Trage Tocht Drie

Eerst miste ik de afslag.
Zo verborgen ligt het Boshuis in het verscholen Drie.
Verscholen tussen de bomen en in de buurt van slagbomen.
De oude boerderij, de jaartalankers geven het jaar 1765, is inmiddels een rijksmonument en in de loop der jaren een horeca gelegenheid geworden waar het goed is vertoeven, maar nu even niet.
De vermelding van het buurtschap Drie heeft oudere papieren dan de boerderij. Al in 855 wordt Drie vermeld. Er was toen een maalschap aktief, deze maalschap bestond uit mensen die gebruikt maakten van de grond en de bossen rondom Drie.

Wij hebben onze wandelschoenen aan en gaan de bossen in. Er is wat landbouwgrond, maar het zijn voornamelijk de bomen die de toon zetten in deze omgeving met de Speulder- en Sprielderbossen.

De eerste kilometers wandelen op deze Trage Tocht gaan in alle rust voorbij. Geen wandelaars niets, afgezien van het vrolijke gekwetter van de vogels die her en der vliegen. Wandellief bespeurt een bonte specht die aan het werk is. We kruisen een grote boswerkmachine op de weg en een auto van Staatsbosbeheer.

Dan komen we bij het fameuze Solsche Gat. Dit is een grote leemkuil in de bossen. We zijn inmiddels van de gemeente Ermelo in de gemeente Putten terecht gekomen. Hier kwamen in oude tijden boeren uit een wijde omtrek om leem af te graven. Onder in het gat is een poel, met bijpassende bijzondere plantengroei. Wanneer je op het goede moment goed kijkt kun je waterdrieblad zien, en ook de slanke sleutelbloem en de bosanemoon.

Rond deze leemkuil zijn verhalen ontstaan, zo gaat dat op de Veluwe. Eén van die legenden betreft een oud klooster dat op deze plaats gestaan zou hebben. Vanwege het onbetamelijke gedrag van de monniken (al dan niet in samenspraak met nonnen) verdween het klooster in een groot gat. En soms, op het goede moment, kun je de klokken van het klooster nog horen. Wij luisteren aandachtig, maar wat er zong zijn geen psalmen, maar is het ruisen van de boombladeren.

Het bos komt meer tot leven wanneer we verder wandelen. Twee amazones zijn in druk gesprek met elkaar en hun paarden en gaan ons groetloos voorbij. Fietsers op mountainbikes gaan groetend voorbij, één voor één. Zelfs een eenzame wandelaar passeert wanneer wij op een bankje even rust nemen op een zesprong.
Midden op een bospad staat een grote vrachtwagen met een grote aanhanger. De ene boomstam na de andere wordt opgetakeld door een takel die op de vrachtwagen vastzit. Her en der in de bossen zien we stapels boomstammentjes, al dan niet voorzien van een nummer. De lange geschiedenis van bosbouw in dit gebied gaat door.

De route komt na 10 kilometer dichtbij het Boshuis maar maakt nog een lus rond de enclave. Net voor de tien kilometer zien we een kleine ree heel voorzichtig het pad oversteken. Op weg naar school of naar grazige weiden. Op deze afstand kunnen we niet zien of het een hijgend hert is dat aan de jacht is ontkomen.

Naast Boshuis Drie zijn er meer gebouwen, boerderij en woning, zelfs een bakhuis staat langs de route mooi te wezen. Op de kaart staat nog een kleine waterplas aangegeven, maar het is nu droog, heel droog. En, ja, er is een kleine camping.

Bij het Boshuis staan tafels op de stoep. Allerlei lekkernijen worden aangeprezen. Hapjes en drinken kunnen worden meegenomen. Ook verkondigt een bord dat er eten besteld kan worden en opgehaald kan worden.
Wij zijn aan het einde van een mooie stille bosrijke route gekomen.
Rob Wolfs – Trage Tocht Drie – 11 kilometer