Wilt u mij meteen controleren? vraag ik aan de conducteur wanneer ik op station Nijkerk de trein instap. Hij controleert op dat moment het reisbewijs van een passagier.
Ik zou niet durven, is zijn antwoord.en hij stapt naar buiten.
Even later komt hij toch langs om mijn OV-chipkaart te controleren. Ik ben ingeboekt. Hoewel hij staat gaat hij toch even op zijn praatstoel zitten en vertelt verhalen over inschatting van passagiers. Mogelijke zwartrijders. Mogelijk mensen in de verkeerde klasse in de trein. Vooroordelen in zijn begintijd. Dan gaat hij verder met zijn werk.
De trein stopt in Putten, in Ermelo, in Harderwijk en schiet dan door naar Nunspeet. In Hulshorst wordt al decennia niet meer gestopt. Ik zet mijn voet op het perron in Nunspeet en meld mij af bij de NS. Een medewerker begeleidt een blinde man en gezamenlijk lopen zij het dorp in. Rond het station is het een grote bouwput. Pal naast het station is een spoorwegovergang, die meerdere malen per uur de bomen sluit. Er zal een tunnel komen, maar van een tunnel zie ik niets. Wel is er al aardig wat veranderd. Het in beeld gegoten wilde zwijn dat tegenover het station stond is weggerend. Ik kan te voet de rails oversteken en aan de zuidkant uitkomen, waar verkeersregelaars de gaande en komende auto’s tegenhouden of doorlaten. Vanuit de toren op de parkeerplaats zou je van alles kunnen waarnemen. Ik volg de route van de Hierdense Poort en bij het Bezoekerscentrum kom in een kabouterbos (ook hier), kleine kinderen en vitale oma’s lopen over de kabouterroute. Ik mag op de grote-mensen-route lopen. De A28 over en dan naar het Willemsbosch. De koude wind voel ik hier niet zo sterk. Ik loop in de bescherming van kalende bomen. De enige andere wandelaars zijn hondenuitlaters, die over de heide lopen. De route gaat gelijk op met wit/rode markering. Ik vermoed dat dit het Zuiderzeepad is.
Leuvenhorst ligt open. Deels zandverstuing. Deels een kale heide. Dwars door het gebied van de zandverstuiving hebben kabouters een draad gesponnen. Rechts van het touwtje mag gelopen worden, rennen mag ook. Links ligt een kwetsbaar natuurgebied. Ik blijf netjes aan de juiste kant van het touw. Hoe lang zal het duren voordat een kwetsbaar gebied een sterk gebied is? Hoeveel veranderingen in het menselijk gedrag zijn nodig? Aan het einde van het touwtje buigt de route naar links en gaat op de grens van zand en hei. De wind heeft hier vrij spel. Bij Nieuw Groeneveld verlaat ik het gebied. De snelweg kan ik van boven bekijken en de spoorlijn tussen Nunspeet en Harderwijk steek ik over. Hier is een buitenwijk van Hulshorst (die van het verloren station). Een brede bosstrook evenwijdig aan de spoorlijn herbergt vele grote huizen tussen de bomen. Een smalle weg heet Onder het bos . De weg waarop ik wandel is de Klarenweg. Dan op weg naar het westen over de Oude Ermeloseweg, die ik verlaat om een modderpad tussen de akkers op te gaan. Bos en pad brengen mij bij landgoed Hulshorst. Hier tref ik meerdere wandelaars, nog steeds zijn de markeringen van het Zuiderzeepad bij mij en ik heb ook markeringen van het Westerborkpad gezien. In de sloten en vijvers is de waterstand hoog. Bij de Vrienden van de Hond (een trainingsveld en clubgebouw voor honden) is geen hond te zien, daarom ga ik verder over de klinkerweg. Op de hoek bij de Broeksteeg staat een picknickbank. Mooi geregeld. Ik ben ongeveer op de helft van mijn wandeling. Aan de overkant van de weg wordt snoeiwerk verricht door een man in een bakkie. Zo blijft hij op de hoogte.
Het eerstvolgende markante punt is Kasteel De Essenburgh. Een trouwlocatie, maar momenteel wordt er niemand in de echt verbonden. Het is ook restaurant en een hotel. Op het terrein zijn Norbertijnen gevestigd. Ook daar zie ik niets van want ik blijf uit de buurt van de gebouwen van deze kloostergemeenschap. Het Rentmeesterpad is een fraai pad, smal, mos over de klinkers, tussen de bomen. Romantiek zou het kunnen herbergen. De Zuiderzeestraatweg steek ik weer eens over en ik ga door het zuidelijke buitengebied van Hierden. In een weiland grazen schapen. Het terrein is omheind met twee draden die laag over de grond gespannen zijn. Wanneer ik over deze draden kan springen (ik weet mij in te houden), dan kunnen sommige, niet nader te noemen, dieren dat ook. Ik ga over het smalle Kerkpad, dat ik mij nog goed herinner van het Heyderpad, een Klompenpad, dat ik in januari van dit jaar liep. Hoelang zal het nog duren voordat dit gebeid wordt opgeslokt door de grote buur Harderwijk? Of zou dit gebied een beschermde status hebben? Ik ga verder op de grens van Broekland en Frankrijk. Steek de N302 onderdoor, langs de begraafplaats Oostergaarde, door de Zeebuurt en dan kom ik bij het Waterfront en de fraaie molen De Hoop, waar ik vandaag naar binnen zou kunnen gaan, de winkel onderin de molen is open. Op een vrolijke zomerse dag is het hier in de omgeving druk met toeristen en andere dwalers. Nu is er langs het water rust. De horeca doet het rustig aan. Ik ga door de Vischpoort en over de oud Vischmarkt en ik ben in de oude stad. Hanzestad. Universiteitsstad (ooit, met de hooggeleerde Linneaus). Door het Hortuspark (met leeuw), langs het museum met uitsluitend werk van de Ugchelse schilder Marius van Dokkum. Ik aarzel even, zal ik nog even naar binnen stappen? Ik besluit om door te wandelen. Over het Hogepad met aan mijn linkerhand een park. Bij een notaris brengen drie jongens stapels grote enveloppen naar buiten die in een papiercontainer worden gedeponeerd, uiteraard onder strikte geheimhouding. De Stationslaan brengt mij naar het …., ja, inderdaad, het station.
Wanneer je hier het Zuiderzeepad hebt gelopen, en het Westerborkpad en het Heyderpad dan kom je niet veel nieuws tegen. Maar .. het blijft een mooi traject.
Nunspeet naar Harderwijk
NS-wandeling
Hierdense Poort
21 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 