Na een fietstocht van een klein uur kom ik aan in Voorthuizen, om precies te zijn bij eethuisje De Heuveltjes. Ik maak mijn fiets vast aan een fietsenrek bij het huisje dat rust uitstraalt. Op de hele mooi app van de Klompenpaden zoek ik de juiste route op (het Griezeveensepad) en schakel Endomondo in. Ik ben al in het Wilbrinksbos, zo genoemd om dat de laatste privé-eigenaar G. J. Wilbrink heette. Hij had het bos in 1900 gekocht. De route laat mij eerst door de bossen lopen en langs de randen van weilanden. In zekere zin is Voorthuizen een boerendorp, dus ik kan boerderijen verwachten. 
Voorthuizen is echter ook een recreatiedorp. In zomerse tijden groeit het aantal inwoners van dit dorp sterk en klinken in de winkelstraten andere klanken dan in winterse dagen. Ik wandel langs het ene chaletpark na het andere vakantiepark en niet te vergeten een enkel bungalowpark. Misschien is het allemaal hetzelfde, maar het komt er op neer dat er een eindeloze rij van huisjes is. Blijkbaar hebben veel boeren er voor gekozen om land te verkopen / verhuren / verhandelen om te zetten. Het betekent ook voor de wandelaar dat de ene asfaltmeter zich rijgt aan de andere asfaltmeter. Het gaat maar door, linksaf, rechtsaf. Toch zijn her en der tussen de huisje en bungalows en chalets (en tenten en tentjes) ook koeien te zien.
Op de Welgelegenweg, met asfalt onder mijn schoenen, zie ik links een bungalowpark en rechts weilanden. Voor mij zie ik een hondenfluisteraar mij naderen. Hij probeert twee honden onder zijn tucht te brengen.
Goedemorgen, groet ik hem.
Hij groet vriendelijk terug terwijl hij zijn honden in toom probeert te houden.
Weet u wat dat hoge gebouw is met de hoge hekken er om heen? Ik hoef niet te wijzen om hem opmerkzaam te maken op het vreemde element in het landschap.
Dat is het gebouw van Denkavit, een veevoederfabriek. Aan die verste kant staan een paar stallen, waar vee gehouden wordt, dat het nieuwe voer mag proberen.
Tussen een paar bomen door kan ik in de verte een deel van de stallen zien.
Met die hoge hekken lijkt het wel een concentratiekamp, zegt hij.
Het zal dan wel gaan om geconcentreerd voedesel, vermoed ik
Na een wederzijdse groet nemen we afscheid en ik vervolg mijn asfaltweg. Aan het einde van de Welgelegenweg steek ik de Tolnegenweg over, zonder te betalen. Ik ben nu in het Stroeërbos en de ondergrond is van een bos, zand en nog eens zand en af en toe een plas regenwater die is blijven liggen. Hier voel ik mij meer thuis en het is nog steeds de Welgelegenweg. Ik kom aan bij de Harderwijkerkarweg, die mij de weg tussen Voorthuizen en Nieuw Millingen overbrengt. Deze karweg is een oude Hessenweg, over deze ‘wegen’ kwamen handelaars uit Hessen deze kant uit met hun brede karren, die vaak niet over de bestaande wegen mochten rijden. Eén van mijn voorvaders kwam ook uit Hessen. Hij kwam echter niet op de Veluwe terecht, maar via Münster en Groningen kwam hij in Friesland waar hij zich vestigde.
Aan de noordkant van de weg tussen Voorthuizen en Nieuw Millingen verlaat ik de karweg en kom ik terecht bij een wandelbankje waar ik op ga zitten voor mijn lunch. Er zijn net een paar druppels regen naar beneden gekomen, maar de ‘schade’ is zeer beperkt. Vanaf mijn bankje zie ik meerdere dames voorbijkomen, elk voorzien van een hond. Ik blijk midden in een hondenlosloopgebied te zitten. De honden gedragen zich keurig.
Op weg naar de Hunnenweg kom ik een klein monument tegen. Wat lampjes, een plastic bekertje met water, wat planten. Wat is hier (gebeurd)? Is hier een ongeluk gebeurd? Is hier een huisdier begraven? Een hond die met veel plezier in dit bos heeft gerend? Het monumentje brengt geen duidelijkheid. In stilte loop ik verder door dit terrein van Boeschoten. Op andere wandelingen ben ik door de landbouwenclave Boeschoten gekomen. Een klein landbouwgebied temidden van de Veluwse bossen. 
Via de Hunnenweg kom ik weer in landbouwgebied. Het is het gebied ten noordoosten van het centrum van Voorthuizen. Het mag hier dan wel een landbouwgebied zijn, maar dat betekent niet dat ik geen huisjes, chalets, bungalows kan zien.
In de buurt van de Traa zie ik meerdere wandelaars, maar slechts een enkeling schijnt dezelfde route als ik te wandelen, anderen buigen af naar een gelegenheid waar thee en koffie kan worden gedronken. Op de Prinsenweg tref ik een wandelbankje om te zitten, ook wel een zitbankje genoemd. Het bankje staat aan het begin van een smal paaadje tussen twee weilanden. In een haakse bocht van het pad staat zowaar een overstapje, de eerste op deze route. Aan het einde van het weiland, op het moment om het Wilbrinkbos in te gaan, ligt zelfs een wandelbrugje inclusief overstapje. Ik ben hier op de grens van de gemeente Nijkerk en de gemeente Barneveld.
Het Wilbrinksbos aan deze zijde van de doorgaaande weg is een fraai bos. Het pad slingert over smalle paadjes, langs vennetjes en imposante bomen. Ook zijn er heuvels, de zogenaamde Heuveltjes. Mensen uit Voorthuizen kunnen zeer to-the-point zijn. Het ontstaan van deze heuveltjes (waar het pad overheen gaat) is onbekend, al zijn er wel vermoedens. Vroeger toen er nog geen tripjes naar de Efteling waren of naar Rome, gingen schoolreisje naar de Heuveltjes. Op de hoge heuvels staan grote bomen. Het klompenpad loopt nog een kort stuk parallel aan de doorgaande weg en komt uit bij het beginpunt: De Heuveltjes. Binnen en buiten zitten mensen, drankjes en andere heerlijkheden staan op tafeltjes. Ik raap mijzelf bij elkaar en stap op mijn fiets. De tocht naar huis kan beginnen.
Voorthuizen Klompenpad Griezeveen – 14 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 