Oosterbeek, Airbornewandeling

In mijn jonge jaren (ja, lieve lezers, die heb ik ook gehad) heb ik één of twee keer een Airbornewandeltocht gelopen. Ik liep mee met een groep uit Apeldoorn. De tastbare herinneringen liggen in een zakje in een laatje, niet dagelijks zichtbaar. De Airborne wandeltochten vanuit het dorp Oosterbeek zijn uitgegroeid tot grote evenmenten, waar vele wandelaaars uit binnenland en buitenland op afkomen. Maar nu even niet. Georganiseerde wandeltochten zijn afgeblazen. maar een dergelijke toch in je ééntje wandelen kan wel, zolang maar niet duizenden mensen besluiten om op dezelfde dag in hun ééntje daar te gaan wandelen. Vandaag heb ik de indruk dat ik in mijn ééntje wandel, afgezien van een enkel gebied waar ook anderen wandelen.

Waar ik begon met het Klompenpad Rosandepad begin ik ook aan deze wandeling. Het is tussen Hartenstein (Airborne Museum) en Klein Hartenstein (restaurant) waar ik de toetsen van mijn electronica aanraak om de wandeling vast te leggen en de eerste stappen van de wandeling zet. Tussen het Museum en de ijsbaan (zo koud is het nog net niet) kom ik op het Pouwel Vospad. Dit pad is genoemd naar de Marsleider van de Airborne Wandeltochten van 1986-2013, een respectabele periode. Vandaag ben ik mijn eigen marsleider. Via de bebouwde kom van Oosterbeek kom ik uit bij het spoor aan de noordzijde van het dorp. Hier volg ik het spoor naar het westen, onderweg passeer ik het Airborne War Cemetery aan mijn rechterhand. Tot vlakbij Wolfheze volg ik het spoor, het laatste deel over een vrijliggend fietspad. Op het punt waar de route naar het zuiden gaat is rechts een onderdoorgang onder spoor. Een grote duiker maakt de verbinding tussen noord en zuid. Tijdens bombardementen tijdens de tweede wereldoorlog schuilden hier mensen uit de buurt. Vervolgens slingert de route door Wolfheze, ook over het terrein van de zorginstelling. De route voert ook langs die gedeelten waar hoge hekken rond de gebouwen staan.

Even voorbij boerderij en kwekerij De Bosch-hoeve ga ik zitten op een omgezaagde boomstam voor een pauze. Ik heb er elf kilometer opzitten. In andere tijden is deze boerderij een rustpunt voor de vermoeide wandelaars. Nu is een grote rust. Wanneer ik rust en eet en drink komt de postbode met volle tassen langs. Een wielridder spoedt, happend naar adem, langs. Een ouder echtpaar kuiert voorbij met gepaste snelheid. Ik drink mijn thee uit de thermosfles, snijd plakken van een peer en het aantal meegebrachte krentenbollen verminder ik met 1/3.

Hoewel de naam Boschhoeve anders doet vermoeden ben ik nu het bos uit (afgezien van enkele kleine percelen), wellicht heeft dat te maken met de omgezaagde bomen die langs de kant van de weg liggen. De Airbornetochten zijn een internationaal gebeuren, dat blijkt ook uit de route, want ik ga de Klein Amerikaweg op. Het is opletten op deze weg, want het plaatselijke golfterrein strekt zich uit aan beide zijden van de weg. Nog spannender wordt het wanneer de route het golfterrein op gaat. Gelukkig is er bij dreigend gevaar een bunker bij de hand. In Heelsum passeer ik een monument waar de luchtlandingen zijn afgebeeld. Een militair hangt aan zijn parachute en is bezig met een altijddurende zweefvlucht. Een bochtige route door Heelsum brengt mij bij de kerk op de heuvel met een naastgelegen kerkhof en een enkele woning. Het lijkt er op dat de kerk buiten het dorp is gesitueerd. Is dit tekenend voor de marginale positie van de kerk?

Ik ga voor de tweede maal wandelend de A50 onderdoor en via de zuidkant van Kievitsdel ga ik door Doorwerth, een dorp waar oud en nieuw zich in de bouwstijlen laten zien. En dan ineens ……. een klinkerweg: het is de Italiaanseweg. Een vroegere eigenaar van kasteel Doorwerth liet deze weg aanleggen vanaf station Wolfheze naar zijn kasteel. De bochtige weg, om het hoogteverschil te kunnen verwerken, deed hem denken aan de Italiaanse bergweggetjes die hij kende van zijn vakanties in Italië. Vlak voor een mooi huis sla ik linksaf en ga landgoed DUNO op. Het is duidelijk dat er hier meer wandelaars zijn dan op de eerste 20 kilometer van mijn mars. Op het plateau met uitzichten vraagt een man aan mij of ik de route met de rode paaltjes loop. Nee, ik loop een Airbornewandeling. Oh, dat is wel wat verder. De bankjes bij het uitzicht over de Nederrijn zijn allemaal onbezet. Ik neem er één van in bezit, terwijl er wit spul uit de lucht valt. Eten en drinken bevalt mij goed, terwijl ik geniet van het uitzicht. Meerdere waqndelaars komen langs, zelfs een gezin met drie kinderen, twee ouders en één hond. Blijkbaar is dit een mondelinge overhoring van het vak ‘buiten spelen’.

Heveadorp is een dorp dat met een wandeling in deze contreien niet wordt overgeslagen. Hoewel er vroeger een bloeiende fabriek stond (kent u nog de HEVEA laarzen?) is alleen het dorp een tastbare herinnering aan industriële tijden. Het dorp met die fraaie cottage-woningen. Via de Westerbouwing (een tweede officiële rustpunt tijdens de tochten) gaat het verder naar Oosterbeek, waar ik beroemde kerk passeer. Deze kerk had een belangrijke positie tijdens Operation Market Garden. Zwaar werd gevochten in deze omgeving. Aan de oostzijde van de kerk staat een monument om ons te herinneren aan deze dagen. Bij de kerk buigt de route af naar het noorden en omhoog. Langs huizen en winkels, gesloten en open. Bel, Bestel, dan breng ik het wel, lees ik op een winkelruit. Ik kom uit op de doorgaande weg die ik bewandelde aan het begin van mijn wandeling. Op straat zie ik veel passanten met een mondkapjes. Een boekwinkel is open voor postactiviteiten. Buiten het winkelgebied wordt het rustiger, de route brengt mij terug naar mijn begin.

Oosterbeek, Airbornewandeling – 25 kilometer

Met dank aan Roland, de wandelaar met zijn dagboek, voor het gpx-bestand van deze wandeling. De 40 kilometer wandeling bewaar ik voor een dag met meer licht en iets hogere temperaturen.

https://videopress.com/v/fpyiTHTU?preloadContent=metadata