Klompenpad Grift en Graftenpad

Zit er poëzie in Achterberg?

Volgens sommigen zit er heel veel poëzie in Achterberg. Zij raken er niet over uitgesproken. Ik wel het zelf even bekijken en ga op pad. Wanneer ik onder het spoor van Rhenen naar Veenendaal doorga kom ik in een andere wereld. Het is de wereld van Achterberg, waar ik naar toe wordt geleid over de Cuneraweg. Nu doet Cunera (en haar kerk) mij eerder dejnken aan Rhenen dan aan Achterberg, maar het is een kniesoor die daar een sonnet van wil maken. De heilige Cunera was aanleiding voor velen in oude tijden om een pelgrimstocht naar Rhenen te maken, daar hadden mensen in de middeleeuwen Santiago niet voor nodig. Pelgrimeren kun je ook dicht bij huis, wel zo poëtisch.

Ik parkeer onze bolide op het parkeerterrein bij de plaatselijke Coop. Deze plek is eerder prozaïsch dan poëtisch te noemen. Het regent licht wat uiteraard het zicht op epische dichten vermindert, maar het kan wel de gedachten afstemmen op binnenrijm.

Met een kleine boog ga ik naar de zuidkant van Achterberg. Ik passeer tuinen waarvan de eigenaren een voorliefde voor steen hebben. Wanneer je het geld hebt om zo’n groot huis te bekostigen dan kun je toch wel wat geld uitgeven aan een fatsoenlijke tuin?! Gelukkig mag ik mij na het oversteken van de Achterbergsestraatweg verheugen in een fraai modderpad. Het eerste deel van het pad heeft recent bezoek gehad van een voertuig met grote rupsbanden, hetgeen een extra dimensie toevoegt aan de modderstructuur. Ik ben in de nattigheid van boven en van beneden op weg naar de Laarsenberg. Dit is een verhoging in het landschap die met name door de naam doet denken aan een berg. Hier op de Laarsenberg wordt een deel van het geheim van de naam van dit klompenpad aan mij geopenbaard. Hier zijn graften! Graften zijn (en ik citeer de tekst in de klompenpad app): “begroeide steilrandjes die een helling verdelen in terrassen.” De bedoeling was om op deze manier erosie tegen te gaan. Nu wordt geprobeerd de graften in stand te houden door vlechtheggen. Een bordje vraagt vriendelijk aan potentiële vandalen om hun handen niet uit te strekken naar deze vlechtheggen.

Ik wandel ten noorden van Boekhoorns Dierenpark (op deze afstand zie ik geen panda) en het Militair Ereveld Grebbeberg. Op de Grebbeberg is zwar gevochten in de eerste dagen van de tweede wereldoorlog. Alleen door het bombardement op Rotterdam en de dreiging van volgende bombardementen gaf het Nederlandse leger hier zich over aan de Duitse overmacht. Er is nu rust en een enkele wandelaar met honden. Via een omtrekkende beweging rond de instelling Zideris (op landgoed Heimerstein) kom ik bij de Grift. Het is onderdeel van het Valleikanaal en heet hier ‘Bisschop Davidsgrift‘. Een grift wordt ook wel grebbe genoemd, vandaar … De oude bisschop David liet in de jaren 1473-1481 hier graafwerk verrichten om de ontginning van het veen te vergemakkelijken. Deze David van Bourgondië heeft zijn sporen wel nagelaten.

Het fiets- en wandelpad slingert mee met de grift. Een enkele fietser is aanwezig en een enkele hardloper. Verder is er veel nevel op het pad en het zicht is beperkt. Het miezert nog steeds. Zachtjes tikt de regen op mijn pet.

Even ten noorden van de vistrap (zie titelfoto) sla ik af naar het westen. Hier strekt zich een enorme grasmat voor mij uit, slechts kort vergezeld van een smalle sloot. Meter na meter, decameter na decameter, stap na stap, even onderbroken door de Maatsteeg en verder gaat het gras, misschien overbrug ik wel een duizend meter gras.

Bij de Weteringsteeg mag ik afslaan na het noorden en dan weer naar het westen. De begroeiing is hier hoger want ik loopt tuussen percelen van een boomkwekerij door. Mannen zijn bezig om boompjes (inclusief kluit) te verplaatsen. Er is enig werkoverleg waarbij de mannen samenklonteren. Hier zijn oude kampen, ontginningen die eeuwen terug gaan. Dat is ook te merken aan de afmetingen die gebaseerd zijn op Rijnlandse Roede.

Zelf heb ik nog een paar Rijnlandse Roeden (per stuk ongeveer 3,75 meter) te wandelen voordat ik de bebouwde kom van Achterberg in wandel. Volgens de gegevens op de app is bijn de parkeerplaats een openbaar toilet (geen horeca), maar mijn vraag naar eenn dergelijke voorziening aan toevallige passanten levert verbaasde blikken op. Gelukkig vertelt één vrouw met volle boodschappentassen dat in de Coop een toilet is. Mondkapje op en naar binnen. Een stellage staat voor het toilet dat vanwege de coranatoestanden gesloten is.
Ik weet genoeg.

Ik ben aan mijn einde van het Grift, Graften en Grassenpad.

Klompenpad Grift en Graftenpad – 12 kilometer