Leidschehoevenpad ?

Eerder deze week hebben wij even telefonisch contact.
Hij komt al snel voor de dag met de naam van landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt. Een gebied dat bijna in zijn achtertuin ligt.
Later op de avond zoek ik op het internet of daar een wandeling te vinden is en ik vind een klompenpad dat door een deel van de Heerlijkheid gaat. Het is het Leidschehoevepad met als langste afstand 12 kilometer.
Vanmorgen treffen wij elkaar in Culemborg en daar valt het drastische besluit om van start te gaan bij het startpunt van het Klompenpad. Dat startpunt is gelegen bij Natuurbeleving Leidsche Hoeven dat helemaal in Tricht ligt. Wanneer wij daar aankomen staan er veel auto’s op de parkeerplaats tussen een speeltuin en gebouwen in. Ik zie een bordje van de zorginstelling Siloah. Het is een dagactiviteitencentrum voor mensen met verstandelijke beperking en/of lichamelijke beperking. We besluiten om aan het einde van onze eigen dagbesteding hier nog even te gaan zitten op het terras onder zeildoek of binnen waar ook ruimte is. De temperatuur kan vandaag wel tot 17 graden Celcius gaan. Henk weet de weg en ik ga volgzaam in zijn spoor. Eerst door de graslanden van Leidsche Hoeven die grenzen aan de Natuurbeleving. Achter het eerste klaphekje staan schapen op ons te wachten. Het zijn geen volgzame schapen want zij blijven rustig staan waar zij staan. Andere hekjes en overstapjes volgen, afgewisseld door trajecten die overspoeld zijn door modder.

Wij komen uit bij een smal fietspad (mountainbike trail?) langs de Bisschopsgraaf. Aan de overzijde van het water is een andere Heerlijkheid, een Paardenheerlijkheid. We dalen af naar zuiden, steken de Dwarssteeg over, óf is het hier nog de Oude Hoevensweg? Dan steken we een ijzeren brug over en blijven langs de graaf lopen. De zon laat zich steeds meer zien. Langs het water en vlakbij de spoorlijn die een spoor trekt door de Betuwe zit een jonge vrouw op een bankje, met naast haar een rugzak. Wij gaan er bij zitten. Zij loopt ook dit Klompenpad. Van Geldermalsen is zij gekomen en had hier nog niet gewandeld. Na onze pauze gaan wij ook verder op het punt waar de oude route en de huidige route uit elkaar gaan. De oude route ging hier over het spoor, maar die mogelijkheid is nu afgesloten door hekken De nieuwe route buigt af naar het westen en kent een andere oversteek bij de Mariënwaerdt Janssteeg. Bij die overgang volgen wij het smalle pad Bijlandtsdreef langs water en spoor en dan zijn we afgedwaald van het Klompenpad.

De Dreef gaat met een bijna haakse bocht over naar het zuiden, waar bij een boerderij en een limosine de Machinedreef het over neemt. We lopen parallel aan de fameuze Appeldijk die nog niet in bloei staat. We steken de Kloostersteeg over en volgen het pad langs de lieflijke stroom die genaamd wordt de Linge. Het heet hier de Groenedijk. Er lopen hier wat wandelaars als dan niet vergezeld van een hond die heel goed gehoorzaamt aan de baas. Aan de overzijde van de Linge zien we de witte molen De Vlinder in de zon stralen. Wanneer Wandellief en ik de Lingeroute fietsen komen we pal langs deze molen. Verderop is nog een pontje dat naar Enspijk gaat, op ongezette tijden. We verlaten de Groenedijk en volgen Het Klooster. Hier is een clustering van gebouwen. Het kantoor van de Heerlijkheid (met 900 hectaren) is hier, gebouwen waar gefeest kan worden en vergaderd kan worden. Op deze vrijdagmorgen is het bijna volledig stil. We zien de achterzijde van de adellijke woning. De familie Van Verschuer zit hier al met de negende generatie sinds 1734 op dit grote landgoed waar duurzaam en biologisch geboerd en gewerkt wordt.

We wandelen de Biersteeg in en dan de Notenlaan. Rechte lanen met rijzige bomen. Het wordt hier wat drukker met wandelaars. Dat zal wel betekenen dat er horeca in de buurt is. En zo waar, er is horeca aan het einde van de Notenlaan. De parkeerplaats is goed gevuld. In de Landwinkel is het druk. Het restaurant De Stapelbakker is vol, maar buiten is er nog plek op het terras. Midden op het terras is er plek. We zitten uit de wind en in de zon met een heerljke temperatuur. Laat het leven zich maar ontvouwen. Met capuchinno en warme chocolademelk en bitterballen (vele bitterballen) brengen we de tijd al pratend door. Genabuurde gasten gaan en komen. Serveersters komen en gaan met de vraag: “Kan ik nog wat voor u betekenen?’ Meestal is dat wel het geval. Zo glijdt de tijd voorbij. Zitten wij hier nu een uur? Of nog langer? We besluiten om verder te gaan. Klompenpad of niet. Er ligt nog een hele middag voor ons.

Onze eerste opdracht is om de pet van Henk te hervinden. Mijn pet heb ik al een keer bij het bankje laten liggen. Die heeft Henk opgehaald. Nu is het de jacht op de volgende pet. Ik zou niet weten hoe we terug kunnen komen op de vermoedelijk vindplaats. Henk wijst de weg. We gaan de Notenlaan op, dan de Koeysteeg, ook met imposante bomen aan weerszijden van de weg. Een stille electrische auto passeert ons. Over rustige paden met een enkel gezin dat hier fiets en wandelt. We naderen de de vermoedelijke vindplaats en zo waar !, daar is de pet die is gelegd op een oude tak die op de grond ligt. Zichtbaar voor elke passant. Het is zo wel een petdag geworden. We gaan nu naar de Prinkel. We hebben geen idee wat of wie een prinkel is. Het eerste pad naar rechts slaan wij in. Het is een mountainbikepad, maar er in velden of wegen geen mountain te beknnen. In de verte zie we andere wandelaars gaan. Twee jochies op een fietsje passeren ons. De bijbehorende vader wijst ons op het voetpad dat een einde verderop in het perceel ligt. Misschien moeten wij dat ook doen in omgekeerde richting. In het vervolg fietsers op een bergfiets wijzen op het speciale pad voor hen, dan kunnen zij wegblijven van de wandelpaden.

Eindelijk komen wij terug bij het bankje waar wij de wandelaarster uit Geldermalsen hebben ontmoet. Wij zijn haar niet meer tegengekomen, maar wij hebben dan ook een ruime opvatting van het Klompenpad gehad. De middag verglijdt naar de vroege avond. Af en toe is er een warme wind, dan weer krijgt de bewolking grip op de zon. Lang niet altijd hebben wij onze jassen nodig op pad. We steken de ijzeren brug weer over en vervolgen de weg langs de Graaf. Een man staat met zijn hengel langs het water. Henk raakt aan de praat met deze man. Henk weet ook van vissen. Ik niet. Allerlei namen waaien in de zachte wind. Even verderop ligt een flinke hoeveelheid vissenvoer in het water. Een dobber houdt de wacht. Bij de verharde weg besluiten wij om de Oude Hoevenseweg te volgen en niet door het modderland naar ons startpunt te gaan. We willen nog wel gebruik maken van het terras. We lopen het restaurant binnen waar geen gast is te bekennen. Dan komt een vrouw aanlopen die ons vertelt dat de zaak is gesloten. Zij is hier nog bezig voor schoonmaakwerkzaamheden. Zij moedig ons aan om een keer terug te komen voor een lunch. Wij gaan het overwegen want we hebben hier in de buurt nog lang niet alles gezien Daarna gaan we door de automatische glazen schuifdeuren naar buiten. Op de parkeerplaats staat nog één auto.

Wanneer wij uiteindelijk bij Henk thuis zijn staat de erwtensoep klaar en het roggenbrood met kaas en katenspek. We kunnen aanschuiven op het volgende terras. De wandeling en het eten en drinken zijn goed bevallen.