Trage Tocht – Elspeet 2

Voetstapjes in de sneeuw.
Voetstappen in de sneeuw.
Vier sporen van autobanden in de sneeuw.
Sporen van banden van een bosbike in de sneeuw.
Een spoor van een dier in de sneeuw.

Vanuit het centrum van Elspeet ben ik snel in de bossen. Na de bebouwde kom voert de Hogeweg mij langs een paar huizen, de weiden liggen onder een heel dun laagje sneeuw. Dan de eerste voetstappen in het bos. De sneeuw ligt op de grond. De zon schijnt. Mijn vingertoppen voelen de kou van de nacht langzaam tussen de bomen doorgaan. Het is stil. Ik weet niet hoe oud de sporen zijn die ik op de grond zie. De Hogeweg laat zich niet ophouden door bomen en een dwarsbalk over de weg. Dieper en dieper de bossen in. Ik sla linksaf waar twee paden parallel aan elkaar lopen. Ik volg het meest oostelijke pad dat na enige tijd mij de gelegenheid geeft om nog verder naar het oosten te gaan. Ik bevind mij nu tussen de Elspeeter Struiken. Duidt dit op de vegetatie die er in oude tijden was? Zijn de bomen die ik passeer van recentere datum dan de struiken? Ik kom bij de witte wereld van een heideveld. Dan weer bos. Dan weer hei. Bos. Hei. Dan linksaf op weg naar de Broodberg. Was het Brood er eerder dan de hei, de struiken en de bomen? Is er ook een een Broodhuis, een Bethlehem? Het lijkt er op dat de Wijzen al eerder zijn vertrokken, terug naar het oosten. Voor mij rest alleen een Broodberg.

Op de grens van twee gemeenten ga ik zuidwaarts. Zo kom ik terecht in de Kroondomein van Het Loo. 25 december is voorbij en het Kroondomein is weer toegankelijk voor het volk. Doorlopen zodat ik op tijd uit het Kroondomein ben. Nog steeds geen beweging te zien. Geen levend wezen (afgezien van die ene bosbiker, die ik vlakbij Elspeet in het bos zag). Sporen wijzen op leven, maar verder dan het geluid van een enkele specht kom ik niet. Ik kom langs Ruw Arend, dan Hertenbosch (zonder hert), Reevangst (zonder ree) en Kozakkenveld (inderdaad, zonder Kozak). Wat er wel is is de Hooge Duvel. Alsof het hier nooit anders is geweest. En zolang ik mij kan herinneren en de decennia kan overzien staan deze huizen op de Hoge Duvel. Ook een wegwijzer, die de weg naar Apeldoorn en Elspeet wijst. Zelfs wanneer het Kroondomein is gesloten kun je hier komen en weggaan. Of hier nog steeds personeel (jachtopzeners) van het Kroondomein woont weet ik niet. Ik vermoed van wel. Wie zou hier anders wonen?

Van de Hoge Duvel neem ik afscheid en volg de weg naar Elspeet, die ik al snel verlaat om dieper de bossen in te gaan. Zo kom ik door het Heegsche Veld, vervolgens ruk ik op naar het Trienebosch. Zou Trien een dochter van een boswachter zijn geweest? Of een dochter van een jachtgenoot van stadhouder Willem III? Ik kokm terug op de onverharde weg tussen de Hoge Duvel en Elspeet. Ik zie de gemeentegrens met Apeldoorn die verluchtigd is met een stenen paal met daarop het wapen van Apeldoorn. Even ben ik terug in mijn geboortedorp. Verder langs de weg ligt Mennorode, een conferentiecentrum en hotel. Genoemd naar Menno Simons, de Roomskatholieke priester in Fryslân die zijn kerk verliet en de vader van alle Mennonieten (doopsgezinden) werd. Tegenwoordig maken ook gereformeerden gebruik van Mennorode om kerkelijk te vergaderen. De Trage Tocht maakt een vertragende beweging door via de Kuilhegge weer dieper de bossen in te gaan en noordelijk langs Mennorode te gaan. De route voert door de plaatselijke natuurbegraafplaats. Aan het hek is een bordje bevestigd met de tekst ‘Verboden voor mountainbikers‘. Blijkbaar is deze mededeling nodig. In de verte zie ik een mens lopen, die al snel uit beeld verdwijnt. Aan de andere kant van de begraafplaats kom ik twee mountainbikers tegen, die met gezwinde spoed richting begraafplaats gaan. Mountainbiken heeft zo zijn gevaarlijke kanten. Ik kom uit op de Apeldoornseweg en tussen de huizen door kom ik in het bruisende centrum van Elspeet. Ik loop even binnen bij ‘De Theekoepel’. Wanneer ik binnenstap is het eerste dat ik zie een gedrukte preek van ds. W. van ’t Spijker uit Drogeham. Ik neem de preek in mijn hand en zie even de grote vriendelijke reus voor mij staan.

Een pracht wandeling.
Of het op een zonnige dag ook zo stil is in de bossen kan ik niet garanderen.

Elspeet – Trage Tocht Elspeet 2 – 18 kilometer