Traagste Tocht 10

Het station waar wij van boord gaan ligt net buiten Zeist.
Wellicht daarom is de naam van het station ook gekoppeld aan het dorp Driebergen dat iets verderop naar het oosten ligt.
Op station zijn geen poortjes voor de aankomende en de vertrekkende reiziger. Wat rest is een kleine zoektocht naar een paal om ons af te melden. Nadat dit gebeurd is met wisselend succes gaan wij op pad met weer een etappe van de Traagste Tocht der Tochten. We springen terug in de route want wij gaan verder met etappe 10 omdat etappe 15 nog niet gepubliceerd is.
Het pannenkoekhuis Princenhof is nog gesloten, maar in geopende toestand kun je hier een gratis pannenkoek bij een bestelling van meerdere pannenkoeken krijgen, mits je die pannenkoeken meteen onder je snelbinders doet en naar huis fietst. Wij hebben andere plannen en gaan het landgoed de Breul op. We zien een imposant huis (waar nu een bedrijf is gevestigd en) waar ooit mensen zullen hebben gewoond. Er zijn nog meer grote gebouwen te vinden op dit landgoed, maar wij blijven ons ophouden in het groen, langs waterpartijen en rododendrons. We steken de Arnhemse Bovenweg over en komen terecht in het volgende landgoed, ditmaal is het Klein Heidestein. Wij vermoeden dat de vormgever met een achtergrond in Engelse tuinen hier aan het werk is geweest. Mooie laantjes, tunneltjes, trappen, uitzichten. Opvallend is het huis dat vlak bij het water van de vijver staat. De toegang is gesloten met een groot hek. Blijkbaar kun je vanuit de kelder met een paar passen bij de vijver zijn (mits het hek open staat). Zo begin je de ochtend met een frisse duik. Na enig zoeken thuis kom ik er achter dat dit Theehuis in 1912 gebouwd is door de familie De Wetsteijn Pfister. Sinds 1974 is het landgoed in handen van Het Utrechts Landschap. Het voormalige theehuis is nu een vakantiehuis. Er kunnen maximaal 4 mensen verblijven, maar dan slaap je wel allemaal op één slaapkamer. We steken nog een extra bruggetje en smal bruggetje over en gaan zo even van de route af. We lopen door een prachtig gebied. Een bordje wijst naar links naar een schaapskooi maar wij gaan rechtsaf. We passeren heide bij Hoogkanje en gaan naar het Stellingenbos. Daar ontmoeten wij twee jongens en hun docent van het speciaal onderwijs van het Heuvelrug College. Zij zijn bezig om aangestipte bomen te kappen en tot handbare proporties terug te brengen. Bestemd voor de houtkachel. Het is met name de Amerikaanse eik die gestopt moet worden van verdere overname van het bos. De boswachter komt ook nog even langs.

Even verder in het bos komen we langs een hek. Achter het hek is de KNVB Campus te vinden. Of je hier vuurwerk en fakkels kunt kopen om te gebruiken tijdens wedstrijdenl ik. Het is nu rustig. Achter de glazen wordt weinig bewogen. Zelfs op de velden is niemand te zien. Geen bal. Aan de overkant van de Woudenbergseweg zijn nog meer velden. Is er ook een tunnel onder de weg door zodat de dames en heren die voetballen veilig naar de overkant kunnen gaan? Wij steken gewoon over. Ook op deze velden is weinig te beleven, behalve geronk van machines voor het onderhoud van velden en directe omgeving. Tussen de velden en een onderkomen voor jeugdkampen gaan wij de bebladerde lanen in. We komen uit in het Krakelings Bos. Hier zijn op meerdere plaatsen bordjes geplaats die volgens mij geen officiëel karakter hebben, maar wel leuk zijn. Bij de kruising met het Laantje zonder Eind is het Boshijgerslaantje, waar hardlopers even op adem komen. Toen ik drie jaar in Zeist woonde kwam ik vaak op het Laantje zonder Eind voor mijmerende wandelingen. Ik heb dit Laantje nooit afgelopen, maar dat is duidelijk, gezien de naam. Nog even doorlopen en dan zijn we bij de Kozakkenput. De Kozakken kwamen in de jaren 1813/4 in onze contreiën om de Fransen weg te jagen. Napoleon had een flinke nederlaag geleden bij Leipzig en van het één kwam het ander en het leidde tot de bevrijding van Nederland (inclusief onze zuiderburen). Meer dan de put zien wij hier niet. Op meerdere plaatsen in ons land hebben de Kozakken hun naam achtergelaten, zoals bij het Kozakkenveer over de IJssel.

Over een voet- en fietsbrug steken wij eensgezind de A28 over. Aan de overzijde van de snelweg komen wij in aan Soesterberg. Op het kombord staat: “Bakermat van de Nederlandsche Luchtvaart“. Iets van die luchtvaart is nog te zien in het dorp en op deze route. We wandelen door een groenstrook en zijn van mening dat het tijd is voor een pauze. Is er horeca in de buurt? Ja, en zelfs op de route. We wandelen nog even dapper door, langs een omhoog gestoken helicopter en langs nieuwe en verouderde en lege woningen. Bij café-restaurant Soesterdal gaan we naar binnen en zoeken een comfortabele zitplaats. Dit restaurant bestaat 5 jaar en is helemaal electrisch (behalve de stoelen). We hebben uitzicht over het vliegveld Soesterberg en op vergaderende en lunchende mensen. Een klein meisje wordt rustig gehouden met een tablet en koptelefoon. Andere mensen praten met elkaar. Het personeel is vriendelijk en glimlachend en informatief. We zitten hier aan de rand van Park Vliegbasis Soesterberg en na onze pauze kunnen we in korte tijd de landingsbaan (of startbaan) dwars oversteken. Ooit kwamen hier gevechtsvliegtuigen en de laatste militairen (Nederlandse en buitenlandse) vertrokken hier in 2008. We komen vlak langs de ingang van het Nationaal Militair Museum, waar wij niet naar binnengaan. Wij gaan naar de uitgang en dan door naar een ingang van Landgoed De Paltz. We komen hier door een prachtige vallei. Dan over een klinkerweg en dan zijn we al het landgoed uit. We zien oude munitiebunkers aan de andere kant van het hek. Over de Paltzerweg steken wij het spoor over en gaan rechtdoor voor ons volgende bos. We steken nog een spoorlijn over en dan gaan we naar Den Dolder, door het Willem Arntsbos en de instelling. Dan ligt daar station Den Dolder met het oude stationsgebouw. We hebben weer een pracht wandeling achter de rug.

Traagste Tocht etappe 10
station Driebergen/Zeist naar station Den Dolder
17 kilometer