De fietstocht, treintocht en bustocht zit er weer op. Ik stap uit in Drunen en loop naar het zuiden over de weg die ik de vorige week ook heb gelopen. Ik steek het Afwateringskanaal over en begin aan het vervolg van het Pelgrimspad. Ik hoor tennisballen door de lucht suizen. Ook dit kan in het grote bos- en duingebied dat ik nu binnen treed. Ik tref al gauw een paar paaltjes aan, met allerlei bordjes en tekens en suggesties en wat dies meer zij. Een eerzame wandelaar zou bijna door de bomen het bos niet meer zien.
Op het pad dat ik volg kom ik een hek tegen. Het is een hek dat op simpele wijze geopend kan worden.
Het is wel de vraag of de Lakenvelders die ik even verderop tegenkom dezelfde vaardigheid hebben. Ze staan wat lusteloos in de schaduw en kijken mij met droeve ogen aan. Na deze korte kennismaking verwacht ik inderdaad dat deze koeien niet verder dan het hek zullen komen. De oog/hoef coördinatie is niet opvallend sterk.
Ik laat café De Klinkert links liggen en sla rechtsaf. Ik zie nog net dat er een goede paardenstalling is, ik zag geen kwalitatief goede fietsenstalling. Je kunt hier beter als paardrijder aankomen. Ik passeer knooppunt 76 en er volgen nog een paar knooppunten.
En dan verlies ik het spoor. In verwarring gebracht door zandvlaktes, brede en smalle paden, bomen in het bos, splitsingen met een smaller wordend pad. Als pelgrim is het een voortdurende worsteling met de brede en de smalle weg. Ik merk dat ik geen merktekens meer tegenkom. Elk punt is nu een knooppunt. Een knoop van zand en nog wat zand.
Ik neem het drastische besluit om Google Maps in te schakelen op mijn telefoon. Zo weet ik in ieder geval waar ik ben. Waar de route loopt is een ander verhaal. Ik ga weer terug in de richting van de route, maar er loopt niet altijd een pad waar ik wil lopen. Na enig zoeken ga ik maar van de gebaande weg af en loop dwars door het struikgewas en heuveltje op en heuveltje af. Ik loop met gevaar voor eigen leven zelfs even over een ATB-pad.
Ik kom plots op een breed pad, dat in de buurt van de route dient te liggen. Ik kom een viertal wandelaars tegen, zo te zien potentiële kijkers voor de omroep MAX. Zij zijn ook een beetje dolende zielen, maar de ongevraagde leider van de groep heeft een zeer geavanceerd systeem op zijn telefoon, waarbij hij niet alleen kan zien waar hij en de zijnen zich bevinden maar ook waar de route zich bevindt. Wonderwel bevinden nu beiden zich op dezelfde plek. Zij hebben ook moeite gehad om de route te volgen en waarschuwen mij voor de grote zandoversteek na knooppunt 80. Zo gauw er zandvlakten in het geding komen raak ik het spoor bijster. Bij het Rondje Veluwe van de langste boswandeling heb ik ook gemerkt dat ik geen zandloper ben.
Na de oversteek van de grote zandvlakte neem ik een lunchpauze bij paaltje 34. Het is hier goed en rustig toeven. Ik kom bij De Rustende Jager, aangezien ik geen wild heb gezien en al helemaal niets geschoten heb kan ik ook niet rusten op deze plek. Wel doet het mij goed dat hier de nostalgische paddenstoel de zandslag met de knooppunten nog niet heeft verloren. Ik passer de Tolberg (gelukkig staat deze berg aangegeven op de kaart en tol hoef ik niet meer te betalen). Enkele kilometers gaat nu de route langs weilanden en door bossen.
Een kort stuk van het pad dien ik de rust te delen met fietsers die op een ATB plaats hebben genomen. Opvallend is dat de fietser een rugzak om heeft en de wandelaar niet. Heeft er iemand langs het pad gezeten en een telling gedaan, met dit als resultaat?
Bij een weiland vol vergane glorie staat een wandelbankje dat ik nu gebruik als zitbankje. Ik luister naar de meditatie van de dag van Bidden Onderweg. Zo is het vandaag toch een beetje een pelgrimspad.
Ik nader iets dat lijkt op de bewoonde wereld. Ik passeer een boerderij (De Reizende Man) waar ook keizer Napoleon langs is opgekomen. Hij deed dat op 6 mei 1810. Dat was nog voor de aanleg van het Pelgrimspad. Napoleon, de Franse Keizer, had niet niet veel tijd gegeven om de ontvangst in Brabant voor te bereiden. Pas op 1 mei wordt door de Brabantse Landdrost het bezoek aangekondigd. Het bevoegd gezag in alle plaatsen diende de wegen vrij te maken (de eerste Tour de France). De kerkklokken moesten ook worden geluid (de scheiding kerk – staat was nog in ontwikkeling). De keizer had een groot gezelschap bij zich waaronder zijn broer Jérôme, die koning van Napels was. De bevolking reageerde niet enthousiast op het aangekondigde bezoek. Op 27 april vertrek Napoleon met de zijnen vanuit zijn buitenverblijf te Compiègne (een plaatsje met een grote historie: Jeanne D’Arc had in 1430 hier al haar sporen na gelaten; in 1918 werd hier in een spoorwegrijtuig de wapenstilstand na de eerste wereldoorlog getekend; op 22 juni 1940 sloten de Fransen een wapenstilstand met de Duitsers, Hitler had voor de gelegenheid het rijtuig terug laten zetten op dezelfde plaats). Op 30 april is hij in Antwerpen. Op zondag 6 mei start hij de tocht naar Breda, met zijn vrouw in één koets. Van Breda ging het , via Tilburg, naar het bos van de hertog. Maar eerst kwam het gezelschap aan in Loon op Zand, dat in die tijd een belangrijk knooppunt was van postbodes. Van Loon op Zand ging het naar Distelberg en Vught, en zo naar het bos van de hertog.
Een paar honderd meter voorbij De Reizende Man zoek ik een bushalte op. Net wanneer ik de informatie op de paal bewonder hoor ik achter mij geluid. Het is de buurtbus, die hier éénmaal per uur langskomt.
Willems Wonderlijke Wandelingen 