Fortenpad

Het plan is als volgt:
we wandelen vanaf de buitendeur naar de veerpont die de oever van Culemborg verbindt met de andere oever, door de Lek over te steken. Vandaar verwachten wij Schalkwijk te bereiken en dan de weg huiswaarts in te slaan. Tot zover het plan.

We ontworstelen ons eerst aan de aantrekkingskracht van Culemborg. Door een groenstrook langs de Parklaan. Dan hangen wij de vlag uit voor de Oranje Nassaulaan. Vervolgens langs de Plantage. Dan de Algemene Begraafplaats waar het nog rustig is. Onder aan de Beusichemsedijk lopen wij door het versgemaaide gras, dan net geschud is door een trekker met schudder. De zon schijnt uitbundig. Het door de trekker en schudder opgeworpen stof dwarrelt zonder patroon tussen de zonnestralen door. Bij de haven worden wij welkom geheten door een man die een tas vol taartdozen heeft. We pogen te delen in de feestvreugde, maar we zijn te vroeg. Wanneer jullie later terugkomen is er wellicht iets over, zegt de taartdrager, die zijn weg vervolgt naar het clubhuis van de watersportverenging De Helling. Een uitgelaten menigte zit op het balkon van de helling. We zetten ons over onze teleurstelling heen en gaan naar de Veerweg. Het veer is nog niet weg, sterker nog het veer ligt nog klaar voor ons. Met een kleine tussensprint komen we juist op tijd op de voor- of achterplecht. We steken de provinciegrens over. De overzijde komt in zicht. Daar wachten mensen te voet en te fiets. Aan de overzijde ontdekken wij een overzichtskaart van de wandelknooppunten van hier tot Schalkwijk en naar oost en west. Mijn wandelgenoot (wiskundige!) gaat voor de methode van onthouden van enkele getallen van knooppunten. Ik ga voor een foto van de kaart. Wanneer wij al even op weg zijn naar nummer (48) kom ik op een briljante gedachte! Op mijn TopoGPS kaart heb ik ook de wandelknooppunten staan. Geheugentraining, niet nodig. Foto, niet nodig. We struinen door Steenwaard. Bij een immense bramenstruik zijn twee dames druk bezig om bramen te plukken. Eén heeft het bakje waar eerder op de dag boterkoek inzat in gebruik als reservoir voor bramen. Voor een korte wijle voegen wij ons bij de dames, zonder echter een voorraad aan te leggen in welk bakje dan ook. De zon schijnt uitbundig in de uiterwaarden. Schapen rusten uit in de schaduw. Op andere plekken is nog te zien dat daar schapen schuilden vanwege de restanten schapenwol in de laaghangende struiken. Even verderop doen ook wij schaapachtig en gaan even zitten in de schaduw met zicht op de Lek. De zon schijnt steeds feller. We praten over de knooppunten en boeken, gelezen en ongelezen, en Leo Vroman. Dan gaan we verder, langs de aanlegsteiger van Liniepontje. Dit pontje verbindt forten via de wateren. Wij gaan door naar (48). Daar treffen wij een medewerker van het waterschap aan. Hij wijst ons op het verschil in waterpeil aan de ene kant van het pad en de andere kant. Hij heeft iets gedaan waardoor het het waterpeil aan de ene kant daalt en aan de andere steigt. Het water stroomt met kracht uit een ondergrondse buis. De man trekt zijn werkkleding uit, loopt naar het hek en levert zijn eigen bijdrage aan de stijging van het plaatselijke waterpeil. Wij gaan door de uiterwaarden (of is het hier een enkelvoud?) naar nummer (47).

De zon schijnt nog immer en het wordt warmer en warmer. We komen zowaar weer twee wandelaars tegen, ditmaal vergezeld van een ongevaarlijk uitziende hond. We besluiten om het trerrein van Fort Honswijk op te gaan. Het eerste hek dat wij tegenkomen kan worden geopend. We zijn binnen. Wat een koelte onder deze oude bomen op de wallen van de vesting. We zien niemand. Dan .. een bord met welkom of een woord van gelijke strekking. In een schuur is een zelfbedieningscafé ingericht. We kiezen allebei voor een ijsje. Wanneer we buiten in de schaduw aan ons ijsje werken zien we een vrouw rondjes rennen rond het stenen fort. Een Engelstalig gezelschap komt het aantal aanwezigen verhogen. Zij blijven op gepaste afstand van ons keuvelen, op de telefoon staren, in de verte kijken. Een zeer dynamische bijeenkomst. Een man met een volle kruiwagen komt ergens vandaan en gaat ergens naar toe. Maar er is nog iemand op het Fort. We zien de persoon niet. Het geluid horen wij wel. Het is iemand met een werkende bladblazer. Heerlijk geluid, op zo’n lome zomermiddag waarop de mussen bijna van het dak van het Fort vallen. We besluiten om onze biezen te pakken voordat deze ook worden weggeblazen. Gelukkig zijn we in korte tijd buiten de geluidscirkel. Bij (7) gaan wij het terrein van Fort Lunet aan de Snel op. Blijkbaar was het naambord te kort en zou er iets als Snelweg moeten staan. We beklimmen het hoogste punt van het Fort waarop een kunstwerk staat dat uit spiegels bestaat. Wat een uitzicht! We verlaten het Fort en gaan door naar het volgende Fort.

We lopen over een schaduwrijk pad met aan onze linkerhand het Inundatiekanaal. Dit kanaal komt uit bij Fort Werk aan de Korte Uitweg. De naamgever van de forten in deze omgeving heeft zijn/haar uiterste best gedaan. Wij denken na en spreken over onze kortste uitweg. We besluiten om deze keer niet naar Schalkwijk te gaan. Er is een mededeling dat vanwege werkzaamheden het pad van het Klompenpad niet beschikbaar is. We besluiten om onszelf te parkeren op het Fort. Even geen Werk. We lopen de houten brug over en worden uitbundig welkom geheten door één van de vrijwilligers. Hij chauffeurt ons naar de juiste plek voor een bete brood en een slok drinken. Minstens één Michelinster, betoogt hij. We gaan het zien. In een voormalige schiettent en voormalige poffertjeskraam huist nu een voedselkraam die van vele gemakken is voorzien. We geven onze bestelling door en kunnen ergens gaan plaatsnemen. Even later wordt onze bestelling luidkeels omgeroepen, zonder versterkers. De vrijwilliger komt vanmiddag met verhalen hoe de snelweg is verdwenen. Wandelaars en fietsers hebben een pauzeplek gevonden op deze rustige plek. Wat zeg ik? Rustig? Vlakbij ons tafeltje zet een man een grasmaaier aan en laat de motor goed ronken. Langzaam rijdt hij bij ons weg. Ook voor ons is de tijd gekomen om weg te gaan. Na nog een blik op de knooppunten weten we wat wij gaan doen. We lopen terug naar (6) en dan gaan we het open veld in. Hij schijnt dat het werk aan het pad is afgerond. We lopen door het inundatiegebied, maar daar is op dit moment niet veel van te merken. Het gebied wordt ook gebruikt als waterberging. Iets daarvan zien we wanneer wij op de Achterdijk wandelen, waar toch iets meer verkeer is dan wij hadden voorzien. De Achterdijk is een lange weg met her en der een schaduwrijke boom die onze kant op valt (de schaduw, niet de boom). We gaan naar het zuiden en lopen over het mooie terrein van Werk aan de Groeneweg. Aan het einde van dit Werk zijn we bijna op bekend terrein. We volgen onze weg door de uiterwaarden. Bij de aanlegsteiger van het Liniepontje gaan we op een passend bankje zitten. Zojuist zagen we aantal bepakte fietsen en fietsers de pont afgaan en de richting Culemborg inslaan. Die zullen zo wel terugkomen, verwachten wij. Er zijn een paar overstapjes en grote hekken. Niet gemakkelijk voor bepakte fietsen en fietsers. We zien echter de fietsers niet meer terug. Verdwenen in de uiterwaarden. Wanneer we terug zijn bij (63) ligt de veerpont net afgemeerd en wij nemen een sprintje (rekening houdend met onze leeftijden) en we komen op tijd op de pont. Aan de overzijde wacht een moeder en kind op de zwaaiende man en vader op de pont. In een bocht van de Veerweg staat Vrijbuiter, een pipowagen (of heet dat tegenwoordig ook al foodtruck) met ijs en koffie en nog zo wat. We nemen pauze op deze plek met zicht op de jachthaven en de de Lek. Na deze versterking gaan we door het oude centrum van Culemborg. Mijn wandelgenoot wordt meermaals gegroet en aangesproken door jong en oud. Blijkbaar is hij een Bekende Culemborger (BC’er). Zo keren wij huiswaarts. Gesterkt door de Forten.

Culemborg
Fortenpad
21 kilometer
wandelknooppunten:
R26 – 63 – 48 – 47 – 46 – 45 – 44 – 7 – 6 – 39 – 42 –
39 – 6 – 83 – 61 – 51 – 49 – 48 – 63 – R26 – R24
(vanaf de veerpont bij Culemborg).