Bij het station van Hylpen is er niets van te zien. Een dikke mist heeft zich neergelegd rond het station, op de dijk, over plassen en marren. Achter de dijk bevindt zich niets, zover het oog reikt. De route slingert zich over de dijk, door een mist van vocht en grijsheid. Ik zie alleen mijn hinde lopen. De dijk voert naar het noorden tot zij in haar ongrijpbaarheid aankomt bij It Soal.
Hier staat in aangepaste kleur de oude vuurtoren It Toarntje. In het vergane jaar 1713 is deze drie verdiepingen tellende toren verrezen. Toren en aanpalend woonhuis op de dijk worden bewoond door een man die daar al meer dan veertig jaar woont. Tot 1986 beunde hij bij als vuuropsteker. Het spoor volgt het water It Soal en komt aan bij de sluis die het Iselmar scheidt van het binnenwater. Kort achter de dijk ligt Warkum. Een lange rechte straat met oude huizen, kleiner, kleinst en groter. In een groot pand is het Kruidvat (geen Fryske naam bekend) gevestigd, daar woonde vroeger de predikant van het stadje, vlakbij de Grote of Sint-Gertrudiskerk. Van 1947 – 1951 woonde ds. A. de Jonge in de pastorie. Hijzelf heeft geen grote bekendheid gekregen buiten zijn gemeente. Zijn zoon Freek wel.
De monnik Uffing (945 – 1025) heeft wel brede bekendheid gekregen, al was het maar door dit beeld van de vrome monnik. Hij vertrok uit Workum naar Hemelum waar een christelijke gemeenschap was gevestigd. Hij wilde meer weten van dat nieuwe geloof, werd opgenomen in de gemeenschap en werd monnik. Nu staat hij te wachten bij de Waag op mensen die zijn boodschap nog steeds willen horen.
Vlakbij de Waag, waar nu een museum is gevestigd, nemen we een drankpauze in De Gulden Leeuw. Het is één van de weinige horecagelegenheden met beleid van openheid die wij vandaag tegenkomen. In deze stadjes gaan mensen blijkbaar alleen uit eten en drinken wanneer in de zomer de zon schijnt.
Met enige onnadenkendheid en onoplettenheid slagen wij er in om een smalle steeg te missen, maar we keren terug op onze schreden en gaan de Tillefonne in (tille = bruggetje ; fonne = weiland voor kalveren). Lang voordat het mobieltje werd uitgevonden waren de mensen van Warkum en omgeving al mobiel. Op zondag namen zij het kerkepad om naar de kerkdienst in Warkum te gaan. Nu mogen wij in hun voetsporen gaan en door de weilanden en over bruggetjes gaan. Aan het einde van de verbinding gaan we een dijk op en volgen het spoor naar Doniaburen. We kijken nog achterom, maar we hebben nauwelijks zicht op Warkum vanaf de Zeedijk. Maar tijdens de dijkwandeling begint het langzaam te klaren
. Tegen de tijd dat we in Ferwâlde aankomen kunnen we de kerktoren tot aan het puntje zien. De kerkgemeenschap van dit dorp gaat terug tot de 13e eeuw, het huidige kerkgebouw is van latere datum. Het dorp heeft zich langs de Djippert gevleid. Het kleine dorp is een levendige gemeenschap met een Dorpsbelang en een begrafenisvereniging ‘De laatste eer’. De buurtbus komt ons tegemoet, maar wij gaan verder, alsmaar verder. We gaan naar het oosten en zien de zadeldaktoren van Parrega, de route buigt naar het noorden en bij de Angterperlaan buigen wij van de route af en gaan naar het westen.
Waar de Angterperweg in de buurt komt van de Boerestreek zal de buurtbus uit Makkum langskomen. De bus gaat naar Hindelopen. Er staan geen bushaltes, een dame uit een naburige pand weet van geen buurtbus. Een tweetal wielrenners uit Bolsward rijden nooit met een bus en weten niets. We gaan onze eigen digitale informatiebronnen nogmaals na en constateren dat de bus hier echt langs zal komen. Weliswaar éénmaal per twee uur, maar dat is veel meer dan niets. De bus komt op de beloofde tijd uit de richting van Gaast en neemt ons mee, in Ferwâlde stappen wederom twee mensen in waardoor de chauffeur verzucht dat hij het nog nooit zo druk heeft gehad op de bus.
Bij station Hynlep stappen we uit, en gaan met onze vierwieler naar de stad, waar we rondlopen en vele dichte deuren zien. Gelukkig is Roosje wel open. Dit is de plek voor Hindelooper kunstwerk, al generaties lang. Met de handgeschilderde voorwerpen en meubels kan de voorbijganger en de binnengaander hier kopen. De Stallmann van de kwast praat enthousiast over zijn werk en de opdrachten van de koninklijke familie. Hij levert het bewijs met foto’s. Naast het schilderwerk valt ons een prachtige vloer op.
Voor de inwendige mens is het Schaatsmuseum open, met een aanpalende winkel en een koffie- en theeschenkerij (warme choclademelk hebben ze ook en soep en wafels met warem kersen en slagdoom en ….) en nog veel meer. In de winkel is een man uit de Verenigde Staten vpoor mij aan de beurt. Hij heeft een paar typische Hinderlooper spullen aangeschaft voor ettelijke honderden euro’s. Dit bedrijf is het hele jaar door open. Het zou ook vreemd zijn wanneer een schaatsmuseum alleen in de zomer open zou zijn.
Willems Wonderlijke Wandelingen 