Volgens afspraak zullen we elkaar ontmoeten op het station van Nijkerk. Hij is met de trein uit Hilversum gekomen. Ik ben met de fiets gekomen. We treffen elkaar in het achterste treinstel. Van het station gaan vader en zoon naar het station van Nunspeet, waar we de trein uitgaan en aan onze wandeletappe beginnen.
We komen langs de dertig meter hoge uitkijktoren ten zuiden van het station. Aan het einde van mijn vorige etappe had ik de toren al gezien en op de foto gezet. Nu lopen we langs de voet en zien dat het rustig en gesloten is. Blijkbaar hoeven wij vandaag niet uit te kijken.
Wij lopen eerst een gedeelte ten zuiden van de spoorlijn. Dit gebied heeft de naam ‘De Worst’ gekregen, want de vorm van het gebied schijnt daar iets mee te maken hebben. Het is wel een goed gevulde worst. Er zijn vakantiehuisjes, er is een verzorgingshuis, er zijn bedrijven, er is een plas, een camping en een golfbaan en we zullen veel over het hoofd hebben gezien, zoals wandelpaden en fietspaden. Alles dringt om een plek en nog meer plek. We steken het spoor weer over (niet op dezelfde plek) en komen in de buurt van bungalowpark “De Witte Wieven”. We hebben geen enkel wit wief gezien. Wel is dit park het zoveelste park aan de rand van de Veluwe. In afwachting van een wit wief nemen we op een boomstam een lunchpauze.
We steken de Klaterweg over. Het is hier rustig, geen klaterend water. Wel een jongeman op een zeer klein brommertje dat het apparaat test, met veel lawaai. Vlakbij is weer een camping, met de hier toepasselijke naam ‘De Scheepsbel”. Hier kun je aanmeren met je bosboot.
Wanneer we de weg oversteken komen we in een volgend landgoed. De naam op het bordje van de ‘bv’ die eigenaar is van het perceel bos, doet mijn medewandelaar denken aan een jongedame uit het nabijgelegen Nunspeet met dezelfde naam. Hij kent haar van de studentenvereniging. De stilte van het bos is rondom ons. We praten over studie, huizen, bouw en zwijgen op zijn tijd.
We treffen onderweg vele bordjes aan. Bordjes van ‘eigen weg’, van plaatsen, van richtingen, van eigenaren. Hier een bordje dat nieuw voor mij is. Het is een natuurterrein van SBNL (Stichting Beheer Natuur en Landelijk gebied). Het gaat hier om grondpercelen van particulieren en/of agrariërs. Zij helpen elkaar. Er is geld beschikbaar voor projecten.
Op meerdere plaatsen in het land heeft SBNL stukken grond in eigendom en beheer. Veel daarvan liggen in Gelderland. Eén van die bijzondere plekken is de ‘Hut van Cartouche’, in het beroemde Speuld, waar mijn schoonmoeder en haar voorgeslacht vele voetstappen hebben gezet. De plek waar vader en zoon nu lopen is het gebied van het ‘Huis op de Bergen‘, dat valt onder Doornspijk. Het is een gebied van ruim 13 hectaren. Op het terrein staat een zomerhuisje en een daglonershuisje (rietgedekt, dat dan weer wel).
Van de bergen gaan we naar de zanden, dit keer zijn het de zanden van ‘De Zoom’. Er is bijna niemand te bekennen. In de noordoostelijke hoek nemen wij zitting op de rugleuning van een bank. De zitting is bijna onder gestoven door het zand. Een hond voelt zich heer en meester in dit gebied en zijn baas treffen wij later weer aan. Hij zoekt zijn hond.
We naderen de laatste stukken bos voordat we de harde kern van ’t Harde binnentreden. We zien in de verte de beroemde Berg en Bloementuin van Ampie, die vanaf half juni weer open is. We wandelen langs een geitenweitje, met zitgelegenheid (voor mensen) en toiletfaciliteiten (ook voor mensen). Even verder schiet mijn wandelgenoot plots linksaf de struiken in, want hij meent iets bekends te hebben gezien. Dat blijkt inderdaad bekend te zijn, wat hij ziet. Het is een onderkomen van de scouting waar zijn dispuut ooit een weekend heeft doorgebracht.
We komen in de bebouwde kom en ik krijg van de aanstaande bouwkundige architectonische en esthetische opmerkingen te horen over de bouwsels die links en rechts van de weg staan opgesteld. Wanneer we op weg zijn naar het station komen we langs een AC restaurant en we besluiten daar een kleine versterking te gebruiken. Daarna gaan we onder de snelweg door en we zijn op het station, vanwaar de trein ons naar Nijkerk en Utrecht zal brengen.
Nog enkele statistieken van de tocht in mooi weer:
We hebben 14.010 kilometer gelopen.
We hebben daar 3 uren en 26 minuten over gedaan.
Hierdoor was de gemiddelde snelheid 4.070 kilometer in het volle uur.
De volgende etappe is nummer 19 en gaat van ’t Harde naar Oldhorst, de afstand is 11 kilometer.
Voor meer informatie over deze wandelgids en dergelijke gidsen, klik hier onder op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 