Groene Wissel 026

Nadat ik ben uitgestapt op deze zaterdagmorgen wandel ik van station Den Dolder naar het noorden. Links van mij zie ik de inrit van de sauzen van Nederland: Remia. Op deze plek is een lange industriële geschiedenis. Even verderop is aan mijn rechterhand een ingang voor fietsers en wandelaars naar Altrecht en Reinaerde. Ook zorginstellingen hebben een geschiedenis in Den Dolder. Inmiddels ben ik overgestoken en passeer de Maria Christinakerk. Komend jaar (2026) zal de pastorie van deze protestantse gemeente worden verkocht en voor het kerkgebouw zijn ook verkoopplannen. Aan het einde van de bebouwing aan mijn linkerhand ga ik het Pleinesbos in. In dit bos van het Utrechts landschap zijn fietsen en paarden en honden niet gewenst. Opvallend. Het is dan ook heel stil op de lange laan die ik betreed. De stilte van een zaterdagmorgen. Ik kom uit bij de N234 en loop langs restaurant Le Nord (met een Franse keuken ?). Terhoogte van de Soestdijkseweg Noord steek ik de Provincialeweg over. Aan de andere zijde kom ik bij een ingang van Landgoed Splinterenburg. Om mijn wankele geheugen te helpen maakt ik een foto van de dwarsligger over het pad. Op dat moment komt een man met muts en met hond aanlopen uit het bos.
Maakt u een selfie?
Ik maak een foto van de naam van het landgoed als geheugensteun.
Ik vroeg mij al af wat er nu bijzonder is aan dit bospad.
Hij vertelt dat aan de linkerkant van het pad het Utrechts Landschap zit en aan de rechterkant een particuliere eigenaar, Krol (al dan niet met voorvoegsels), van het landgoed. Dan zie ik het bordje met Particulier Landgoed.
Ah, nu zie ik dat ook. Nooit eerder opgevallen, maar ik kom hier ook nog maar elf jaar.
We nemen afscheid van elkaar en wensen elkaar nog een prettige dag toe.
Over het landgoed wandelend kom ik een enkele hardloper tegen. Ik kom uit op de Vuurscheweg waarlangs een paar huizen staan. Deze weg loopt dood voor automobilisten, maar wandelaars en fietsers kunnen de Maartendijkseweg oversteken. Aangezien ik een wandelaar ben steek ik deze weg over en dan zie ik Volkslust liggen aan de rand van een bos. Het is een horecagelegenheid waar ik heb gezeten bij een andere wandeling. De tent is nu gesloten en ik heb ook geen behoefte aan een pauze. Wanneer ik in beweging blijf houd ik mijzelf op temperatuur. Buiten hangt een frisse kou in de lucht.

Ik wandel nu door Landgoed Pijnenburg, Volkslust is onderdeel van dit landgoed. Op sloten ligt ijs in de schaduw. Ik passeer Nonnenland. Langs lange lanen gaat mijn weg verder tot ik in de buurt van Lage Vuursche arriveer. Ik kom uit bij een scherpe hoek van het hek om Kasteel Drakensteyn. Het hek is hoog, voorzien van prikkeldraag en ik zie meerdere camera’s op hoge palen. Hier ben ik niet gewenst. Ik begrijp de boodschap en sla een andere weg in. Een paarhaakse bochten op mijn pad brengen mij Op de Stulpselaan. Ik zie een oude woning die volgens mij aan de laatste fase van leven bezig is. Op het erf staan twee kleine bestelauto’s. Wanneer ik beter kijk zie ik rook uit de schoorsteen komen. Er is dus leven in het huis. Ik ga een hoog hek door en sla onmiddelijk linksaf langs een naamloze weg met enkele huisjes. Aan de zuidkant van het Pluismeer klimmen drie mannen over een houten hek. Zij zijn gewapend met schaatsen. Vader en twee zonen uit Soest hebben zojuist geschaatst op het Pluismeer en dat is hen goed bevallen. Zo te zien zijn zij niet de enigen. In de verte gaan gekleurde schimmen voort op het ijs. Wanneer het drietal aan de praat raakt met anderen met schaatsen loop ik verder en dan ontmoet ik nog meer mensen die met schaats en al onderweg zijn naar het Pluismeer. Allen gaan te voet. Op een dwarsbalk over een pad zie ik de naam Brandenburg. Dit moet een landgoed zijn waar muziek in zit.

Nu even goed uitkijken want ik ga een drukke weg oversteken, bij twee tankstations. Weer een N-weg, zonder kleerscheuren kom ik uit aan de overkant. Restaurant ’t Spiehuis schijnt definitief de deuren te hebben gesloten. Alleen de parkeerplaats is nog open. Ik ga nu Op Hees van Natuurmonumenten in. De bordjes aan het begin zijn wat verwarrend. Op het bord van Natuurmonumenten staat dat fietsers alleen op de hoofdlaan mogen fietsen. Op de paal waar dit bord aan is bevestigd is een bordje dat betekent Verboden voor fietsers. De weg verwijst nog naar het landgoed Pijnenburg dat hier ook ruimschoots aanwezig. Het ene na het andere bosperceel behoort nog tot Landgoed Pijnenburg (van de familie Insinger). Ook zie ik een bordje van de verzekeraar a s r dat hier boscomplex Hees in bezit heeft. Net na 13 kilometer merk ik dat een pad is afgesloten door takken van klein tot groot die over het pad zijn gedistribueerd. Ik slaag er in om mijn weg te vervolgen. Het is bos en bos en bos totdat ik vlakbij de spoorlijn uit kom. Dan volg ik het spoor en kom terecht op het terrein van de Willem Arntszhoeve. Dan is het nog even en dan ben ik terug op station Den Dolder. Over een paar minuten komt de trein die mij verder zal brengen.
Het was weer een prachtige wandeling, met veel bos en her en der wat geschiedenis.

Groene Wissel 026
Den Dolder
15.5 kilometer

Voor de bewegende beelden, zie:
https://www.relive.com/view/vdvmk4EjAx6