Noaberpad 11 : Haaksbergen naar Zwilbroek

Na ons ontbijt neem ik afscheid van Dinie en mijn overnachtingsadres. Zij wijst mij nog op de meerdere godshuizen in het dorp. Mijn aandacht gaat voorlopig eerst uit naar de synagoge in het dorp. Bij de plaatselijke Appie koop ik een liter smoothie en een peer. Dat past nog in mijn rugzak. Dan ga ik op zoek naar de synagoge. Gisteren zag ik een wegwijzer daar naar wijzen. Een vrouw die boodschappen in haar fietstassen stopt vraag ik naar de syangoge. Is hier een synagoge?, is haar ontwapenende antwoord. Zij woont sinds begin 2024 in Haaksbergen en is niet bekend met een synagoge. Zij komt uit Enschede en is wel bekend met de beroemde synagoge aldaar. Haar inburgering is nog in volle gang, zo spreek ik mijn vermoeden uit. Dan een deur verder en daar bij de Zuivelhoeve zijn de dame en de heer die hun uitstalling op straat zetten beter op de hoogte. Ik ga verder en kom uit bij de synagoge. Deze ligt vlakbij de Markt en aan de Ruissenborgh. Het gebouw is in de loop der jaren delen kwijtgeraakt door afbraak. Nu rest een mooi wit gebouw van 7 meter bij 10 meter. Hier komt de Liberaal Joodse gemeente Twente bij elkaar voor hun vieringen. Ik loop de weg terug die ik gisteren liep, de brug over de Buurserbeek, over het erf van de boerderij, over de Kalkdijk, langs de manege, over één poot van de driehoek en verder over de Kalkdijk. Onverhard tussen velden en door bosgebied.
Op de Veerweg zie ik de markering over het hoofd, maar de geleden schade is beperkt. Ik ga het Buurserveen op (of in?) dat naast het Buurserzand & Haaksbergerveen ligt. Waar de één ophoudt en de ander begint? Geen idee! Meerdere mensen brengen hier hun overvloedige tijd door. Fietsers. Wandelaars. Hardlopers. Het is hier net als gisteren in de meerdere natuurgebieden prachtig. De uitgestrektheid. De rust. Het geluid van vogels. En wie is er ook? Het Trekvogelpad. Weer even de kop erbij houden en niet de verkeerde route gaan volgen. Aan de zuidkant van zand & veen stuit ik op de grens. Het pad volgt nauwgezet deze lijn in het landschap. Het is lijn, daar aan de Duitse zijde akkers liggen. Het veen & zand heeft een scherpe erfgrens gekregen. Aan de Duitse zijde van de grens doet de naam Ammeloer Venn denken aan vroegere tijden. Na een halve kilometer over het smalle pad mag ik de grens over. Een bruggetje, hekjes om de snelheid van wandelaars en hardlopers en fietsers af te remmen en op Duits grondgebied een bankje, in de zon. Ik ga zitten. Mijn jas heb ik vanochtend nog niet aangehad. Het is prachtig zonnig weer. Tijdens mijn pauze komt één fietser langs.

Ik drink mijn thee. Giet de smoothie in de lege drinkbus en drink het restant in de plastic fles op. De lege fles gaat in een buitenvak van mijn rugtas. Mijn weg gaat naar het zuiden. In een vork in de weg staat de heilige Michaël mij op te wachten. Hij is druk bezig met een zwaard, terwijl hij straalt in de zon. Ik laat hem achter, nu hij druk bezig is. Oldenkott nadert. Ik zie veel auto’s met een Nederlands kenteken. Wanneer ik op de doorgaande weg stuit, die rechts naar Nederland gaat, herken ik deze plek. Hier heb ik eerder gewandeld. Wanneer was dat? Hoezo? Hier gaat het Berkelpad. Deze route gaat vanaf de monding van de Berkel in de IJssel (bij Zutphen) naar de bronnen van de Berkel, een grensoverschrijdende wandeling. In september 2021 kwam ik hier langs, op weg naar het Duitse Vreden. Er is een kerk in Oldenkott, die genoemd is naar de heilige Anthonius van Padua. Ik zie een bushalte. Links op de hoek is een Gastro. Het terras is leeg. Wanneer ik er langs loop op weg naar de weg die Crosewick heet hoor ik de twee hoveniers die met het terras bezig zijn praten, in het Nederlands. Wanneer ik de Crosewick oploop wordt ik ingehaald door een tractor met Nederlands kenteken. Even ten zuiden van Oldenkott gebeurt het dan.

Ik steek de Berkel over en probeer herinneringen aan mijn tocht van drie jaar boven water te krijgen. Dat valt nog niet mee. Oldenkott herken ik, maar het gebied daar om heen? De Huttendijk loop ik een eindje af, dan links een smallere weg op. Een oude tractor met opa en kleindochter komt mij tegemoet. Het stel zwaait enthousiast naar mij. Al lopend kom ik bij de Achterhoek en de grens. Een tijdje wandel ik over de grens, soms over een smal pad door een houtwal, die dan weer breed is, dan weer smal is. Omdat het volgende tien-kilometer-punt dicht bij mijn einddoel van vandaag ligt, zal ik maar doorlopen. Telkens weer op de grens. Naar het westen, dan naar het zuiden. Grenssteen na grenssteen. Dichterbij Zwilbroek wordt het lopen op de schouwpaden lastig. Er is niet lang geleden gebaggerd en de restanten zijn te merken onder mijn vgoeten. Sporen van het voertuig zijn helder zichbaar in de ondergrond. Modder. Takken. Grassen. Ik moet opletten dat ik niet struikel. De Veengoot zorgt op dit moment zo voor enig ongemak. Wanneer ik in Zwilbroek (of Zwillbrock) aankom wordt het tijd om te kijken naar vervoer. Ik kom er achter dat ik beter een tijdje terug had kunnen bellen voor vervoer naar het treinstation van Lievelde. Een uur van tevoren bellen! Ik maak een afspreek met de haltetaxi (RRReis) en loop naar de plaats waar ik zal worden opgepikt. Ruim 800 meter wandelen langs een drukke weg. De plaats waar ik sta te wachten ligt naast de camping Goede Hoop. Ik krijg berichten na een uur hoe lang het nog duurt. Gelukkig regent het niet. Wanneer de electrische VW (met de letters ZOOV) voor komt rijden is mijn probleem opgelost. Ik krijg van de chauffeur nog wat hoogtepunten van de reis uitgelegd, zoals het Olie B. Bommelpark in aanbouw. In Lievelde staat de trein naar Zutphen klaar, daar stap ik over op de trein naar Apeldoorn en zo verder. Het zijn twee mooie dagen geweest.

Noaberpad 11
Haaksbergen naar Zwilbroek
22.5 kilometer

https://www.relive.cc/view/v4OGe1BzQmq