De dag voordat de herfst intrede doet stap ik op de fiets en snel naar de richting van Bunschoten. Bij De Kooi bevestig ik mijn fiets aan het hek, want op dit tijdstip is het terrein van De Kooi nog gesloten. Op dit punt zijn de uitzichten wijds, kijk ik naar het zuiden dan zie ik elementen van de stad Amersfoort achter de graslanden.
Eerst ga ik verder naar de bebouwing en dan gaat het wandelpad onder de Nijkerkerweg door. Keurig netjes. Ik kom nu uit op Het Griete-Meutjespad. Aan mijn rechterhand is recente bebouwing en even verderop wordt grondwerk verricht voor een volgend wijkje. Ik kom steeds dichterbij de kern van het oude Bunschoten. Hoewel ik vaak in Bunschoten (en in Spakenburg) ben geweest, heb ik telkens gedacht dat het een dorp is. Groot is mijn verrassing om te ontdekken dat Bunschoten (het boerendorp) rond 1350 stadsrechten kreeg van de bisschop van Utrecht. Het was aanvankelijk de bedoeling om de zogenaamde Stadsweiden vol te bouwen, maar dat is niet doorgegaan en nu is het een bijzonder gebied van grote archeologische waarde.
Aan de noordelijke rand van de Stadsweiden staat een molen waarvan op het moment dat ik passeer de wieken draaien. De winkel van de molen is open en ik zou er meel kunnen kopen, maar ik doe het niet. Soms moet een wandelaar keuzes maken. Het terras van het aanpalende brasserie Wieken is leeg. Hier hoef ik geen keuze te maken.
Bunschoten en ook Spakenburg staan bekend als dorpen waar veel christenen wonen en veel kerken zijn. Na de molen kom ik dan ook langs meerdere kerken. Op een informatiebord wordt nog even kort een kleine kerkgeschiedenis uit de doeken gedaan en komen Afscheiding en Dolantie voorbij. De gevolgen van deze kerkelijke bewegingen zijn nog steeds te merken in deze beide dorpen. 
Langs begraafplaats De Akker (het lichaam wordt gezaaid in afwachting van de opstanding) en de Rengers Wetering (met een paar platforms voor sportvissers) kom ik uit bij de dijk van de voormalige Zuiderzee. In 1916 werden ook Spakenburg en Bunschoten getroffen door de grote overstroming, die een directe aanleiding vormde voor de Zuiderzeewet (1918) en de aanleg van de Afsluitdijk.
Op de Oostdijk neem ik plaats op een zitbankje naast een prullenbak. De wind is stevig en blaast bijna mijn brood en broodtrommel en theebeker weg. Ik heb zicht op de nieuwe polder en motorbootjes die elkaar qua snelheid de loef proberen af te steken. Een enkele fietser komt voorbij. Hondenwandelaars kuieren langs. De wind wakkert aan en de wind wakkert af. Herfst hangt in de lucht. Ik vervolg het brede fietspad op de dijk en houd zicht op de nieuwe polder en de oude polder.
Bij het Laakhuisje (met een gedicht van Ingmar Heytze) kom ik op de eeuwenoude grens tussen Bunschoten-Spakenburg en Nijkerk, tevens de grens tussen de provincie Utrecht en de provincie Gelderland. Het watertje De Laak vormt nog steeds de grens. Het is niet verwonderlijk dat het woord ‘laak’ ‘grens’ betekent. Hier ga ik naar het zuiden en blijf net buiten het gebied van Nijkerk. Ik zie een bruggetje dat over een sloot gaat en de verbinding vormt met de verkorte editie van dit klompenpad die naar de Rengers Wetering gaat.
Bij een brug over De Laak (bij de Bonte Poort) staan enkele boerderijen op een terp om in oude tijden van wateroverlast droge voeten te houden. Vader en moeder Zwaan zwemmen met hun kroost in De Laak onder dreigende luchten. Een bord geeft aan dat verder op geen loslopende honden mogen komen. Als loslopende wandelaar hoef ik mij hier niets van aan te trekken. Af en toe gepasseerd door een eenzame fietser kom ik uit bij de Bunschoterweg en De Kooi is binnen zicht en loopafstand. Mijn fiets staat nog aan het hek. Mijn afwisselende rondje Veen en Dijk zit er op. Nu wacht slechts de thuisreis, onder wisselende luchten.
Bunschoten – Spakenburg – Klompenpad Veendijkpad – 10.640 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 