Klompenpad Oldenallerpad

Vandaag loop ik een wandeling zonder voorafgaande treinreis. Het is mogelijk. Ik stap in de koelte van de ochtend op mijn fiets en ga naar Putten. Daar zoek ik het startpunt op van het Oldenallerpad, één van de klompenpaden in deze omgeving. Ik parkeer mijn fiets op het erf van de zoeten inval. Er is nauwelijks een inval te bekennen want het is stil, heel stil. Door mijn vertrek op kousenvoeten wordt het nog stiller.

Ik ga naar het noorden, steek de spoorlijn tussen Amersfoort en Zwolle over en ga de Withagersteeg op, die overgaat in een onverharde weg, die een mooi lanenpatroon herbergt. Zo hoort het op een landgoed. Lange rechte lijnen, met hoge oude statige bomen langs beide zijden. Licht wordt gefilterd door het herfstbladerdak.

 

Aan de overzijde van de drukke Nijkerkerstraat passeer ik de statige ingang van het landgoed Oldenaller. Hier loop ik verder over een statige laan met oude klinkers. De tijd gaat langzamer op deze wegen en op deze lanen. Op het landgoed is de beroemde architect alias tuinontwerper K.G. Zocher aan het werk geweest.

 

Ik ben bekend met het verschijnsel Wandelende Takken, ik heb ze van nabij mogen aanschouwen in het wild. Nu heb ik de gelegenheid om een familielied van de Wandelende Tak te zien. Helaas laat op het moment dat ik langs kom geen Vallende Tak zich zien. Misschien zijn het Takken die pas in de avondschemering actief worden.

Eén van de mooie aspecten van het landgoed is de fraaie uitvoering van de verharde paden. Dit ambachtelijke werk treed ik met voeten en het ziet er mooi uit en het wandelt goed. Een paar gevallen bladeren (van het soort Vallende Bladeren, volkomen ongevaarlijk) hebben zich uit hun schuilplaatsen naar beneden verplaatst.

Naast de Vallende Takken, de Vallende Bladeren zijn er op het landgoed ook schapen, dat vermoed ik, want ik heb ze niet gezien. Wel is er een schaapskooi.

 

 

 

Ik steek de Nijkerkerweg weer over en loop even langs de spoorlijn. Spoedig wordt het pad een boerenpad, een smal weggetje door het koren maïs. Het is het begin van een totaal andere vorm van het wandelpad. Na de statige lanen, nu de kronkelpaden door bouwland, over houtwallen, langs weilanden. 

De afwisseling is een sterk onderdeel van dit gedeelte van het pad. Nu loop ik langs een weiland, waar nog een bankje staat, voor de vermoeide wandelaar. 

 

De vermoeide wandelaar kan ook terecht in een verbouwde schaapskooi. Hier is het duidelijk dat er geen levende schapen in de nachtelijke uren hier chillen. Het is een onbemand verfrissingspunt geworden, dankzij Natuurmonumenten. Het zwarte schaap van de familie houdt hier de wacht, opdat fietsers en wandelaars zich gedragen.

 

Inmiddels ben ik aardig wat @wandelbrugjes en wandelhekjes gepasseerd. Waarschijnlijk is hier een vermoeide wandelaar mij voor geweest, een wandelaar kon niet meer over het hekje en is er maar door heen gegaan. Of was hier een koe die wilde stappen. Het blijft een plattelandsmysterie. 

Tegen het einde van het Oldenallerpad kom ik over een mooi perceel heide, Heihoef. Een smal pad steekt over naar de overzijde, terwijl ik enkele biologische grasmaaiers passeer. Twee exemplaren kijken mij aan en na. Zij doen mij denken aan Kaapse buffels, maar die zijn een stuk onvriendelijker dan deze beesten.  

 

Na een korte fase langs de Broekermolenweg ben ik terug op mijn startpunt. Het is nog steeds een zoete inval, inmiddels iets drukker. 

Het Oldenallerpad is een mooi en afwisselend pad. Het statige van het landgoed, gecombineerd met de slingerpaden in het tweede gedeelte van het pad.