DICHT BIJ DE HEMEL MAAR EERST IETS ETEN

Ieder gaat op zijn of haar manier.
De één vertrekt van thuis. Kijkt nog één keer achterom en zwaait en dan de volgende stap.
De andere neemt eerst een lange reis naar een startpunt dichterbij.
De één vertrekt van huis en loopt door en door, dag na dag totdat de laatste stap is gezet.
De ander gaat onderweg en loopt tien, twaalf, veertien dagen, keert huiswaarts en komt volgend jaar of het jaar daarop terug en gaat verder.
Allemaal op weg naar Santiago de Compostella.
De één bereidt zich maandenlang voor en gaat gehard op pad.
Een ander heeft geen tijd voor een voorbereiding en begint te lopen en te blaren.

De Belgische filosoof Etienne van Camp heeft zijn blik op Santiago de Compostella gericht, maar hij neemt de tijd. Het komt bij hem niet op een dag aan. Aan het einde van de zomer in het jaar 2015 reist hij met het openbaar vervoer naar de Franse stad Vézelay, om daar zijn Chemin te beginnen. Tien dagen is hij op pad, als onwennnige wandelaar, want een pelgrim is hij nog lang niet. Hoe gaat dat trouwens die overgang van wandelaar naar pelgrim? Op de laatste dag van zijn tiendaagse komt hij vermoeid en in het ongelukkige bezit van blaren aan na ongeveer 250 kilometer te hebben gewandeld. Hij heeft delen van de Chemin gevolgd, maar ook delen van de GR 654, die landelijker is.
Het jaar er op gaat Van Camp verder. Minder op de GR 654 en meer op de Chemin. Ondanks zijn beperkte voorbereiding is hij overmoedig en maakt hij te lange etappes en slaapt hij op te slechte bedden. Hij ontmoet op de Chemin meer pelgrims, praat over voorzienigheid en lot, wat hem ook maar treft. Hij mijmert over noodzakelijke zingeving. Hij verbaast zich over snelle wandelaars. Tweemaal maakt hij een finke val en stopt vroegtijdig in Limoges.
In 2017 maakt hij een nieuw begin in Limoges. Hij ontvangt een zegen van een priester tijdens een dienst. Is dit voorzienigheid of lot? Of van een geheel andere dimensie? Het zet hem aan het denken en schrijven over transcendentie en de vita contemplativa. In zijn onderwegse ontmoetingen ervaart hij weing indringende gesprekken. Hij komt weer eens te val (wandelen is een gevaarlijke bezigheid). Aan het einde van zijn 2017-sessie is hij in Bordeaux en ziet de mensen gaan in deze drukke stad. “De stad is leeg en vol mensen.”(Paul van Ostayen).
2018 slaat Van Camp over. In 2019 is hij weer op pad, zonder voorbereiding. Blaren vergezellen hem dan ook weer. Hij trekt door leeglopende dorpjes en andere dorpjes die juist opgekalefaterd zijn voor de wandelaars. Op de vijfde dag komt hij terecht in een trappistinnenklooster. Hier neemt hij deel aan de Completen. Gregoriaanse zang klinkt in de ruimte van het klooster. Hij komt tot rust. Dichtbij de hemel? Maar dan wil hij eerst nog eten. Tijdsens zijn ontmoetingen met wandelaars en pelgrims valt hem op dat er weing gesprekken met diepgang zijn.
In 2021 strikt Van Camp weer zijn veters. Weer zonder enige voorbereiding en weer met overmoed beginnen aan zijn dagtrajecten. Hij wil in Roncevalles aankomen en dan huiswaarts keren, al dan niet met openbaar vervoer over land. Het worden wandelingen met eindeloze blaren en pijnen. Hulp van derden is nodig om hem op de been te houden. Hij neemt rustdagen in Saint Palais. Hij passeert knooppunten waar meerdere routes naar Santiago bij elkaar komen, waardoor meer en meer wandelaars op zijn pad komen. Als klapstruk is daar het traject van het populaire startpunt Saint-Jean-Pied-de-Port naar Roncevalles. Ervaren en onervaren, jong en oud, van dichtbij en van ver weg. De massa gaat de bergen in.
Tijdens zijn meerjaarse tochten ervoer Etienne rust en ‘alleenigheid’. Een rust die ruimte maakte voor ‘het Andere’, zonder nadere aanduiding van wat of wie dat dan zou kunnen zijn. Een ervaring die ook zijn filosofische en wetenschappelijke wereld te buiten gaat. De vraag van Etienne in zijn slotwoorden is: verander ik nu van wandelaar in pelgrim?

De schrijver is ook schilder en hij laat dat zien op de prachtige schildering op de omslagpagina. Verder zie ik uit naar het tweede deel van zijn tocht (met minder blaren?), maar dat kan nog wel enkele jaren duren. Er is geen haast.

(voor het vervolg van zijn Camino , zie deel 2)

Etienne van Camp
Dichtbij de hemel maar eerst iets eten
Een filosoof naar Compostella
Deel 1 Frankrijk
uitgeverij Grands Boulevards 2024
ISBN 9789083360010
192 pagina’s

Dit boek heb ik ontvangen van de uitgeverij voor een recensie op mijn wandelwebsite.