Stationswandeling Nunspeet

Soms heeft een boswachter zijn eigen pad.
Op dit pad mogen zelfs meerdere boswachters wandelen.
Of dit de looproute naar hun werk of voor hun werk is weet ik niet.
Wanneer je de boswachters wilt ontwijken dan kun je beter een ander pad nemen.
Na familiebezoek in Nunspeet heeft Wandellief (dit keer vermomd als Autolief) mij afgezet op de transferiumparkeerplaats ten zuiden van station Nunspeet. Een deel van de parkeerplaats is afgezet en in gebruik genomen door de werkers aan de spoortunnels die voor een betere doorstroming moeten zorgen. Ik ga op pad met mijn vijfde wandeling uit het Boekje van Bart.
De wandeling begint op het station dus ik sla met een gerust hart de eerste meters over. Het Bezoekerscentrum is vandaag gesloten. Wel wordt er stevig gebouwd aan een uitbreiding van het gebouw. Straks kunnen er meer bezoekers in, maar vandaag even niet. Ik kom bij een kabouterpad. Elk zichzelf respecterend bos heeft tegenwoordig een kabouterpad. Blijkbaar vallen kabouters ook onder de zoneringsdrift op de Veluwe. Een speciale zone in een gezoneerd bos voor kabouters. Nu zijn deze schepselen al zo klein en dan worden ze ook nog klein gehouden in zone’s.

Vlakbij de snelweg kom ik uit bij het Vennenpad, dat een asfaltweg blijkt te zijn. Gemotoriseerd verkeer kan hier oversteken en een plek in de bossen zoeken. Er zijn parkeerplaatsen en er is een asfaltweg. Na een woning in het groen sla ik rechtsaf en verdwijn dieper in de bossen. Deze wandeling is een echte boswandeling. Uitgebreid worden paden en paadjes opgezocht in het Zandenbos. Langs de plek waar ooit het beroemde oftewel beruchte Ronde Huis stond kom ik niet. Niet erg, daar ben ik wel eens bij een andere wandeling geweest. Kort na de oversteek van de snelweg kwam ik aardig wat wandelaars tegen, maar hoe dieper ik de bossen in ga hoe stiller het wordt. Ik heb er geen bezwaar tegen. Borden geven aan waar ik wel en niet mag komen. Dat geldt ook voor fietsende medeburgers. Volgens het bord mag je hier ook niet meet de fiets aan de hand komen. De bandensporen in het zand wijzen op een andere werkelijkheid. Of zou je hier soms wel met één fiets mogen komen, maar niet met twee fietsen?

De wandeling gaat van west naar oost en dan weerom. Een heel mooi traject is daar waar ik op een smal pad over de zandruggen loop. Soms is het kruip door sluip door. Zo waar zijn er hier zelfs hoogteverschillen, gelukkig krijg ik geen last van hoogtevrees. Een paar kilometer voor het einde van mijn tocht ga ik zitten in de berm van een smal pad. Het wachten op een zitbankje is tevergeefs gebleken. Tijd om te lunchen. Dan hoor ik plots geluiden. Er komt een stoet mountainbikers aan vanaf de heuvelrand. Ik trek mijn benen in, want deze groep scholieren gaat met hoge snelheid naar beneden en weet niet zo goed het rechte pad te bewaren. Sommigen dreigen van het padje te geraken. Na een korte rust komt de volgende groep. Deze doet het voorzichtiger aan en kiest een beter spoor. Mijn tenen zijn nu niet in gevaar. Nog even wachten en dan ga ik in de richting waar de bikers vandaan zijn gekomen. Er is geen volgende groep. Boom na boom. Vogels fluiten. Pad na pad. Verder maar weer. De snelweg over en via een ander pad naar het Bezoekerscentrum dat nog steeds dicht is, want het dinsdag. Bij de hoge toren zie ik een vrouw een hek opzij schuiven om de toren te kunnen beklimmen. De man blijft beneden staan. Ik doe een poging om de toren in te gaan. Halverwege houd ik het voor gezien. Ik heb genoeg gezien, bijvoorbeeld een deel van de werkzaamheden bij het spoor. Er is al een tunnel onder de perrons door. En een tunnel waar de oude weg lag. Onderaan de toren vertelt de achtergebleven man mij in het Duits dat zijn vrouw daar boven is. Gelukkig is hij zijn vrouw nog niet uit het oog verloren.
Het station is mijn eindpunt.
Een mooie rustige boswandeling heb ik achter de rug.

Bart van der Schagt
18 stationswandelingen rondom de Veluwe
wandel van station naar station
Anoda Publishing 2025

wandeling 03 : station Nunspeet naar station Nunspeet – 9 kilometer