Ave. Ik heb afscheid genomen van de Via Ferrata en sta op het station van Noviomagus om te beginnen aan mijn laatste etappe op het Romeinse Limespad. De tocht heeft mij gebracht van het startpunt in Katwijk aan de zee naar Noviomagus aan de Waal. Ik verlaat het station en loop via de Snelbinder naar de Waal, daar daal ik af en loop langs het water en de stilte. Bij het Valkhof ontmoet ik een vrouw op krukken. Zij is voor het eerst na lange tijd buiten en geniet van het frisse weer en de korte wandeling. Ik denk aan Wandellief die inmiddels een stel krukken in huis heeft en wacht op het moment dat zij die kan gebruiken. Bij de oude muur staan we stil en de vrouw draait zich om gaat naar huis, met de wind in haar haren.
Via het drukke en complexe Keizer Traianusplein kom ik op hoogte met uitzichten op de Waal en op de Ooypolder. Bij de Eikstraat kom ik oog in oog te staan met de Keizerzuil. Imposant steekt deze zuil de lucht in. Rond het jaar honderd (toen er nog geen jaar honderd was) hebben Romeinse soldaten van het Xe Legioen deze zuil opgericht, dat wil zeggen, niet de zuil die ik nu zie, want deze zuil is een replica uit het jaar 2011. Deze zuil (en een andere) maakte deel uit van het Marktplein en het Marktgebouw, het grootste gebouw dat de Romeinse bouwvakkers in de lage landen hebben gebouwd. 
Dit is niet alles dat mij herinnert aan de Romeinse aanwezigheid aan dit gebied. Zoals zo velen van ons hadden de Romeinen ook behoefte aan aqua. Om de Romeinse faciliteiten van aqua te voorzien werd een aquaduct van ongeveer vijf kilometer aangelegd. In het Mariënbosch zie ik restanten van de 5 kilometer lange greppel die het Romeinse voetvolk groef van Berg en Dal naar Nijmegen om het water te geleiden. De oorspronkelijke greppel schijnt 7 meter breed en drie meter diep geweest te zijn. Daar kan heel wat aqua door.
Kort daarop kom in het Heilig Landstichting (niet te verwarren met de Heilige Landstichting), waar ik de Koning Davidlaan inga. In de buurt zijn ook straten vernoemd naar apostelen en naar de berg Carmel. Ik passeer de oude kloostermuur van de ongeschoeide Karmelietessen. Gelukkig mag ik hier lopen met een paar stevige wandelschoenen aan mijn voeten. In deze glooiende omgeving zijn meerdere musea opgesteld in de openlucht. Zo kom ik langs de grens van het museum van de stichting Orientalis en langs het Afrikamuseum.
Dan nog een plek waar de Romeinen zich actief hebben opgesteld. Het is op het terrein van wat nu de Holthurnsche Hof is, een overnachtingsplek en congresplek. Hier stond de grootste Romeinse fabriek van de lage landen. Hier was een productie van honderdduizenden stuks aardewerk en dakpannen. Bij de huidige buren (De Holdeurn) kun je ook overnachten en door de wijngaard wandelen. Een dame die voor mij uit wandelt proeft van de druiven die groeien aan de struiken. Zij slaagt er in om rechtop te lopen. 
In het Eversbosch kom ik geen ever tegen, maar wel een vrouw en een bijpassende hond zich in hoog tempo voortbewegen op het pad dat ik ook bewandel. Bij de asfaltweg die naar het Pannekoekenhuis leidt is ze even van het padje, maar met behulp van de kaarten op mijn telefoon komen we er uit. We lopen even samen op en dan gaat zij (met hond) verder naar Beek waar zij een kopje koffie wil drinken bij kennissen. Wat de hond daar gaat doen vermeldt zij niet. Ik vraag niet door en wens haar een goede wandeling. Door het glooiende landschap van het bos van de Duivelsberg kom ik uit bij het eindpunt van het Romeinse Limespad. Een grote richtingwijzer van het Wandelnet staat opgesteld achter een rij auto’s bij het pannekoekenrestaurant. De wijzers wijzen naar het Pieterpad, naar het Grote Rivierenpad, naar het Streekpad Nijmegen, maar niet naar het Romeinse Limespad. Rare jongens, die Romeinen.
Via de Duivelsberg daal ik af naar het Wylerbergmeermeer, veel wandelaars komen mij tegemoet, bij het Pannekoekenrestaurant was het ook al druk. Niet alleen waren daar wandelaars, want je kunt hier, midden in de bossen, met de auto komen. Ik maak vanaf de Duivelsberg gebruik van de Groene Wissel 211, die start en eindigt op het station van de Via Ferrata van Noviomagus. Nu wandel ik door de verstilde Ooypolder, waar veel minder wandelaars zijn dan op de berg.
In wandel door het rustige centrum van Persingen, waar een oude kerk staat. Dit kerkje stamt uit de 13e eeuw, tot aan 1809 was Persingen nog groter dan het nu is, maar in dat jaar richtte de Waal grote schade aan. Langs het Meertje, een rustige watertje, kom ik weer in Nijmegen, waar ik onder de Waalbrug doorga, een stukje langs de kade en dan door het centrum en het Kronenburgpark naar de Via Ferrata.
Mijn tocht op het Romeinse Limespad zit er op. Ik heb genoten van alle trajecten die ik heb gewandeld en van de sporen van het Romeinse leven in onze lage landen.
Romeinse Limespad IX – Nijmegen naar Duivelsberg (en terug via de Ooypolder) – 27 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 