Na een korte aanloop vanaf het Centraal Station Amerfoort komen we terecht bij de Eem en pakken we de draad van het Utrechtpad op. Langs de Eem is van alles aan de hand. Oude bedrijfsgebouwen worden omgekat tot vindplaatsen van kreativiteit. Eén van die oude gebouwen is de tandpastafabriek van Prodent. Zo moet het gebied aan weerszijden van de Eem een modern gebied worden waar het bruist en tintelt. Misschien raken Amersfoorters er zelfs van in de War. We passeren de plek waar het Valleikanaal aankomt bij de Eem die verder stroomt naar de Randmeren. Maar er wacht ons nog heel wat voordat we verder langs de Eem gaan. We passeren het landgoed Schothorst, waar we nog twee stenen bouwwerkjes van zien, die aan het begin van de oprijlaan staan. Momenteel is het landgoed een stadspark, een groot groen gebied in het noordelijke deel van Amersfoort. We lopen langs de rand van Hoogland, ooit een geheel afzonderlijk esdorp, nu is het deel van de gemeente Amersfoort. Maar ondanks dit blijft Hoogland Hoogland.
Aan de andere zijde van de verbindingswedg naar de snelweg A1 komen we terecht in het buurtschap Coelhorst. Het is wat het: is een buurtschap, enige bebouwing en veel landerijen. En toch is hier een café. Het is bruin café De Plank. Helaas is het nu gesloten. Coelhorst is niet alleen bekend van het bruin café, maar meer nog van het landgoed Coelhorst. Dit landgoed is lang een particulier eigendom geweest en derhalve niet toegankelijk voor wandelaars en fietsers. Momenteel is Natuurmonumenten de eigenaar van 86 van de 89 hectare van het landgoed. De vorige eigenaar (nu huurder) was de familie Beelaerts van Blokland. Deze familie heeft bedongen dat er geen publiek op het landgoed komt. Je kunt wel op het landgoed terecht wanneer je je aansluit bij de natuurorganisatie A Rocha, de lokale afdeling heeft hier regelmatig werkdagen. Wat wel toegankelijk is is de begraafplaats bij de voormalige kapel. Daar gaan we dan maar even naar toe. De kapel is sinds 1973 een rijksmonument, met een geschiedenis die terug gaat tot 1350. De heilige Nicolaas had de eer dat dit gebouw aan hem werd gewijd. Vanaf het midden van de 18e eeuw diende het als hulpkapel van de Hervormde gemeente te Amersfoort. In 1843 werd de bouwvallige kapel verkocht aan de eigenaar van het landgoed Tuyll van Serooskerken. Momenteel is het gebouw in gebruik als mausoleum. De begraafplaats is eigendom van de PKN Amersfoort. Na de kapel lokt het weidse land. We komen in de weidsheid van Eemland. Dit is een grote parkeerhaven voor allerhande vogels die vanuit het hoge noorden op weg zijn naar het Afrikaanse zuiden (of de omgekeerde richting). Het is hier een groot vogelreservaat.
Via Krachtwijk (niet te verwarren met Prachtwijk) komen we steeds dichterbij de Eem. Hier ademt de lucht rust. Maar telkens is de hand van mensen zichtbaar, al was het maar de hand die een bordje heeft gemaakt. Op het bordje staat dat we Carlo niet mogen voeren. Maar wie is Carlo? We hebben geen idee.
Een paar meter verderop staat het oude stoomgemaal Zeldert. Op de voorgevel staat het jaartal van de bouw: 1896. Dit (nu electrische) gemaal dient voor het ontwateren van een deel van Eempolders. Na alle drukte van het verleden is het nu een symbool van stilte.
Via een zeer grassig pad komen we pal langs de oever van de Eem te wandelen. Waarschijnlijk kan op het grondgebied van Baarn wel langs de Eem worden gewandeld. Op het grondgebied van Amersfoort bleven we op keurige afstand, waarschijnlijk mede door het parkeerterrein van vogels.
Langs de oevers van de Eem is er veel natuurgebied, maar de Eem zelfs is nog steeds in gebruik als vaarweg. Tijdens onze wandeling zien we veel boten in allerlei soorten van de kant van Amersfoort komen, zelfs een groot vrachtschip bevaart de Eem. Hoe dichter we bij Baarn komen hoe meer hengelaars we zien langs de oever. Oudere mannen die het thuisfront zijn ontvlucht en zo hun vrouw een rustig dagje bezorgen.
En dan is het even uit met de rust. We komen bij de A1 uit. De route moet hier op creatieve wijze worden gevolgd omdat door de bouwwerkzaamheden (verbreding van de A1) er een grote drukte is en verandering. Het lijkt even of er een zandpadgarantie is, maar dat blijkt schijn te zijn. We lopen zelfs een stukje op de voormalige vluchtstrook van de A1. We hebben geen neiging om daar snelwandelaars te worden. We kunnen even op adem komen op het terras van restaurant Eemlust. Het is een prachtige plek, pal langs de Eem. Op deze mooie dag hebben veel mensen hun toevlucht gezocht in dit restaurant en met name op het terras. Even verderop passeren we een klein monumentje, dat nu in gebruik is als woning (lijkt het). Het is de voorzijde van een zweminrichting uit 1916. Ik vermoed dat je hier vroeger op beveiligde wijze kon zwemmen en leren zwemmen in de Eem.
Langzamerhand naderen we de bebouwing van Baarn. Een oase in deze bebouwing is het Cantonspark. Dit was oorspronkelijk een buitenplaats (huize Canton) van August Jansen, een koopman uit Amsterdam. Het landgoed kwam in 1915 tot stand. Jansen heeft er slechts kort van kunnen genieten, want hij overleed in 1918. Daarna (1920) kwam het bezit in handen van de Universiteit Utrecht als botanische tuin. In 1987 werd de gemeente Baarn eigenaar en inmiddels is het Cantonspark een rijksmonument. We nemen de vrijmoedigheid om even van de route af te wijken en door het park te dwalen. Wat een voorrecht voor een dorp om zo’n park in haar midden te hebben. Een park met zo veel speciale hoekjes en ornamenten.
We komen aan bij het station. Het eindpunt van onze tocht van vandaag. Het was een mooie en rustige route.
Willems Wonderlijke Wandelingen 