Klompenpad Aderwinkelpad

Vandaag ben ik niet op pad voor een medische wandeling, zoals de titel van dit klompenpad zou kunnen doen vermoeden. Op weg naar een winkel waar ik een paar reserve-aders kan kopen, voor het geval dat ik nieuwe aders nodig heb. Aderwinkel is de naam van een oud ontginningsgebied en de naam ader verwijst naar een klein stroompje in dat gebied. Soms lijkt het alsof ik nog steeds door een ontginningsgebied wandel, maar daarover later.

Wanneer ik het parkeerterrein van Het Wapen van Rijsenburg oprijdt staat een man bij de ingang. Hij draagt een langwerpige bus op zijn rug. In zijn hand heeft hij een spuit die hij richt op de groene heg. Het is hier al bijna landelijk. Na mijn wandelschoenen, enkelhoog, aangetrokken te hebben wandel ik naar de doorgaande weg die ik in oostelijke richting volg. Eerst maar eens langs een monument ter ere van dr. Herman Schaepman, een veelzijdige rooms-katholiek, die achter zijn standbeeld kerkgeschiedenis doceerde aan het plaatselijke groot-seminarie. Verder zie ik grote panden links en rechts van de weg. Kantoorbehuizingen. Pakkende namen (al dan niet in het Engels) verwijzen naar bedrijven die daar huizen. Aan de rechterkant van de weg ligt de Engweg, die inderdaad smaller is dan de Hoofdstraat. Al snel loopt een vrouw met twee boodschappentassen vlak voor mij, een andere vrouw met rolkoffer loopt vlak achter mij. Zou eng hier dan een andere betekenis hebben? Tegen de tijd dat ik de Christelijke Gereformeerde Kerk (de enge weg en de brede weg) passeer zijn de dames in hun omgeving opgegaan. Rechts van mij komt het hek van Landgoed Dennenburg en ik zie ook een gesloten poort met daarachter een weg, verder is er alleen bos te zien.

Het Kloosterlaantje ligt er groen bij. Aan de rechterhand nog steeds het hek en links enkele woningen en opstallen. Het Kloosterlaantje doet vermoeden dat hier een klooster heeft gestaan en dat vermoeden blijkt juist te zijn. Ik kom bij de historische buitenplaats Broekbergen. In het pand waren nonnen van de Benedictinessen behuisd, die hun onderkomen Acra Pacis (ark van vrede) noemden. Van 1875-1996 verbleven zij hier, achter de muren die in die periode werden gebouwd. De nonnen besteedden veel aandacht aan gebed. Momenteel is Broekbergen particulier bezit en wordt er al jaren gewerkt aan een restauratie. Recht tegenover de ingang van het hoofdhuis is een lang en recht pad, waar op meerdere plekken een rustieke hoeveelheid modder is te vinden. Dit pad dat hoort bij het Huis is alleen toegankelijk voor wandelaars. Het pad komt uit op de Langbroekerdijk. Aan de overkant van deze weg langs de Langbroekerwetering ga ik het landgoed Beverweerd op. Dat gaat aanvakelijk heel soepel, tot dat ik links van het brede pad (De Laan) het bos inga. Dit is het begin van een geheel nieuwe fase in de wandeling. Het pad slingert door het bos, langs akkers, over smalle bruggetjes (meestal twee planken naast elkaar), langs prikkeldraad, langs stroomdraden zonder stroom. Maar dit is nog niet alles. De ondergrond, daar gaat het om. Het is een Klompenpad, wil de ondergrond nadrukkelijk zeggen. Het pad is continue verzameling modder, soms is er per ongeluk een strook op het pad waar de modder minder nadrukkelijk aanwezig is. Dan weer uiterst links, dan weer uiterst rechts van het pad kan ik enige voortgang boeken. Voorgangers hebben takken en stronken op strategische plekken in de modder geplaatst. Soms gaat het pad vlak langs een sloot (of heet dat hier anders? Een ader?). Dan glijdt mijn schoen weg, ik grijp mij vast aan een paal, die echter onmiddelijk meegeeft. De onderkant van de paal staat in het water. Ik ben blij dat ik enkelhoge waterdichte schoenen heb.

Op de Jachtrustlaan heb ik vaste grond onder mijn voeten. Het asfalt voelt weldadig aan. Ik passeer het Jachthuis uit 1865 en in de bocht bij dit huis kom ik op de Broekweg. Vlakbij stroomt de Kromme Rijn. Ik ben op historische grond. Hier was de noordgrens, de limes van het Romeinse Rijk. Wanneer ik zowel de Langbroekerwetering als de Langbroekerdijk ben overgestoken doe ik mijn jack uit. Het is veel te warm. Ik eet een mandarijn en stop de schillen in een buitenvak van mijn rugzak. Je weet maar nooit waar je die nog voor kunt gebruiken. Nu ben ik op de onverharde Zwarteweg. Aan de einder gloort zorgboerderij De Hondspol. Het is een multifunctioneel bedrijf, waar de vlag van Demeter wappert. Hier ben ik inmiddels op een andere wetering, namelijk de Gooyer Wetering, die niet uit water, maar uit asfalt bestaat. Een enkele racefietser gaat mij voorbij, verder is het rustig. De Wetering brengt bij terug bij de bebouwing en wel bij de reeds bekende Engweg. Ik pauzeer kort bij een minibieb, waar een vrouw de aanwezige boeken aandachtig bekijkt. Ik wacht op mijn beurt in gezelschap van mandarijn 2. Even verderop kom ik bij het traject dat ik in het begin heb gelopen. Op naar de Hoofdstraat, naar Schaepman, naar Het Wapen van Rijsenburg. Mijn smerige wandelschoenen probeer ik op het laatste stuk een beetje schoon te stampen, dat lukt slechts voor een deel. Bij de auto verdwijnen zij in de opslagruimte aan de achterzijde.
Weer een mooi Klompenpad achter de rug.

Driebergen
Klompenpad Aderwinkelpad
10 kilometer