NIET ALLEEN

Het pakketje van de uitgever komt binnen. Ik maak de enveloppe open, haal het boek van Tim Voors eruit. De envelop leg ik weg voor het oud papier. Ik neem het boek in mijn hand en sla het open. In het boek ligt een kleurrijke schets van de schrijver zelf, met op de achterzijde een persoonlijk woord. Blauw en geel en het heeft niets met Zweden te maken, maar wel met zijn wandeling op de Te Araroa Trail in Nieuw-Zeeland. Tijdens zijn wandeling neemt hij kwasten en verf en zijn vaardigheden mee die hem in staat stellen om beelden op te roepen met een tweetal kleuren. Illustraties in het boek getuigen hiervan.

‘Te Araroa’ betekent ‘het lange pad’. En lang is het pad dat in 2011 werd geopend. Zo’n slordige 3000 kilometer van het noordelijke puntje van het Noordereiland naar het zuidelijke puntje op het Zuidereiland. Een jaar trok hij uit voor zijn voorbereiding op deze 5/6 maanden durende tocht. Zijn schatting is dat het je ongeveer 6000 euro kost om de tocht te volbrengen.

Hij begint alleen aan zijn tocht. Hij is een man met ervaring, want hij heeft bijvoorbeeld al de Pacific Crest Trail in de Verenigde Staten gewandeld, waarover hij schreef in zijn boek ‘Alleen’. Nu een volgende tocht en een volgend boek. ‘Niet ‘Alleen’ duidt er op dat hij al vrij vroeg op zijn tocht twee solowandelaars leert kennen met wie hij een ‘trail family’ (tramily) vormt. Ieder loopt zijn of haar eigen weg en toch trekken zij zonder afspraken en verplichtingen samen op. ‘Sunny’ is een jongedame uit Oostzaan, die deze trailname heeft gekregen omdat zij altijd opgewekt is. Zij is verzot op heavy-metalmusic. Niet vreemd wanneer je onder de rook van TataSteel woont. Zij is atheïste. ‘Unicorn’ is een jonge vrouw uit Berlijn, ooit was zij van plan om non te worden, maar dat is niet gebeurd. Wel is zij nog steeds een enthousiaste Roomskatholieke en ook vegetariër. Daarnaast is zij een zeer verdienstelijk organiste. Dan ‘Van Go’, die zijn trailname over zich heeft uitgeroepen door zijn kleine schilderijtjes onderweg, die bij anderen de gedachte aan die andere Nederlandse schilder opriep. Hij is de oudste van de drie. Hij is van protestantse huize en noemt zich ergens in het boek een ‘calvinistische huisvader’, die zoekende is naar een gemeenschap van gelovigen. Onderweg hebben Van Go en Unicorn gesprekken over het christelijk geloof en bij tijden is Van Go jaloers op Unicorns geloof.

Tijdens deze lange wandeling en op andere andere lange tochten ervaart Tim drie fases: de fysieke fase, waarin jouw lichaam went aan de bijna dagelijkse tochten en de dagelijkse inspanningen; de mentale fase, waarin je je afvraagt waarom jij dit doet en of je niet beter om de volgende hoek kunt stoppen; de spirituele fase, waarin je tot rust komt en nieuwe inzichten krijgt.

De tocht door Nieuw-Zeeland brengt een hernieuwde kennismaking met Goldie, een jonge Oostenrijker, die ook op de Pacific Crest Trail liep. Hij loopt met minimale middelen en minimale bagage. Goldie heeft Voors uitgedaagd om deze tocht te gaan lopen.

De tocht door zeer verschillende landschappen is zeer afwisselend. Kilometerslange strandwandelingen. Door modderige oerbossen. Langs zwellende rivieren. Over diep doorzakkende hangbruggen. Over eindeloze vlaktes. Opgesloten in schuilhutten, wachtend op beter weer. Sneeuwval. Regen. Meer regen. Nog meer regen. Over steile bergkammen. Met kano’s over een rivier. Een plekje zoeken voor je tent, wanneer de schuilhut wordt bevolkt door ratten. Af en toe genieten van het moderne leven in een dorp of stadje. Een kerkdienst. Orgelspel door Unicorn in het spoor van Bach op een oud orgel in een oud klooster. Ontmoetingen met Tims ouders die door Nieuw-Zeeland reizen. Kilometers langs drukke en gevaarlijke verkeerswegen. Ziekte en verwondingen. Samen genieten van een Indiase maaltijd met ‘butter chicken’. Tim telt zijn zegeningen.

In de derde fase van zijn tocht besluit Tim dat hij een jaar lang geen vlees zal eten. Verder wil hij meer vreemdelingen verwelkomen in zijn leven, zoals ook hij als vreemdeling is verwelkomd op deze tocht. Na de trail doet hij vrijwilligerswerk op Lesbos en start een muziekband met statushouders en vluchtelingen.

Tegen het einde van het boek schrijft Voors over ‘onafhankelijkheid’. Alle drie leden van de tramily hebben een hang naar onafhankelijkheid die komt door zelfvoorzienend te zijn, los van sociale banden en vrij van de samenleving. Maar is dat niet wat te optimistisch? De tocht zelf laat het zien. Wat hij eet is gekocht. Hij slaapt in zijn door anderen gemaakte tent of in een door anderen gemaakte en onderhouden schuilhut. Hij zoekt contact met zijn drie kinderen in Waterland. Hij maakt deel uit van een tramily. Zijn ouders komen op bezoek. Hij eet in een restaurant. Descartes, de Franse wijsgeer, schreef: Cogito ergo sum (ik denk, dus ik ben). In andere culturen klinkt eerder: Sumus ergo sum (wij zijn, dus ik ben). Niet onafhankelijk, maar diep betrokken op anderen, deel uitmakend van een gemeenschap (huwelijk, gezin, familie enzovoorts). Misschien ligt hier wel een aanknopingspunt voor zijn zoektocht naar God en de mensen die bij Hem horen. Niet alleen.

Tim Voors heeft weer een goed leesbaar en onderhoudend boek geschreven en geïllustreerd. Hij heeft mijn aandacht weten vast te houden en bleef mij boeien met zijn verhalen over deze uitdagende tocht.

Tim Voors
Niet Alleen
Een avontuurlijke voettocht dwars door Nieuw-Zeeland
Fontaine Uitgevers 2021
ISBN 9789464040647

Dit boek ontving ik van Fontaine Uitgevers voor een recensie op mijn wandelwebsite