Met de wintertijd aan mijn zijde ga ik op pad voor de volgende wandeling op de Utrechtse Heuvelrug. Ik parkeer mijn auto bij restaurant Darthuizen in Leersum. Vandaag wil ik de wandeling lopen met mijn GPS systeem op de telefoon. Ik heb de kaarten en de route binnen gehaald, maar het blijkt nog wel even wennen te zijn om het routeboekje in de rugzak te laten. Meteen aan het begin ga ik al het verkeerde pad op, blijkbaar aangetrokken door de vele routes die hier te lopen zijn. Dankzij diezelfde gps kom ik weer op het juiste pad, een smal pad. Zo blijkt dat het gaan op de brede weg en de smalle weg nog wel eens problemen oplevert en heeft de brede weg grotere aantrekkingskracht.
Verderop bij de beklimming van de Donderberg gaat het nog een keer mis. Gelukkig is het herfst en schijnt de zon, die combinatie levert prachtige gekleurde doorkijkjes op.
Bovenop kom ik bij de graftombe van Nellesteijn. Cornelis Jan (1759-1832), die Heer van Broekhuizen, Darthuizen en Domselaar was, heeft opdracht gegeven aan de ontwerper Jan David Zorcher jr. om er iets moois en indrukwekkends van te maken. In het jaar 1818 (over twee jaar zal er uiteraard een plechtige herdenking zijn) kwam de graftombe tot stand. Het duurde echter nog vier jaar voordat de eerste overledene kon worden bijgezet in dit graf. In het jaar 1917 werd de laatste bijgezet. Het is mogelijk om de toren te beklimmen, op zondagen, treffend omdat al 2000 jaar de zondag de dag van de opstanding is.
Van de Donderberg daal ik af in de richting van de Maarsbergerweg. Vlak voor de weg ga ik rechtsaf en slinger door het bos en dan kom ik uit bij de Utrechtsebaan.
Dit is niet het plaatselijke kantoor van het UWV, maar een verwijzing naar een lange weg die door het achterliggende bosgebied gaat. Dergelijke borden met een verzameling pictogrammen brengen mijn gedachten op hol. Er mogen hier mensen te fiets komen (zelfs twee soorten fietsen) en mensen te paard en mensen te voet, maar deze voetgangers moeten vergezeld zijn van een stok in de hand. Ik heb slechts een rugzak bij mij, geen stok. Ik besluit toch door te zetten en verder te lopen.
Via de bossen van Breedeveen kom ik ook bij het open veld van Breeveen. De afwisseling van open en gesloten landschappen is mooi.
Het kan natuurlijk niet zo zijn dat alleen deze wandeling door dit gebied gaat. Ook het Utrechtpad heeft zich hier een weg gebaand. Het is een pad dat door de ganse provincie gaat en een streekpad is. Misschien iets voor een volgende uitdaging, nadat ik verder heb gewandeld over de heuvelrug.
Voordat ik aankom bij de Leersumse plassen kom ik door een terrein met veel drassige plekken. Ik kan mij voorstellen dat in een zeer nat seizoen het waterpeil hier kan stijgen.
Ik ben toe aan een wandellunchpauzebankje. Ik tref er één met een prachtig uitzicht over de plassen en de bomen in mooie herfstkleuren. Verder is het stil en drijft een zwaan op het water. Ineens hoor ik achter mij geluid, het zijn stemmen. Een vrouwenstem zegt: ik blijf hier even staan om te genieten. Ik kijk half achterom en zie twee andere vrouwen bij haar staan en nog meer vrouwen en mannen. Zij hebben elk keurig netjes twee prikstokken bij zich. De stilte wordt plots verscheurd door een mannenstem: We gaan verder lopen. De stoet zet zich in beweging en de stokken dansen ritmisch mee en de mannen en de vrouwen verdwijnen in de stilte van de morgen.
Ik maak een omtrekkende beweging langs de plassen. In koude tijden wordt hier geschaatst. Ik neem aan dat je niet diep kunt zinken in een wak. Het volgen van de gps brengt hier onverwachte problemen met zich mee. Er moet hier ergens een pad zijn, maar ik zie alleen een afrastering met draad. Ik zoek een andere weg. Bij de aftakking van de routevariant zie ik een koe lopen. Ik besluit om de routevariant te nemen en niet door het broedgebied tussen de wateren door te gaan. Maar die variant levert ook een probleem op. Is het bord ‘geen toegang’ nu bedoeld voor dit pad of voor het pad tussen de wateren door? En welke kant wijst die pijl uit? Ik besluit na kort intern overleg om de routevariant te nemen. Over een weinig bewandeld pad (dat zou mij iets moeten zeggen) kom ik aan een heining met prikkeldraad. Ik wacht niet totdat de Partij voor de Dieren aan de macht is in Nederland en al het prikkeldraad heeft verwijderd, maar besluit om stapsgewijs het draad te overwinnen. Ik kom nu bij een vogelhut, met uitzicht over het water.
De rest van de routevariant verloopt voorspoedig. Het valt mij op dat ik meerdere wandelbankjes tegenkom die als een herinnering aan een overledene dienen. Wellicht is het de laatste wens geweest om een bankje op te richten in dit fraaie gebied.
Maar nog opvallender is het paaltje met het kleine bordje met daaronder het getal ’14’. Ik schat in dat op het bordje een mammoet staat. Wat heb ik gemist tijdens mijn rondwandeling? Zo’n beest kan ik toch niet over het hoofd hebben gezien? Maar die hopen ontlasting dan die ik tegenkwam? Ik twijfel en kijk schichtig om mij heen. Heel voorzichtig en heel stil loop ik verder. Ik wil het beest niet verontrusten. Het zou zo maar kunnen dat mijn verhaal hier op houdt. Een onvoltooid leven.
Via vele zandpaden, bospaden, slingerpaden en gewone paden kom ik weer in de buurt van Leersum, dat wil zeggen van de bebouwde kom. Eerst zijn het ruim opgezette huisjes op ruime percelen en dan stuit ik ineens op een folly, een nutteloos gebouwtje of constructie waar rijke mensen zich in vervlogen dagen en weken mee bezig hielden om hun dagen op te vrolijken. Dit is de Uilentoren, die in vroeger tijden de pyramide van Lombok heette, naar het nabijgelegen landgoed Lombok. Ik denk dan zo maar dat de eigenaar zijn geld heeft verdiend op Lombok. Hoe lang zal deze folly nog kunnen blijven staan? Is het politiek correct? Op een universiteit in Zuid Afrika zal een standbeeld van Cecil Rhodes weggehaald worden, wegens diens koloniale optreden in zuidelijk Afrika. Op een universiteit in Ghana zal een standbeeld van Ghandi weggehaald worden, wegens diens racisme in zijn Zuidafrikaanse jaren).
Via prachtige lanen kom ik weer in de buurt van de eerder genoemde graftombe en nu kom ik ook langs de begraafplaats van Darthuizen, die ik eerder van afstand zag. Levend en wel loop ik verder, steek de drukke doorgaande weg over en zie nog net het kleine paadje dat ik bij het begin had moeten nemen en kom bij mijn vierwieler.
Het was een prachtige herfstwandeling met veel zon en veel stilte.
Rob Wolfs en Ad Snelderwaard – Wandelen over de Utrechtse Heuvelrug – uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig 2016 (wandeling nummer 11: 10 kilometer)
Voor meer informatie over deze gids en bestelmogelijkheid, klik hiernaast op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 