Wildwandeling 15 -Spelderholt Ringakker

Zullen we morgen die wandeling van Spelderholt lopen, zegt ze.
Goed, dat is bij Beekbergen, antwoord ik.
Nee, dit is bij Hoenderloo.

Uiteindelijk gaan we vanochtend samen op pad. Naar Hoenderloo. De wandeling begint op een parkeerterrein van een vakantiepark. De enige slagboom waar wij mee te maken hebben is de slagboom dwars over een bospad, waar wij ons vervoegen voor de start van onze wandeling. Nu wil het geval dat hier ook de start is van een Kabouterpad. Een zichzelf respecterend bos kan tegenwoordig niet meer zonder kabouters. We kijken naar een kabouterhuis, waarvan de deur op slot zit. Met al die mensen langs mijn voordeur zou ik ook voorzichtig zijn. We kunnen nog enige tijd genieten van kabouters die werkeloos tegen boomstammen leunen. Het is dan ook niet vreemd dat op een bordje met kabouterinfo staat dat kabouters wel 400 jaar kunnen worden. Helaas komen deze cijfers niet terug in de cijfers van het CBS over de vergrijzing in ons land. Ook vandaag wordt mij niet duidelijk waarom kabouters niet meegenomen in de cijfers van onze overheid. Zelfs bij de gesprekken over een nieuwe coalitie staat het niet op de agenda. Of zou het onderwerp in de ijskast zijn gezet?

We steken de Miggelweg over, de Waterbergweg en wanneer wij de Ugchelseweg aanraken slaan wij rechtsaf. In de verte ontwaren wij een vrouw. Het is niet druk in het bos, afgezien van het allereeerste gedeelte. Een jongen met korte broek en fiets. Twee jongens met metaaldetectoren. Een vader en kinderwagen, een meisje dat met haar laarzen bladeren op een hoop schuift. Des te verder van de bebouwing van de vakantiehuisjes, des te rustiger. De vrouw is van het doorgaande zandpad afgeslagen en loopt naar het wildscherm, met de naam Ringakker. Omdat er na de tweede wereldoorlog weinig wild meer over was op de Veluwe werd besloten om hier in 1956 een Staatswildreservaat aan te leggen, de rest is geschiedenis. Zoals gebruikelijk bij deze plekken zien wij ook vandaag geen wild, zelfs niet in de wandelgangen. We wisselen een enkele groet met de vrouw bij het wildscherm. Wij kijken door meerdere gaten in het scherm. Kort daarop besluiten wij om ons niet langer op te houden op de plek waar wij worden afgeschermd van de wilde dieren (en ook vandaag dus geen wolf gezien).

Wij wandelen naar het doorgaande pad en vervolgen onze wandeling. Bij een bank linksaf. Laat nu net op dat punt een man staan met een wolf, nee, toch niet, het is hond die, gezien zijn vacht, al deel uit maakt van de vergrijzing in ons land. De verbintenis tussen de man en de hond wordt gevormd door een lang lint. Wij komen terecht bij de Oude Beekbergegseweg. Leuk dat wij zo op een patroon van oude wegen stuiten in het bos. De bospaden zijn goed begaanbaar, op een enkele plaats ligt nog een plas op de weg. De regen die op dit koment gelukkig niet valt heeft zich al een weg naar beneden gewerkt. Op de kruising met de Ugchelseweg treffen wij hond en man wederom. Zou hier naast een kabouterpad, een wandelpad, een fietspad, een mountainbikepad ook een hondpad zijn? Een bos moet toch een beetje opgeleukt worden?! Toch? We kruisen de Waterbergweg en even verderop doen wij hetzelfde met de Koudebergweg. En dan … dan gaat het mis. We zitten niet helemaal op de route (achteraf blijkt dat ik de routebeschrijving niet goed heb gelezen). In de buurt van een paar plekken stuifzand komen wij verkeerd uit en uiteindelijk goed uit. Na het klaphek staat een wandelbankje op ons te wachten. Daar genieten wij van brood, roggebrood en thee. Pal achter ons klimt een gezelschap van drie generaties over het hek. Een boswandeling blijft een avontuur. Nog even langs de huisjes en de vakantievierders en dan zijn wij terug.

Pieter & Coby Metz
Wildwandelingen op de Veluwe
Hoenderloo
Wildwandeling 15
Spelderholt Ringakker
6 kilometer