Noaberpad 7 : Uelsen naar Ootmarsum

Op de Blauweweg, net ten zuiden van de Mosbeek, gebeurt het. Een groep volwassenen, mannen en vrouwen, staat op de zandweg. Over en weer wordt er geroepen. Wat zei zeggen kan ik net niet verstaan. Dan wijkt de groep uiteen. Een oude trekker met nog oudere chauffeur trekt een huifkar voort. Wanneer dit lokale evenement voorbij is getrokken neemt de groep weer bezit van de hele breedte van de weg. Het is duidelijk dat zij aan het kloten zijn. Ik waag het er op. Ik kom bij de man die een kloot in zijn hand heeft. De scorelijst ligt in de berm. “Wanneer ik de score bijhoudt win ik altijd.” spreekt hij bescheiden. Een kameraad staat vlakbij hem en leunt over zijn fiets. “Ik heb mijn hele leven op hem gesteund.” en hij knikt naar de man met de kloot in zijn handen. “Dan loopt u nu zeker scheef.” waag ik te zeggen. Een antwoord wordt in de boslucht gesmoord, want de man neemt een professionele aanloop en daar gaat de kloot. In een bijna rechte lijn gaat de kloot over het zanderige fietspad en komt ver voorbij de andere deelnemers tot stilstand in de berm. Ik heb in mijn jonge jaren heel wat afgekloot, maar hier neem ik mijn wandelpetje voor af. Ik vermoed dat de man met de scorelijst weer gaat winnen. Het is van een olympisch niveau.

De ochtend begon voor mij met de wekker op mijn telefoon. De badkamer is mijn eerste uitstapje van de dag. Spullen verzamelen en in het juiste zakje doen. De lucht er zoveel mogelijk uitpersen. Pleisters op mijn linkerelleboog en linkerhand controleren. Ik plak er nog één bij op mijn pink. Dan aankleden. Mijn wandelsokken gaan over mijn beblaarde voeten (waarom heb ik deze wandelweek blaren en dan nog zo veel?), dan mijn schoenen over mijn beblaarde sokken. Dan een paar stappen om te wennen. Nog een paar stappen. Het is wat het is.
Ik verlaat de verder verlaten eerste verdieping en ga naar de eetkeuken. De vrouw des huizes is al naar haar werk bij een bakkerswinkel in Uelsen. Haar man wacht mij op. Het uitgebreide ontbijt staat op de uitgebreide tafel. Ik kan beginnen, maar eerst wijst hij mij op twee bijzondere duiven die een nest hebben in een nestkastje. Daarna laat ik mij het ontbijt goed smaken. Na de financiële afwikkeling neem ik afscheid van mijn gastheer en ga op pad naar de plek in Uelsen waar ik gisteren de route heb verlaten. Ik kom in het gebied van sport en smalle paden, van binnenbad en buitenbad. Mijn tocht slingert door landerijen en langs houtwallen. Een rustig gebied. Onderweg kom ik een groep Nederlanders tegen, die zeer beleefd luistert naar een gids. Zo kan het ook. Ik neem een pauze aan de rand van het dorp Hesingen. In het grote bushokje is ook een kleine milieustraat aanwezig. Een plakkaat wijst mij op de mogelijkheid om mijn afval te scheiden. Ik gehoorzaam.

Na Hezingen kom ik alras in Nederland en wel in Twente. Ik kom terecht in een groot natuurgebied. Hier kom ik meerdere wandelaars tegen. Ook fietsers, ditmaal zonder helm. Nederlanders hebben blijkbaar hardere koppen dan Duitsers. Een kolonne oude trekkers tuft over de weg. Het is hier toeristisch Nederland. De toegenomen drukte bereidt mij toch niet goed voor op de enorme drukte in Ootmarsum. Groepen jongeren. Groepen ouderen. Te voet. Te fiets. Met een speurtocht. Zonder speurtocht. Vanaf mijn schaduwrijke terrasstoel bij Brasserie Schulten vraag ik mij af wat al die mensen op dat terras aan de overkant van de straat doen.

De tocht van vandaag en van deze week zit er op. Straks op weg naar huis.

Noaberpad 7 : Uelsen naar Ootmarsum – 16 kilometer