Westerborkpad (17) Lichtmis naar Meppel

We zijn weer aangekomen in De Lichtmis. De auto staat op de carpoolplaats en na een korte sanitaire pauze gaan we op pad. We komen langs een prachtig klassiek gebouw. Het is het gebouw van de plaatselijk Cooperatie, die de toepasselijke naam ‘Samenwerking’ heeft. Het gebouw dateert uit 1921 en is daarmee even oud als mijn moeder. We zien niet veel bedrijvigheid, maar dat zal wel aan ons liggen. Wij vervolgen de Lichtmisweg en komen bij de afslag die we gaan volgen. Het pad is een combinatie van modder, gras en zand. Daarbovenuit waait een koude wind. Gelukkig schijnt ook de zon, maar de combinatie van zon en wind wordt voorlopig zwaarder bepaald door de wind. Het is het begin van een tocht over paden wegen en weggetjes tussen landerijen door. Een lang traject volgen we langs de spoorlijn die naar Meppel gaat, wij volgen iets langzamer.

Via een kleine lus komen we over het gebied van “’t Wiede Gat“. Hier was tijdens de Tweede Wereldoorlog een werkkamp voor joodse Nederlanders. De eerste groep kwam aan in juli 1942, de werkzaamheden bestonden uit het werken aan het pas aangelegde Staatsbos en ook werk op de heide in de omgeving. Er was plek voor 96 mannen. Op 2 oktober 1942 werd het kamp weer ontruimd, net zoals dat bij andere werkkampen gebeurde. De mannen moesten naar Westerbork om daar herenigd te worden met hun vrouwen en kinderen. Bij de oude werkplek is nu alleen dit bordje door ons waargenomen. Het lijkt er op dat de even verderop gelegen motorcrossvereniging met dezelfde naam meer bekendheid heeft. Het bosperceel is nog steeds in gebruik. Het is een gebied waar honden mogen loslopen. Om te voorkomen dat dit uit de hand loopt is er een maximum aantal honden per persoon. Er staat een busje van een hondenuitlaatservice. Het is mij niet duidelijk of die uitlaat betrekking heeft op de hond of de auto.

Bij ’t Wiede Gat lopen we kort over de mr. J.B. Kanlaan. Deze meneer Kan was een man met een nationale bekendheid. Hij is zelfs minister geworden, zonder lid te zijn van een partij. De man is hier in de buurt niet geboren en niet gestorven. Waarom dan wel een laan naar hem vernoemd? Ik weet het niet. Deze meneer heeft grote bekendheid gekregen als voetballer van het eerste officiueze Nederlands Elftal. Daarnaast kreeg hij ook bekendheid als vader van Wim Kan, die nationaal bekend werd met oudjaarsconferences. Het Westerborkpad volgt zo veel mogelijk de spoorlijn die van Amsterdam naar Westerbork ging. Daarom is het gepast daar we nu in de laatste provincie van de route zijn om een plaatje van het spoor en een trein te hebben. Het Westerborkpad wordt gedragen door vele sponsoren en subsidienten en particuliere donoren. Bij al die ondersteuning staat niet vermeld een ondersteuning van de Nederlandse Spooorwegen. Het zou mooi gezien de geschiedenis van de NS wanneer deze ook zou zijn betrokken. Langs het spoor komen we in Staphorst aan, via een bedrijventerrein en een wandelpad komen we aan bij een kruising tussen een geluidswal en een dijkje. Het pad loopt boven op het dijkje. Wanneer we boven zijn komen we een hond tegen, begeleid door een vrouw in klederdracht. We maken een babbeltje, een hond levert altijd gesprek op. We houden ons allebei in en vragen niet om een foto.  Verderop raken we wat in de war met de combinatie van het wandelkaartje, de routetekst en de merktekens.

Uiteindelijk komen we wel aan op het marktplein, het bruisende hart van Staphorst. Op het plein staat een groot monument waar de slachtoffers van de Tweede Werekldoorlog worden herdacht, waaronder mensen die in werkkampen hebben gezeten, zoals Salomon van der Sluis en zijn oom Emmanuel Roos. Roos zat in werkkamp Conrad, in Staphorst. Van der Sluis zat in werkkamp Linde, bij Zuidwolde. In het uitgaanscentrum nemen we bij Hillies een korte pauze voor een drankje en een klein hapje. De tocht gaat verder langs de monumentale kerk van de Hersteld Hervormde Kerk van Staphorst. De Hersteld Hervormden gingen niet mee met de samenwerking die leidde tot de Protestantse Kerk in Nederland (PKN). Even voorbij de kerk treffen we een boerderij in lokale stijl. Hier staat een bord van meubelmaker Kruidhof. Een vriendin van ons is in dit huis opgegroeid, we hebben een multiculturele vriendenkring.

Over de Gemeenteweg lopen we en passeren het plaatselijke museum dat helaas gesloten is. Het is hier ook de plek waar we meer karakteristieke boerderijen zien. Gelukkkig zijn er hier ook boeken zoals deze kleine bibliotheek laat zien, inclusief Staphorster stippelwerk. We hebben geen boeken bij ons om te ruilen met de getoonde en aangeboden boeken.

Opvallend aan de boerderijen in dezer streek zijn de heldere kleuren, met name de lichte kleur groen is belangrijk en aanwezig. De melkbussen wijzen op een lang vervlogen tijd. Tegenwoordig is het alles tank en tankwagen wat de klok slaat. We verlaten Staphorst aan de noordzijde langs sportvelden en een evenemententerrein. De A28 steken we over met behulp van de Viaductweg. Dan is er een spannende tocht vlak langs deze snelweg, we gaan met een brug over de Omgelegde Hoogeveense Vaart. Dat de Vaart is omgelegd heeft geen criminele betekenis, slechts een topografische. Net voorbij de Vaart maken we kennis met een lange fiets- en wandelbrug. Zo komen we bij Slingenberg en dringen door tot in de bebouwde kom van Meppel. Al het verkeer wordt gewaarschuwd dat er geen doorkomen aan is voor auto’s, motoren en fietsers.  Wij lopen door en maken kennis met een ingenieuze machine die de klinkers neer legt op de berg. Dit is een snelle en efficiënte wijze van straten maken. Zo kun je als stratenmaker wel doorgaan tot je pensioenleeftijd van 67 of 68 jaar. Ondanks een wat verwarrende tekst in het routeboekje (er is sprake van een pad, terwijl de Westerstouwe een keurig nette weg is) komen we steeds dichterbij het NS station. Het laatste stukje weg is de Leonard Springerlaan. Leonard was tuin- en landschapsarchitect, maar daar is hier niets van te merken. Wel zien we achter de huizen een park, we besluiten om de route te verlaten en het park in te gaan, een prachtig park. Het park is ontworpen in 1914 door Springer en het draagt de naam ‘Wilhelminapark‘, voor mij is er echter maar één Wilhelminapark en dat ligt in Apeldoorn. Voordat we op zoek gaan naar een toepasselijke bus passeren we het gebouw van de bekende uitgeverij Boom, waar veel goede boeken vandaan komen. Met de bus rijden we eerst naar Staphorst, maken daar een rondje en dan gaat het over de Oude Rijksweg dwars door Rouveen naar Lichtmis. Het is een prachtige rit, met zo veel prachtige oude boerderijen, met name aan de linkerzijde, want de busramen aan de rechterzijde zijn zeer vies.  En natuurlijk aardig wat kerkgebouwen.