Noaberpad 10 : Glanerbrug naar Haaksbergen

Hé.
Een mannenstem klinkt in de ochtend.
Ik kijk naar rechts waar ik de roepende stem in de zandwoestijn van de opgebroken weg zie. De stem zit op zijn knieën in het zand. Met zijn linkerhand strijkt hij over zijn lange baard. De duim van zijn rechterhand steekt hij omhoog terwijl hij mij met een twinkeling in zijn ogen aankijkt. Ik steek mijn rechterduim omhoog. Woorden zijn niet nodig. Wij begrijpen elkaar op deze ochtend in Glanerbrug.
Even later steek ik op de doorgaande weg de grens met onze oosterburen over. Er is geen grenscontrôle. De Gronausestraat gaat ongemerkt over in de Enscheder Strasse. Auto’s gaan. Fietsen komen. Een grote banketbakker toont volle schapen en vitrine’s. Een wandelaar steekt over en slaat een smal pad in, waar hondenuitlanders hem groetend ontvangen. De route loopt evenwijdig aan de grens en met enkele latere bochten kom ik terug in Glanerbrug, tussen vele huizen en een busbaan. Aan een zuidelijke punt van de bebouwing brengt de route mij over de Broekhuizerweg in het buitengebied. Verhard en overhard gaat onder mijn schoenen door. Het Aamsveen wacht op mij. Op de routekaarst staat dat in geval van hoogwater in het hoogveen er een alternatieve route is die beduidend korter is dan de hoofdroute. Ik ga het veen in en onmoet bij de ingang onmiddelijk een enorme waterplas. Het veen toetst elke nieuwkomer. Verderop werkt een man in bedrijfskleding aan een ijzeren draad van een hek langs het pad. Hij knipt en rolt op en legt de rol in het pas gemaaide terrein. Ver weg, aan de andere kant van het pad, loopt een man achter een machine. Ook hier wordt het veen kort gehouden. Het is verder rustig in het veen. De paden zijn meestal smal en op deze ochtend onregelmatig voorzien van een modderondergrond. Het hoort erbij en het levert geen problemen op. Een kilometer lang volg ik de grens die precies op de route ligt. Vroeger konden de mensen uit de omgeving hier turf steken. Even opwarmen op de kille dagen. Via het Lappenpad ga ik uit het veen. De naam van dit pad verwijst naar een boerderijtje op de Duitse grond in het Aamsveen. In de dagen van smokkel over en weer werd bij deze boerderij een lap opgehangen als teken voor de smokkelaars. Ik heb niets meegebracht en neem niets mee. Ik ga zoals ik ben gekomen.
De Horsterveldweg brengt mij in een lange rechte lijn in de bebouwing van Enschede. De overgang is nogal abrupt. Van groen naar verwaarloosde huizen. Gordijnen dicht. Luxaflex dicht. Geen mens te zien. Auto’s op straat. Afval in voortuinen. Het zijn de Hanenberglanden. De straat gaat verder en krijgt plots een andere naam alsof de gemeente wil zeggen: nu begint een andere wereld. De wereld van grote vrijstaande huizen. Opgeruimde tuintjes. Maar ook hier is het stil op straat. Ik steek de Knalhutteweg over en verderop ga ik de Groenelaan in. Een naam die past bij de groene bosomgeving, alhoewel de eerste sporen van de herfst hier al kleurrijk zichtbaar zijn. Het wordt tijd om naar een bankje uit te zien voor mijn eerste pauze, na tien kilometer op de route.

Ik zit op landgoed Smalenbroek. Dit landgoed heeft oude wortels, ouder dan de vele bomen. De eerste vermelding van het landgoed stamt uit 1346. Zoals op zo veel plaatsen in en rond Enschede heeft ook hier een textielbaron zijn stempel opgedrukt. In de 19e eeuw werd aandacht besteed aan een parkachtig landschap. Lanen werden aangelegd. Een vijver werd gegraven. Klaar om gracieus te wandelen op jouw eigen landgoed. Aan de overzijde van de vijver zie ik een mooi groot houten huis.. Delen van het landgoed zijn niet-toegankelijk. Vanuit het parkachtige bosgebied kom ik in akker- en grasland. Broekheumerveen staat op mijn kaart. Het veen is hier nooit ver weg. De weg wijst mij naar het Witte Veen. Ook hier is het rustig. Inmiddels heb ik mijn jas uitgedaan, want de zon schijnt voortdurend. Ook het Witte Veen hoort bij een oorspronkelijk groot hoogveengebied dat zich uitstrekte aan beide zijden van de grens. Het is hier prachtig wandelen. De route steekt nog even de grens over en ik kom vlak langs Haarmühle. Deze boerenhofstede met horeca-activiteiten ligt langs de Ahauser Aa. Deze waterstroom heeft aan de Nederlandse zijde een andere naam: Buurserbeek. Deze beek slingert zich door het Twentse landschap. Her en der zie ik in de nabijheid van de beek woningen in allerlei formaten staan. Zijn dit eerste huizen of tweede huizen? Een NIVONhuis is in de buurt. Een kampeerplaats De Meene. Vlak voor ik de Braambrug oversteek zie ik een grote machine op een oplegger staan. De oplegger heeft zich met vier poten vastgezet aan de vaste wereld. Een deel van de weg is zo geblokkeerd. Op de brug komt een man mij langzaam tegemoet lopen. Zijn slentergang doet mij vermoeden dat hij vanuit zijn huis de machine zag staan en heeft besloten om volkomen achteloos en toevallig de kant van de brug uit te kuieren. Vanaf de Alsteedseweg komt een auto langzaam aangereden. De chauffeuse doet het raampje van haar auto langzaam naar beneden. Kan ik er langs? vraagt zij uitgerekend aan mij. Rustig doorrijden, dan ziet u het wel. Zij rijdt rustig door en ziet het wel. Zij mag er langs. Zie je wel!? Op de routekaart staan langs de Alsteedseweg bushaltes ingetekend. Langs de weg is geen bushalte te bekennen. Bij de Wargerinksweg heb ik weer voldoende kilometers opzitten om een pauze te rechtvaardigen. Een platte steen langs deze weg / dit pad biedt voldoende perspectief voor een aangename onderbreking.

Even verder en een brug verder loop ik weer langs de Buurserbeek. Het dorp Buurse waar ik vlakbij ben kom ik niet tegen. Wel zie ik langs de beek vele vakantiehuisjes staan. Sommigen met een flink hekwerk tussen beek en huis, anderen hebben een open opstelling en kunnen zo naar de beek lopen. Door de vele bruggen over de beken wissel ik van zijde, telkens een ander schouwpad. Bij de Oortjesbrug neem ik afscheid van de beek. Ik doe dat door de Oortjesweg te volgen. Een rechte lijn in het agrarische landschap. Linksaf naar Rietschot en dan moet ik opletten want het Trekvogelpad is hier neergelegd. Beide paden hebben dezelfde markering met witrood. Gelukkig kan de naam van het pad erbij worden geplakt. Het Trekvogelpad volgt nog een tijdje de Buurserbeek. Ik ga het Buurserzand en Haaksbergeveen op. Weer zo’n prachtig natuurgebied. Maar .. hier gebeurt iets. Het is er druk. Binnen de kortste keren ontmoet ik twee wandelende dames, een wandelende dame en heer met hond en camera, vier wandelende dames, toen ben ik gestopt met het registeren in mijn hoofd. Gelukkig volg ik ook paden waar niemand met mij het pad deelt. Aardig om te weten is dat het Buurserzand het eerste gebied was dat eigendom werd werd van Landschap Overijssel. Het werd in 1929 geschonken door Edwina van Heek, een textielweduwe. Ik mag aan het einde de Buurserstraat oversteken en dan kom ik in een ander gebeid van waarde. Het is de Harrevelder Schans. In dit natuurgebied werd tijdens de 80-jarige oorlog een schans gebouwd (1590) om de Spanjolen die van de kant van Münster kwamen tegen te houden. Tijdens de eerste wereldoorlog werden hier nog schietoefeningen gehouden. Tijdens de twerede wereldoorlog hadden de Duitsers luchtafweergeschut geplaatst op dit terrein. Aan het einde vann dit terrein steek ik toch nog een keer de Buurserbeek over, nog een stukje over het schouwpad en dan ben ik op de Huttenweg. Bij de driehoek van Kalkdijk en Huttenweg en Urkerzijweg (ja, echt!) ga ik van de route af. Ik neem een korte pauze in één van de bermen, zie wandelaars met rugzak voorbijkomen, een paard en kar. Tijd om naar Haaksbergen af te buigen. Over de Kalkdijk kom ik langs een manage en over het erf van een boerderij (inclusief pluktuin). Dan volgt de Onlandsbrug, deze brug gaat over de … Buurserbeek! Nog even en ik ben in de bebouwde kom van Haaksbergen. Een boodschap bij de Aldi en dan volgen de Markt en De Kornuiten. Op het terras van deze kornuiten neem ik een wandelaarsmenu: warme chocolademelk en appelpunt. Dan op weg naar mijn overnachtingsadres. Op naar mijn maaltijd bij Dinie. Mijn lichaam kan wel wat rust gebruiken.

Noaberpad 10
Glanerbrug naar Haaksbergen
35.5 kilometer

voor bewegend beeld, zie:
https://www.relive.cc/view/vLqe28Q3Ldv