Noaberpad 14 – Winterswijk naar Bocholt

Om zeven uur hoor ik mijn wekker. Dit is geheel volgens plan. Ik ben in Winterswijk op mijn gastadres in het huis waar vroeger een molenaar woonde. Er is geen tijd afgesproken voor mijn ontbijt want alle ontbijtonderdelen zijn al op mijn kamer. Ik laat het mij goed smaken. Alle persoonlijke spullen krijg ik weer in mijn rugzak. Mijn wandelstok gaat mee naar beneden. Wanneer ik halverwege ben ga ik terug om de sleutel van de voordeur te pakken. Op de plank bij de voordeur ligt het wisselgeld van mijn betaling gisteravond en een enveloppe met inhoud. Op de enveloppe staat: Willem. Dat zal ik wel zijn. Ik stop de enveloppe in mijn rugzak en spreek af met mijzelf dat ik de enveloppe zal openen in Bocholt.

Na twee kilometer over een spannende tocht langs de bedrijvigheid van Winterswijk kom ik op de route, die mij snel brengt bij de Boven Slinge, die hier langs de watermolen Den Helder stroomt. Op het gebouw naast het waterrad staat de olliemöle. Is dit een plaatselijke variant van de naam van de molen? Mijn weg gaat over de rivier en voor het gebouw langs en dan over een smal pad tussen hoge bomen. Een scholier komt op hoge snelheid mijn kant uit. Het gaat net goed. Ik ga langs akkers en door bospercelen. Verharde wegen en onverharde paden. Het is mooi en rustig. Op paaltjes zie ik de markering van het Ludgerpad, ter ere van de Keltische zendeling die naar de lage landen kwam en die in Deventer zijn sporen heeft nagelaten. Helaas, komt het Ludgerpad niet bin Deventer.

Die ene watermolen is niet voldoende. Ik kom uit bij de volgende. Deze waterkorenmolen stamt uit 1652. Hoeveel oorspronkelijke onderdelen er nog zijn weet ik niet. In een deel van de molen is een gesloten restaurant gevestigd. Voor de draagkrachtigen onder mijn lezers is er gelegenheid om een deel van de gebouwen naast de molen te kopen. De naam Berenschot staat groot op de gevel. Ik heb momenteel geen belangstelling en ga verder. En niet zo maar verder. Ik ga de Bekendelle (= beek en dal) in. Dit is een prachtig natuurgebied met een oud loofbos en de slingerende Boven Slinge. Het lijkt er op dat ik het bos voor mij alleen heb. Ik wandel het gebied uit en kom weer tussen akkers en door bosgebieden. Een vrouw op een fiets die zand op het fietspad ziet liggen roept naar haar man die achteraan komt: Ik stap even af, hoor. Er gebeurt hier van alles. Spanning alom. Ik zak verder af naar het zuiden, passeer een grote zwerfkei die als een trofee wordt gepresenteerd. De naam van jonkheer van Nispen wordt met de steen in verband gebracht. Voor mij ligt een klein natuurgebied Lammers, eigendom van Geldersch Landschap & Kasteelen. Het is een plek die lastig te ontginnen was. Een soort kostverloren. Nu groeit er rijsbes en kleine zonnedauw. Noem dat maar niets! Er ligt een brug over de grenssloot, kort daarna staan twee banken langs het fietspad. Ik neem een pauze. Vele Duitse fietsers gaan naar Nederland. Vele Nederlandse fietsers gaan naar Duitsland. Aan het einde van de middag zal de beweging omgekeerd zijn.

Op mijn weg naar Barlo kom ik over een oud spoortalud. Aan het einde daarvan is een boerderij waar buffels worden gefokt. Gisteren was het ook al buffeltijd. Vlak voor Barlo kom ik langs een immense boerderij, Huis Wehninck, waar van alles op het land wordt gespoten dat een groene nevelige uitstraling heeft. Bij de kerk kom ik opp de kruising in het dorp. De klokken luiden. Aan de overzijde van het kruispunt ga ik zitten op bank tegen de voorgevel van een huis. Naast de voordeur hangt het bordje Welcome. Een gepaste gastvrijheid. Langs de weg naar het zuiden zijn vbeel jonge bomen geplant aan de laan te herstellen. Ten zuiden van Barlo ligt Schloss Diepenbrock, met een heuse gracht er om heen. Het is een waterburcht. Zuidelijker kom ik terecht op de Oude Bocholtse Baan, die ik een tijdje volg. Hier zijn veel fietsers van hoge leeftijd. Ik verlaat deze baan om een bezoek te brengen aan het stadsbos van Bocholt.

Daarna loop ik op de groene rand van de oostelijke bebouwing van Bocholt. Links een Hochschule en verderop, ook links, een bedrijvig terrein. Even later kom ik bij de Aasee. Een grote recreatieplas, met bootjes en zeilbootjes en een park er omheen. Ooit, in 2009, was dit park het mooiste park van Europa (ik ken een paar parken die … ). Ik kies een bankje uit om te pauzeren. Het wandelend publiek is beduidend jonger dan het fietsende publiek eerder op de dag. Net na het grote Textielmuseum loopt het spaak. Het pad langs de rivier loopt vast op werkzaamheden aan nieuwbouw. Ik zoek een andere weg op in het centrum te komen. Net aan die rand is een Aldi waar ik boodschap kan doen. Dan een zoektocht naar warm eten, maar veel gelegenheden zijn (nog) gesloten. Uiteindelijk kom ik uit bij Bei Lacin op de hoek van de Rebenstrasse. Het is een piepklein eethuisje waar twee klanten tegelijk kunnen staan. Ik ga zitten op die éne kruk. Een flinke portie patat met een bekertje met iets dat op karnemelk lijkt. Het komt uit Turkije.

Dan ga ik op weg naar mijn hotel, eerst over de Nordwall. Aan de overzijde van de Nordwall zit een oude vrouw op de grond op het trottoir. In de rug wordt zij gesteund door een man. Twee politiewagens zijn ter plekke. Een brancard kijkt werkeloos toe. Ik ga de Nordstrasse in, die overgaat in de Adenaurallee. Ik passeer het gerechtsgebouw en het gymnasium in een imposant gebouw. Dan de Hemdenerweg. In het hotel zit een man achter de balie. Ik teken een document, betaal en krijg de sleutel van kamer 13. Daar, wijst hij, is het ontbijt. Morgen kan ik er vanaf kwart over zes terecht. Op de kamer installeer ik mij. Ik maak de Winterswijkse enveloppe van Sandra en haar man open en zie een persoonlijke attentie. Die laat ik in mijn rugzak geuren.

Noaberpad 14
Winterswijk naar Bocholt (D)
29 kilometer