De ochtend omhulde zich in nevelen toen ik op weg ging naar Wageningen. Een dorp met een universiteit, gelegen aan de rand van de Veluwezoom, bekend van een hotel en vrede en defilé’s. Oude mannen zien oude beelden in hun hoofd van de plaatselijke profclub. Op de Berg ligt nog steeds het oude stadion. Een Arboretum verschuilt zich tussen bomen. Een studentenpand tooit zich met de naam ‘Lijkzicht‘.
Inmiddels ben ik bij het busstation. Aan de rand staat een snackbar annex eetsalon. Een bordje bij de deur fluistert mij toe dat ik te laat ben. Ik ben geen nachtbraker, derhalve ben ik juist te vroeg. Al snel ben ik bij de stadgracht. Is Wageningen dan toch een stad? Of hebben de plaatselijke machthebbers de dorpsgracht omgezet in de stadsgracht? De stadsgracht steek ik over bij het Plantsoen dat hier een straat is. Via de smalle Rouwenhofstraat kom ik uit bij de Grote Kerk, omringd door horeca. Via de heilige Anna kom ik terecht bij regentes Emma en dan ben ik terug bij de stadsgracht. Een smal pad langs de oever kan ik volgen. Aan de overzijde zie ik mensen over de Grebbedijk wandelen. Over het Bowlespark kom ik ook op de Grebbedijk, die ik in westelijke richting volg. Maar niet voor lang, want dan daal ik af in de Bovenste Polder. Het is duidelijk te zien in de modder dat ik niet de eerste ben die hier loopt. Even opletten waar ik mijn voeten neerzet. Na de modderbrij langs een waterstroom (of stond het water stil?) kom ik op vastere grond. Een jong stelletje is druk bezig met elkaar. Het lijkt mij geen veldonderzoek, waarbij zij extra studiepunten kunnen scoren. Het is rustig op het water van de Nederrijn. Rustig in de polder. Ik passeer het pand van de waterscouting. Daarnaast staan de oude en opgeknapte gebouwen van de steenfabriek, waar nu geen steen gebakken wordt, allerlei creatievelingen hebben hier onderdak gevonden. Ik passeer het pand van Dijsselbloem Consultancy BV (maar dat heb ik pas veel later in de gaten). Ik neem aan dat Dijsselbloem inmiddels in zijn geboortedorp Eindhoven woont waar hij is benoemd tot burgermeester. Ik neem afscheid van de polder nog voordat ik bij het Lexkesveer aankom. Ik kom wel uit op de Veerweg en zo hangt van alles weer samen met van alles. Op de botsing van Onderlangs, Veerweg en Westbergweg ga ik omhoog, de Wageningse Berg op. Het is hier nog niet het hoogste punt, maar het stijgingspercentage doet het goed. Mijn route gaat onderlangs één van de twee Arboreta die Wageningen rijk is. Rechts van mij, in de diepte, ligt het asfalt van Onderlangs en verderop het water van de Nederrijn. Links passeer ik een hotel en een verzameling noodwoningen uit de post-oorlog tijd, die hier zijn blijven staan. De bewoners hebben zich verzet tegen sloop van de noodwoningen en hebben nu een mooie plek op de berg. Voor mij zie ik tegemoetkomend verkeer van allemaal vrouwelijke wandelaars. Hebben die niets te doen overdag? Na 8 kilometer steek ik een drukke weg over en dan is daar de lange Kortenburg, een laan op Oranje Nassau’s Oord, dat ooit een geschenk aan koningin Emma was. Nu wordt er zorg verleend. Ik volg lange rechte lanen en ga van dit Oord ook een paar keer kijken in De Dorschkamp, waar niet wordt gedorst, er wordt zelfs geen dorst gelest. Ik kom door het Mierenbos hoewel ik hier geen bordje van heb gezien. Een enkele fietser gaat over een fietspad. De route komt net ten zuiden van Wageningen-Hoog, waar veel vrijstaande woningen zich ophouden tussen de bomen. Ik blijf door de bossen wandelen, langs een wijngaard en dan kom ik uit bij de watertoren, die naast het oude voetbalstadion staat.
Van de oude watertoren ben ik rap in het Arboretum, waar je zo in kunt en rondlopen en genieten van de veelsoortigheid van deze bomen. Het is op deze frisse dag niet druk tussen de bomen. In de polder zag ik meer mensen. Van het Arboretum ga ik verder over het hoge land van de Wageningse Berg. Ik kom terecht op een leuk paadje (Bergpad) tussen de huizen. Links van mij, in de diepte, de Veerweg en de huizen die aan deze weg staan. Aan mijn rechterhand, en omhoog, grote panden en af en toe een pand dat wel wat onderhoud verdient. De Seinpost Wageningen trekt mijn aandacht. Op deze plek stonden twee kanonnen (van 1810-1930) die een passend geluid maakten bij hoge waterstanden en bij ijsvorming op de Nederrijn. In dat jaar 1930 werden de kanonnen naar kasteel Doorwerth gebracht. Of zij daar nog zijn afgeschoten weet ik niet. Mijn wandeling brengt mij vanaf de berg naar de Grebbedijk, waar wederom mensen wandelen. Het is lunchtijd. Ik ga over Spijk, waar monumentale huisjes staan. Weer ontmoet ik de stadsgracht. Een ouder echtpaar spreekt een waterkip aan als ‘eend’. Ik sta even stil bij de Beatrixboom. Aan het hekje hangt een mededeling van duurzaam materiaal. Aangeboden door de 90-jarige Vereniging ter Bevordering der Bijenteelt in Nederland (VBBN). Door het oude centrum (met alle horeca) kom ik terug bij het busstation. Een mooie wandeling zit er op. Veel variatie in landschappelijk schoon.
Wageningen – Trage Tocht – 16.3 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 