heb op het imposante Huis. Het zal de liefhebbers van de Van Heeckerenbeek niet verbazen dat de adellijke familie Van Heeckeren in dit Huis eeuwenlang heeft gewoond. In 1977 is het kasteel met een groot deel van het landgoed verkocht door J.D.C. baron van Heeckeren van Kell. De familie bleef achter met slechts 200 hectare grond (inclusief 12 pachters). Momenteel is de eigenaar Hans Melchers, liefhebber van realistische kunst. Nu is het Huis een dependance van Museum More te Gorssel.
Geheel tegen de beschrijving in kies ik er voor om niet bij de spoorwegovergang over te steken, maar langs het spoor te lopen om via de brug over de rails te geraken. Zo’n brug ligt er niet voor niets. Bij het betreden van de trap luidt de torenklok van Ruurlo het zevende uur. Op het stationsplein staan nog steeds mensen die op een bus wachten.
Het is een prachtige wandeling door bossen en door cultuurlandschap. In de loop der eeuwen is het mede vorm gegeven door de familie Van Heeckeren.
Ruurlo – De kasteelbossen van Ruurlo – 11.5 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 