Wandelvierdaagse Het Gooi (4) – Polderroute

Jaarlijks organiseert de Stichting Wandelvierdaagse Het Gooi een vierdaagse vanuit Laren, waar het startpunt ligt bij SV Laren 99. Dit jaar kon de vierdaagse niet doorgaan. De organisatie heeft de routes van 10, 20, 30 en 40 kilometer voor elke dag op de website gezet. Vandaag loop ik de Polderroute.

Verkeerde regenbroek!
Verkeerde regenbroek!!
Deze zomer kreeg ik van Wandellief een regenbroek, strak gesneden, donker gekleurd en elke pijp voorzien van een flap die over de veter en tong van mijn schoen valt.
Ik heb de regenbroek van Wandellief van de hoedenplank gehaald en in mijn rugzak gepropt. Nu ik eindelijk mijn regenbroek kan gebruiken (het regent en het stortregent) grijp ik mis. Gelukkig kan ik overschakelen naar Plan B (met dank aan Wandellief). Het is nog een kunst om in droge toestand in de auto de broek aan te krijgen, maar het lukt. Ik kan de regen in. Ik zie mij al in de Eempolder lopen, met wind en regen tegen. Genieten blijft een werkwoord.
Het eerste deel van mijn wandeling in de regen gaat door de bebouwde kom van het dorp Laren. Ik loop het Schuilkerkpad af en kom bij een driehoek van wegen en twee bushaltes en een aanrijdende bus en een aanlopende man met een plastic zak in zijn hand. De man zet mij op het verkeerde been. Ik denk dat hij voortsnelt om de bus te halen, maar hij houdt halt bij een gemeentelijke prullenbak bij een bushalte. Daar leegt hij zijn plastic zak en tevreden loopt hij rustig verder. Het is een gezonde manier om van jouw huisvuil af te komen. Het dagelijkse ommetje gaat gepaard met vuilstort. Ik loop door met mijn spullen in mijn rugzak. Ik verlaat de ruim bebouwde kom van Laren via een tunnel onder de A27 en plots ben ik in Eemnes. Deze plaatsnaam klinkt al polderlijker dan Laren.
Ik blijf aan de A27-zijde van het dorp en ga zuidwaarts, via een bedrijventerrein (waaronder een bedrijf voor oude bouwmaterialen) en langs groene weiden en een graszodenbedrijf. Het pad is smal en bedoeld voor fietsers en wandelaars, maar een enkel geel kentekenplaatje gaat snorrend aan mij voorbij. In de oksel van de A27 en A1 staat een langgerekt kantoorgebouw, waar ik vele mensen achter schermen zie zitten. Thuiswerken is zoooo 2010! Allerlei bedrijven en organisaties zijn hier verzameld. De organisatie Sherpa is hier sterk vertegenwoordigd met een activiteitencentrum, met catering, een theaterzaal en nog veel meer. Ik ga verder en steek de Wakkerendijk over en ga de polder in over de Anna Louwenweg. De Eempolder kent lange en rechte wegen. Ook is zonneschijn hier bekend. Langzaam verandert het weer. Wolken waaien met alle winden mee en veroorzaken blauwe vlekken in het zwerk. Op de hoek van de Zuid Ervenweg en de Stammeweg houd ik mijn eerste pauze. Een paal langs de weg biedt rugdekking. Af en toe raast een auto door de polder. Mijn boterhammen en gemengde noten smaken er niet minder om. Vanuit dit lage zitperspectief ziet de polder er nog vlakker uit. Van de Stammeweg ga ik over op de Geerenweg om uiteindelijk uit te komen bij jachthaven Kroeze bij Eembrugge. De route gaat hier over de slingerende zomerdijk, die af en toe een zwaai passeert.

Ik kom uit bij een kleinood in de polder: een oude sluis, een gemaal (uit 1880), een kleine jachthaven en een paar huizen. Eerder stond hier een molen, maar die is in 1880 vervangen door het gemaal. Zowel de sluis als het gemaal zijn rijksmonument. Met de Buitenvaart is de haven verbonden aan de Eem. Een paar mannen zijn aan het werk om het klinkerpad langs de haven te ontdoen van groen. Op een bankje met zicht op de haven en de passerende wolken met flarden blauw trek ik de regenbroek van Wandellief uit. Ik ga er vanuit dat er voorlopig geen regen gaat vallen. Van de haven ga ik over de dijk naar de Eem en langs de Eem totdat ik bij de pont (niet op zondag) over de Eem uitkom. Van hier uit ga ik de polder weer in. Eerst over de asfaltweg en dan neem ik bij de Maarpolder rust. Tegen een hek ga ik zitten. Aan de overzijde van de weg staan een paar schapen en zij zien mij aan. Maar veel bijzonders is er niet te zien. Een man die pauzeert en een boterham eet en een kopje thee drinkt. Ik geef toe: het komt niet schaapachtig over.
Het traject over de Zomerdijk naar het noorden is heel mooi. Ik passeer meerdere waaien en schapen. Ten noorden van de Cor Rijkseweg wordt het plots drukker op de slingerende dijk. Twee mountainbikers komen van de dijk waar niet mag worden gefietst, even later nog een fietser (met verrekijker) en een paar wandelaars. Op de Meentweg in Eemnes is het even opletten want racefietsers stormen het fietspad op en wanneer ik van het fietspad af ben komt een paard op mij af, gelukkig zit er iemand op, zodat er geen schade wordt aangericht. De vermaarde Theetuin Eemnes is nu dicht, ooit een plek waar het bruiste van de bezoekers en trouwlustigen. Nu alleen open op zaterdag en zondag. Aan de overzijde van de A27 kom ik over een boeiend pad, aan de linkerkant zijn allerhande kleine percelen, waar met name paardenliefhebbers (hippofielen) zich uitleven. De paarden vallen onder Blaricum. Een aardig dorp om door te wandelen. Twee jongens die net uit school komen vragen al fietsend aan mij hoe lang ik al heb gelopen: ongeveer 25 kilometer en zij roepen: Goed zo! Ook de straatjeugd leeft mee met een eenzame pelgrim. Ik kom over de Eerste Molenweg en de Tweede Molenweg. Een banier achter een raam laat weten dat hier ooit een molen stond. Er zijn dus mensen in Blaricum die een molen met de grond gelijk gemaakt hebben! Hoe is dat mogelijk?! Blaricum kent de Blaricummer Engh, bekend van het Zuiderzeepad, en zowaar kom ik een koppel tegen voorzien van het routeboekje van het Zuiderzeepad. Ik kijk uit naar een 30-kilometer-bankje, maar de bankjes die ik tegenkom zijn bezet. Wanneer ik Huizerhoogt binnen gegaan ben zie ik op een punt waar twee zandpaadjes elkaar tegenkomen drie paaltjes staan. Ik ga op het middelste paaltje zitten. Het paaltje is geen toonbeeld van zitgenot, maar ik neem het er even van temidden van de loslopende honden die niet allemaal even goed onder appel staan. De eigenaren echter groeten mij vriendelijk. Dan Blaricum weer in, langs lommerrijke lanen en smalle straatjes met hoge heggen waar net ruimte voor een wandelaar is. In het Burgemeester Klarenbeekpark ontmoet ik een monument voor de gevallenen. Iedere buurt kent haar eigen leed. De Noolseweg brengt mij bij veel woonvreugde met imposante woningen op ruime percelen. Genoeg ruimte voor inbreiding met hoogbouw, zou ik zeggen. Deze weg brengt mij naar Laren, waar ik langs de westzijde een omtrekkende beweging maak. Ook hier weer ruime percelen en een enkel perceel waar iemand met een imposant huis is begonnen met ondergrondse garage, maar waar de bouw al lange tijd stil ligt. Hoge hekken rond het perceel dienen onbevoegden buiten te houden. Het geld lijkt op. Niet altijd heeft een mens de wind in de zeilen. Dan moet je roeien met de riemen die je hebt. Over rustige wegen met geparkeerde busjes van bouwbedrijven kom ik steeds dichter bij de sportvereniging Laren 99, waar mijn auto gastvrijheid heeft genoten tijdens mijn vier vierdaagsewandelingen.

Het waren vier mooie dagen!

Wandelvierdaagse Het Gooi – Polderroute – 40 kilometer

https://videopress.com/v/o2m5YLgM?resizeToParent=true&cover=true&preloadContent=metadata