Utrechtpad (1) Utrecht naar Bunnik

We hebben een lange wandeltocht (Westerborkpad) afgerond en nu beginnen we aan een nieuwe tocht. Onze keus is gevallen op het Utrechtpad, dit is een streekpad, dat zich met name door het oostelijk deel van de provincie Utrecht begeeft.  De ondertitel van de tocht is: “Wandelen door Utrechtse valleien”.

We nemen de trein naar Utrecht en stappen uit op het Centraal Station, dat onlangs is voorzien van een stationsgebouw, via Hoog Catharijne (dat bezig is met een gedaanteverwisseling) komen we buiten aan de zijde van Vredenburg. We hebben het water van de gracht nog niet onder ons zien stromen, maar dat gaat nog wel een keer gebeuren wanneer we door geheel verbouwde Hoog Catharijne lopen. Al spoedig maken we gebruik van een etablissement om iets warms te drinken, dit gebeurt in het boekcafé Lewis (waarbij ‘boek’ gespeld wordt als ‘book’). Via een open verbinding kom je in een christelijke boekwinkel (waarbij ‘boek’ gespeld wordt als ‘boek’), maar door die open verbinding zijn wij niet gegaan. Dit is niet de enige verwijzing naar het christelijke heden en verleden van Utrecht. Op de grond komen wij een mededeling tegen over Zuster Bertken, die hier jarenlang ingemetseld in een kluis heeft geleefd. Wanneer zij 87 jaar oud is overlijdt Bertken en wordt zij begraven in haar kluis. Veilig voor de eeuwigheid.

Wanneer een mens in Utrecht komt kan hij niet om de Dom heen. We komen niet langs de Dom, maar we hebben wel de gelegenheid om een blik te werpen vanaf de Oude Gracht. Hier pakken we het begin van de route op. Dat wordt duidelijk door de eerste markering die we aantreffen op een paal. We lopen in zuidelijke richting, langs een verscheidenheid aan allerlei soorten horeca en bijzondere winkeltjes. Zelfs een Museum voor Aboriginal Art komen we tegen. Hoe verder we naar het zuiden oprukken, hoe rustiger het wordt, niet wat betreft de variatie aan winkeltjes en dergelijke, maar gezien het aantal mensen. Zelfs op het Ledig Erf is het rustig. Er zijn meerdere plekken om te rusten en de benen te strekken, maar weinig mensen maken er op dit tijdstip gebruik van. Het Ledig Erf is een knooppunt van waterwegen. De Oude Gracht gaat hier over in de Kromme Rijn, het is een naadloze overgang, want het is één en hetzelfde water dat er stroomt.

Na het Ledig Erf lopen we langs de Kromme Rijn, eerst nog over een weg, die toepasselijk genoeg de naam Krommerijn heeft gekregen. Het wordt steeds rustiger en we wandelen op iets dat steeds meer begint te lijken op een jaagpad, dat aan allerlei gedaanteverwisselingen onderhevig is. Dan lopen we langs een hek, dat een imposante indruk maakt, we zien muren en prikkeldraad en spanningsdraden.  Is hier een gevangenis? Bij Lunetten zien we onze eerste Lunet. Een klein maantje als een verdedigingswerk. Het is een plaats van stilte, van rust, van groen en ontluikende lente. Spiegelend water laat meer zien in de spiegeling.

Wanneer we onder de Laan van Maarschalkerweerd door zijn gegaan zien we een klein bordje met de mededeling dat er naar 25 meter rechts iets is dat lijkt op een plek om te pauzeren. Het blijkt een bijzondere plek te zijn. Het is de Moestuin, een plek waar mensen op afstand van de arbeidsmarkt aan het werk zijn in het lunchcafé, de kas, het ontmoetingscentrum, de speeltuin en wat er al niet is (nog een houtwerkplaats) in deze ontspannen sfeer. We nemen buiten plaats op een grote bank (van steigerhout, inderdaad) en drinken thee (de warme chocola was op) en cappucino. We pakken de draad van de Kromme Rijn weer op en vervolgen onze kromme weg langs de Rijn. We gaan de A27 onderdoor en lopen het beroemde Amelisweerd in. Dit is het strijdtoneel geweest van een bezetting om het bos te behouden en ook nu is er weer de vraag of er nog iets van Amelisweerd af kan om de A27 te verbreden. We zijn nog maar net Amelisweerd in of we zien een ree, die zich heel langzaam uit de hoeven maakt en het struikgewas in gaat. Het lijkt er op dat het gracieuze dier wel vaker oog in oog heeft gestaan met tweevoeters.

Soms levert een bord aardige gedachten op, onbedoeld waarschijnlijk. Honden aan de lijn en een bijpassend plaatsje van een (stief)(groot)vader en dochter. Het dochtertje kan aan de lijn? Of kan de rechterhand van de man nog een lijn vast houden met aan het andere einde een hond?

We komen eerst langs Nieuw Amelisweerd. Nieuw Amelisweerd was een ridderhofstad die ontstond toen het oorspronkelijke (nu Oude ) Amelisweerd werd opgedeeld. Het huis dat er nu staat is gebouwd in 1707. Momenteel is de gemeente Utrecht de eigenaar van het optrekje. Er is op het terrein, op de volle grond, nog een tuinbouwproject. We wandelen langs de nog steeds mooier wordende Kromme Rijn en gaan van Nieuw naar Oud. Aan de gindse zijde ligt het pand van Oud Amelisweerd. Dit huis is gebouwd in 1770 en is dus nieuwer dan het Nieuwe Amelisweerd. In het gebouw is een museum gevestigd, dat beheerd wordt door het Centraal Museum van Utrecht. De eigenaar is de gemeente Utrecht. We passeren nog Kasteel Rhijnauwen, waar tegenwoordig een jeugdherberg is gevestigd. Daarachter ligt Fort Rhijnauwen, het grootste fort van Nederland. Even verderop zien we in het landschap restanten van een verdediging. Hoorde dit bij de Waterlinie?

De Kromme Rijn blijft onze gids aan de linkerhand. Het water stroomt in een groen omgeving. Op het jaagpad komen we andere wandelaars tegen, hardlopers (meestal jonge dames) en hondenuitlaters (met honden). Dit gebied ziet er populair uit, ook gezien het aantal mensen op de terrassen aan de overzijde van het water.

Langzamerhand naderen we Bunnik, gelegen aan de oever van het de rivier. We hebben zicht op Kasteel Cammingha, met daarnaast De Landgoederij.  Een mooie plek om te trouwen, te verblijven en te eten en te drinken. Wij passeren het aan de overzijde. We zijn al getrouwd. Zo komen we aan het eindpunt van de etappe van vandaag. Het bordje Jaagpad laat zien waar we de volgende keer verder zullen lopen. Een ander bordje wijst naar het station, waar we naar toe zullen lopen. We komen eerst in het oude gedeelte van Bunnik in de buurt van de Oude Kerk, via een winkelstraat komen we steeds dichter bij het treinstation. De trein komt en gaat en wij zijn gekomen en gaan mee.