Schilderspaden Renkum

Het begin van mijn wandeling heeft niet direct een band met het schilderachtige Renkum. Het is weliswaar in Renkum, maar nog niet zo schilderachtig, afgezien van een oude en opgeknapte boerderij in de bebouwde kom. Wandelen met een oude route brengt wel aardige dingen met zich mee, want ook Renkum staat niet stil en er verandert wel eens een bedrif van A naar B. Voor mij is het even extra opletten.

Over de Europalaan en de Molenweg en dan in westelijke richting de Dorpsstraat op. De route brengt mij via een heen-en-weer-aftakking naar de uiterwaarden. Hier in de uiterwaarden kwam de schilder Théophile de Bock en schilderde wat hij zag. Ik loop het weggetje niet helemaal af, want aan het einde staat een boerderij en ik ben niet van plan om op privé-grond te gaan dwalen. Ik keer terug op mijn schreden, geheel volgens het programma van de route. Ik ga Onder de Bomen in. Aan deze smalle weg met de opvallende naam ligt een oude begraafplaats. Eén van de schilders die zich hebben gevestigd in Renkum is hier begraven. Het gaat om Hendrik van Ingen (1846 – 1920). Bovenaan zijn grafsteen is een palet met twee kwasten te zien. Daaronder staat gebeiteld ‘zijn kunst was vrede‘. Ik loop een kleine ronde onder de oude bomen en kom langs een familiegraf van de adellijke familie Schimmelpennick. Het is rustig op de begraafplaats en zo hoort het ook. De route maakt een klein uitstapje naar de Nieuweweg, waar Théophile de Bock zijn atelier en woonhuis had op nummer 23 (Villa Anna) had. Omdat ik een paar delen van de routetekst (over de schilder en over de weg die naar hem is genoemd) door elkaar haal mis ik dit atelier. omdat ik het niet kan vinden. Naast Villa Anna woonde een andere kunstenaar, Andries Verleur. Laat ik na deze misser verder gaan. Ik richt mijn kompas op de gemeente Wageningen, daarvoor ga ik de Kortenburg op, die ik vlak voor de hoofdingang van een gezondheidscentrum, met een haakse bocht vervolg om uit te komen op de Hartenseweg. Wanneer ik deze rechtsaf op ga kom oik lamnhs een mooi kunstwerk, dat de oude papierindustrie verbeeldt (neem ik aan). Ik zie in gedachten het papier tussen de rollen doorgaan, dit alles vlakbij de Molenbeek. Via een brug steek ik de Halve Rads Beek over. De naam van de beek is fraai weergegeven in de leuningen van de brug.

Over de Waterweg en de Schaapsdrift kom ik op een voetpad in het beekdal. Waarschijnlijk ga ik hier mis. Op een bordje zie ik staan dat hier niet mag worden gefietst, maar in het routeboekje staat dat mijn route van vandaag een fietsroute is. De routebeschrijving geeft aan dat ik weer naar de |Schaapsdrift moet gaan, maar ik loop stug door in het beekdal, wel zo mooi, juist zonder fiets. Ik ga over het terrein van Landgoed De Keijenberg, ooit een particulier huis, ook een asielzoekerscentrum (toen nog niemand er over dacht om deze zoekers eerst naar Rwanda te sturen) en nu is het een woonvoorziening. Van dit oude landhuis heeft Herman F. Bieling (1887 – 1964) een mooie houtsnede gemaakt in het jaar 1920. Ik laat het Everwijnsgoed even links liggen, ooit een leerboerderij van de Wageniningen Universiteit, maar ook een gewild objekt voor kunstschilders. Trouwens het hele Renkumse beekdal was een geliefde plek voor de kunstschilders. Langs de Bennekomsweg kom ik terug op de Schaapsdrift, hier is het een fiets- en wandelpad. Eerst heb ik aan mijn linkerhand enkele bedrijven en rechts een bosgebied, later afgewisseld met weilanden. Dan komt aan mijn linkerhand een woonwijk, die ga ik in en langs allerlei kromme straatjes kom ik uit op het Goldsteinpad. Een smal voetpad, dat begint als een klinkerpad en dan een zandpad wordt. Dit pad komt langs een open gebied, waar een enkel paard loopt. Een mooi gebied in het midden van het dorp. Mijn route komt bij de Théophile de Bockweg, de weg is dus niet de weg waar de beste man met zijn familie en zijn atelier woonde. Maar … er woonde wel een kunstschilder aan deze weg en zijn huis staat er nog en het draagt nu de naam ERICA. Het is allemaal te zien op nummer 21. De schilder was Cornelis Kuypers, die hier van 1897 – 1910 woonde. Wanneer Cornelis zijn hielen heeft gelicht en zijn kwasten heeft schoongemaakt komt Barend Ferwerda er te wonen. Het huis heeft inmiddels een uitbreiding gekregen. De Lindelaan helpt mij om op de Utrechtsweg te komen, die ik volg naar het centrum van Renkum. Dan zie ik een kerkgebouw staan, een klein gebouw. Aan de rechterkant is een grintpad dat ik volg. Ik kan even naar binnen kijken, wanneer ik op mijn tenen sta. Wordt hier nog gekerkt? En wie kerkt hier? Wanneer ik het kerkerf verlaat, vraag ik aan een passerende vrouw met paraplu of zij weet wie hier kerkt? Dat weet zij wel en er ontstaat er boeiend gesprek over het kerkelijk leven in Renkun en in Heelsum (waar sinds kort in het beroemde kerkje op de heuvel geen zondagse diensten meer worden gehouden). Mevrouw vertelt mij dat zowel haar vader als haar schoonvader predikant zijn geweest in dit kerkje. Zij is er gedoopt, heeft er belijdenis van haar geloof gedaan, is er getrouwd en vanuit dit kerkje is haar man begraven op het kleine kerkhof naast de kerk. Nu kerkt zij met anderen in het kerkje gelegen tussen Heelsum en Renkum. Met een wederzijse groet nemen wij afscheid en ik ga verder naar het centrum van Renkum in. Ik passeer nummer 115, het huis waarop geschilderd is Schildershuis, hier had de schilder J.C. van der Ven (die leefde van 1896 – 1930) zijn atelier had. Wanneer in Renkum betekent dat ik niet ontkom aan de schildersbent die hier aktief is geweest.

Ans Mansveld – Langs schilderspaden van de Veluwezoom – wandeling 3 – 10 kilometer