Weer de tocht met bus en trein en bus en ik stap uit in het fraaie dorp Loenen. Op de stoep bij de bushalte gaat mijn rugzak op de rug, mijn Endomondo-app zet ik aan, zodat ik aan het einde na kan kijken waar ik heb gelopen en hoe ver het was en hoe lang het duurde. Ik kan op wandelpad. Eerst terug naar de route die ik een week geleden in de steek heb gelaten.
Bij het pad is het rustig, in de wei vermaken koeien zich door te herkauwen, zij laten zich niet opjagen. Een lichte nevel hangt over het veld.
Ik loop op de grens van bos en wei en bebouwing. Dat zijn plaatsen waar je bijzondere plekken kunt aantreffen en bijzondere huizen. Ik tref een man die het wegdek bevrijdt van overgroeiend gras. Hij draagt een shirt met het logo VINK om zijn oude schouders. Pal voor de omhekte villa tref ik deze bijzondere brievenbus. Met een rechte lijn loop je van de villa naar het hek, trekt aan het touw en de brievenbus kantelt naar je toe. Zo gemakkelijk kan het buitenleven zijn.
Niet al het bos waar ik door kom is in handen van overheden. Er zijn ook nog particuliere bosgebieden, zoals dit bos van Landgoed de Molenbeek. Dit landgoed is al sinds 1855 in de hand van één familie. In dat jaar kocht ene Herman Kruijff uit Rotterdam (!) een papiermolen die door water wordt gedreven. Bij de watermolen hoorde ook nog veel grond. Later heeft Kruijff voormalige markegronden gekocht van de Hervormde diaconie. Een deel van de oude papiermolen is terecht gekomen in het Openlucht Museum in Arnhem.
Vlak bij Eerbeek neem ik mijn eerste lunchpauze. Een omgevallen boomstam doet uitstekend dienst als stoel en tafel. Na de lunch merk ik dat ik op gevaarlijk terrein heb geluncht. Gelukkig is er niets van boven neergevallen op mijn petloze hoofd. Er komt wel van alles naar beneden, maar dat kan ik allemaal scharen onder ‘gebladerte’. Inmiddels heb ik dankzij het prachtige weer mijn jas uitgedaan.
Het is mij bekend dat er een combinatie is tussen Eerbeek en papier. Maar er is meer in dit dorp. Naast een treinstation is er in de bossen een fabriek. Een fabriek van Stork Veco, waar allerhande metalen precisieonderdelen worden geproduceerd. Blijkbaar gaat het goed met Veco, want het terrein krijgt een grote opknapbeurt.
Ik ben bij deze fabriek aangekomen in het buurtschap Coldenhove, dat in vroeger tijden groter was dan Eerbeek. In deze buurtschap heeft een jachtkasteel gestaan (Koldenhave), dat eigendom is geweest van de beroemde multinational van William en Mary. Het kasteel is in 1701 door brand in de as gelegd.
Na een mooie tocht door herfstbos kom ik op een aparte plaats. Het is Villa Vale Ouwe Zate. Een plek met geschiedenis. Op dit landgoed werd in 1848 het eerste kuuroord van Nederland opgericht. In de negentiende eeuw gingen vooraanstaande Nederlanders vaak kuren in het buitenland (bijvoorbeeld Duitsland), maar in eigen land was er ook een mogelijkheid. In de jaren negentig van de vorige eeuw kwam het complex in handen van de Marahishi, een oosterse goeroe uit de wereld van de Transcedente Meditatie. Inmiddels is het complex omgevouwd tot een appartementencomplex met alles er op en er aan. En voor een flinke prijs.
Het is wel aardig dat bij een landgoed een leeuw hoort, alhoewel je op de Veluwe een stenen wild zwijn zou mogen verwachten. Maar een leeuw is toch net iets imposanter.
De oprichter van landgoed Laag Soeren was de steenrijke Jut van Breukelerwaard. In een weiland staat een leuke geintje van de beste man. In de tuinwereld heet zo iets een ‘folly’, iets dat nergens toe dient, maar wel leuk is. Hij liet het torentje bouwen in 1860. Hij noemde het torentje naar ene Priesnitz, een geneeskundige uit Tsjechië, die hem genas van de reuma. In de buurt wordt het torentje ook wel het ‘torentje van Jut’ genoemd.
De bossen bij Laag Soeren zijn prachtig gekleurd, de bladeren kleuren des te mooier door de zachte herfstzon. Ik loop achter de beroemde attractie De Spelerij langs. Een prachtige plek voor opa’s (en oma’s) en kleinkinderen, knutselen, aan machines rommelen, dingen in beweging zetten, een onuitputtelijke bron van bezig-zijn. We zijn er meerdere malen geweest met onze kinderen. De Spelerij is niet moeilijk te vinden. Het ligt onder de rook van het crematorium in Dieren.
Nu loop ik door de bossen van het Hof te Dieren. Er is hier een duidelijke koninklijke aanwezigheid. Deze gebieden hoorden bij de vroege jachtgebieden van de Oranje’s. Nu vind ik er veel loslopende honden.
Een rechte bosweg leidt mij naar de zogenaamde Carolinaberg.
Op deze berg komen veertien paden uit. Het zijn allemaal beukenlanen. Hier kon een jager gaan zitten en had hij een goed uitzicht en vergrootte daarmee zijn kansen op een avondmaaltijd voorzien van vlees.
Dit fraaie lanenstelsel is in 1757 aangelegd door Prinses Anna (1709 – 1759), de echtgenote van stadhouder prins Willem IV van Oranje. Haar dochter heette Carolina.
Op de Carolinaberg sla ik de vijfde beukenlaan aan mijn linkerhand in en komt op een rechte laan die mij naar een kleine asfaltweg brengt. Hier verlaat ik de route en sla linksaf naar Dieren. Eindelijk zie ik Dieren, onderweg heb ik alleen maar honden gezien en een roodborstje. Dieren is ook de geboorteplaats van mijn Gazelle Medeo.
Ik vind de weg naar het treinstation, de trein brengt mij naar het nieuwe station van Arnhem.
Daar stap ik over op de trein richting Utrecht, ik stap uit op het kleine station van De Klomp, waar de bus al klaar staat. Een lange rit van dertig minuten door vele dorpjes wacht mij.
Nog even wat statistieken van deze etappe:
mijn wandelduur (inclusief pauze’s) is 3.48 uur
mijn afstand is 16.31 kilometer
mijn gemiddelde snelheid is 4.27 kilometer per uur.
De volgende etappe (en dat is nummer 8) gaat van Dieren naar Rozendaal.
Voor meer informatie over deze wandelgids en dergelijke gidsen, klik hier onder op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 