AAN ZEE

De smalle grens tussen water en land heeft aantrekkingskracht.
Liedjes worden er over gezongen.
Dagjes uit worden er aan besteed.
Storm wordt er opgezocht.
Voeten gaan voorzichtig in het water.

Francine Postma kreeg brede bekendheid door haar verslag van haar solo-pelgrimstocht op het Sint Olavspad in Zweden en Noorwegen. Dat verslag kwam terecht in haar boek Onderweg. Kon zij in Onderweg zich voelen als een landrot, nu is zij een strandrot. In grote lijnen volgt zij het Kustpad van Sluis in Zeeuw Vlaanderen naar Den Helder (zo eindeloos is de strandwandeling nou ook weer niet), met later een uitstapje naar haar geliefde Vlieland. Zij loopt de route niet in één keer, maar dan weer eens een paar dagen, dan weer eens thuis en dan weer weg. Ik vroeg mij af wat de gevolgen zijn van een onderbroken tocht (Aan zee) en van een ononderbroken tocht (Onderweg). Kom je met een ononderbroken tocht beter in het ritme van de basale behoeften? Lukt het dan beter om afstand te nemen van wat je (tijdelijk) hebt achtergelaten?
Haar tocht aan zee en over het strand en langs de duinen onderneemt Francine niet alleen. Bekenden van haar lopen mee. Naaste familieleden dragen hun steentje bij. Hoewel het pad is geëffend (volg de markeringen) is haar eigen pad niet geëffend. Zij zoekt naar haar plek in de verbanden waarin zij functioneert. Hoe is haar verband met haar vader? Met haar bijzondere moeder? Francine groeide op op Voorne-Putten, dan is het water van de zee altijd dichtbij. Nog steeds Francine zich in zee als een kind. Wanneer het gezin naar de zandvlakten ging was alles goed. Daar was vrede te vinden, die thuis soms ver weg was. Het huwelijk van haar ouders wandelde uit op een echtscheiding. Een Walcherense wandeling met een tante brengt haar herinneringen en een nieuwe kijk op haar verleden (lijkt zij niet meer op haar meder dan zij eerder dacht?). Maar niet alleen familieleden (tante en op een andere dag een nicht) brengen Francine verder op haar tocht en in het leven. Er is ook een vrouw die met Francine aan de slag gaat met stembevrijding. Dan is een leeg strand wel prettig om daar mee aan de gang te gaan. Niet alleen wat voorafging (haar ouders, haar jeugd) komt aan de orde, ook haar heden in haar eigen Hilversumse gezin, waar zij, met haar neiging tot afstand, wil leren om mee te bewegen met haar kinderen.
Denk nu niet dat dit boek een loodzwaar boek is. Haar verleden en haar heden zijn op een lichte wijze verbonden met haar wandeling. Verder zijn de vele prachtige foto’s in dit boek een verademing en een uitnodiging om jouw wandelschoenen uit te doen en het zand en het water en de schelpen aan jouw voeten te voelen terwijl de vogels hun weg zoeken op de smalle grens van water en land.
Francine Postma is er weer in geslaagd om een mooi boek aan de lezer te schenken.

Francine Postma
Aan zee.
Een eindeloze strandwandeling
uitgeverij fjord
juni 2022
ISBN 9789083169132

Dit boek heb ik van de uitgeverij ontvangen voor een recensie op mijn wandelwebsite.