Groot Frieslandpad (07) : Haulerwyk naar Vries

De bus brengt mij van station Assen via Norg en Een naar het bruisende centrum van Haulerwyk, waar enkele vlaggen zijn opgehangen om mijn komst te vieren. Mijn aanwezigheid in dit dorp zal van korte duur zijn, want ik ga op pad in oostelijke richting. Eerst langs de Haulerwiekster Vaort en dan, langs de rand van de bebouwing, door een parkachtig gebied, waar tennisbanen zich verschuilen, volkstuintjes bloeien, boeken te koop worden aangeboden in een kas, een oude vrouw achter haar rollator loopt, sportvelden zich in stilte hullen en omheiningen wachten op een doorbraak. Over de Scheidingsreed kom ik terug bij de voornoemde Vaort die een mooie Elleboog in de maak heeft. Hier kom ik de eerste dames op de fiets tegen van deze dag, er zullen nog vele duo’s en kwartetten volgen. Mede dankzij de Elleboog loop ik nu richting Haulerwyk, maar niet voor lang, een stoffig zandpad wijst de weg naar het noorden. Een kleine hond houdt zijn pas in, zijn bazin krijgt hem niet mee. Bazin deelt mij mee dat haar hondje verwacht dat ik een hondje bij mij heb. Ik heb geen hond bij mij, zelfs niet in mijn rugzak. Is uw hond nu teleurgesteld? vraag ik met geveinsde empathie. De bazin verwacht dat het wel mee zal vallen. ‘We zijn bijna thuis’ en zij knikt naar de woning langs het stoffige pad. Hier scheiden onze wegen. Zij gaat naar huis. Ik ga verder van huis. Een trekker (met kenteken) en een gekoppelde kar (met kenteken) passeren mij stapvoets en doen geen stof opwaaien. Aan het einde van het pad gaat mijn weg rechtsaf. Het is de Scheidingsweg. Links ligt Drenthe. Rechts ligt Friesland. Deze weg vormt een scheiding tussen twee werelden, die anders moeiteloos in elkaar zouden overvloeien. Na een klein en heuvelachtig bosgebied van het Norger Esdorpenlandschap doemt Een op. Langs een oud en verlaten (?) schoolgebouw aan de Schoolstraat en een nieuw schoolgebouw met een uitgebreid speelgebied kom ik aan de andere kant Een uit. Ik ben nog niet van Een af, want voor mij ligt de Eenerbrug. In feite zijn het twee bruggen, één voor het gemotoriseerde verkeer, de andere brug voor wandelaars en fietsers. Net voor de wandelende brug staat een Amerikaanse moeraseik (zoals een bordje netjes vermeld) en twee gebogen bankjes zonder rugleuning. De mensen die hier gaan zitten worden geacht zelf een ruggegraat mee te nemen. Eén bankje staat in de schaduw van de boom. Tijd voor een pauze, met brood en koud water en een appel die niet ver van onze boom in de achtertuin is gevallen. Mijn vest gaat in mijn rugzak. Zonnebrand gaat over onbedekte plekken. Ik kan er weer tegen. De zon is hoger en hoger geklommen. In de schaduw van bomen is het goed te doen. Op open plekken pakt de warmte zich samen.

De weg naar Norg is grotendeels voorzien van schaduw. De Langeloër Duinen hebben gelukkig ruim de ruimte gegeven aan bomen. Tussen de bomen liggen kleine huisjes, geschikt als tweede huis. De één heeft moeite om een eerste huis te vinden. De ander heeft zonder moeite een tweede huis. Langs gaswinning, sportvelden en een zwembad nader ik de bebouwde kom van Norg. Een ouderwets esdorp in de Drenthse dreven. De Grootveenweg en de Zandvoort zijn hete straten. Geen boom in de openbare ruimte. Dan zie ik een zijstraat, met oude en grote bomen en schaduw over de weg. Hoeveel graden koeler zal het zijn in deze straat vergeleken met de straten die ik ga? Ik ga naar de supermarkt in het centrum (naast het buscentrum en een restant van de es). Ik zoek in de winkel naar een frisse drinkyoghurt en een bakje yoghurt met Griekse invloeden. Met twee koele producten loop ik de winkel uit, langs de viskraam met een rij wachtenden, naar de kerk van Norg, stralend in de zon. Op terrasssen zitten ouderen, fietsen zijn gestald. De scheiding van morgen en middag is in volle gang. Ik vind een schaduwbankje tussen kerk en bibliotheek. Een extra pauze komt van pas in dit warme weer. Ik neem de tijd om wat ik heb gekocht tot mij te nemen. Mensen gaan loom voorbij. De terrassen blijven bezet. Mijn bank ook. Wanneer de torenklok aangeeft dat het één uur is stap ik op en loop naar de Langeloër Duinen en de bijbehorende boscamping. Er is een Liedjespad, versierd met kabouters. Een melding maakt duidelijk dat er meerdere vernielingen zijn aangericht. De kabouter die dit op zijn geweten heeft is nog niet gevonden. Ik loop verder langs liedjes en versjes en kabouters en voorwerpen in het bos. Zou een bos zonder liedjes en zonder kabouters en zonder voorwerpen ook leuk zijn? Aan de noordkant van dit bosgebied kom ik een markering tegen van het Jacobspad (inclusief schelp) van Uithuizen naar Hasselt. In de Oosterduinen staan ook vele huisjes, sommige zelfs pompeus, zoals een imposante blokhut van epische proporties. Verderop ligt het Oostervoortsche Diep, een slingerende stroom in het landschap. Net wanneer ik het Diep ben overgetrokken hoor ik een geluid boven mij. Een passagiersvliegtuig zet de daling in naar vliegveld Eelde.

Langs de asfaltweg wapperen banieren om aan te kondigen dat hier het Noordsche Veld is, in de noordelijke hoek van Drenthe. Ik ga het klinkerpad op met rechts de gebouwen die horen bij het Noordsche Veld (bezoekerscentrum), links van mij is een hoog hek, daarachter staan kleine lage gebouwtjes. Vermoedelijk een voormalig bezit van onze krijgsmacht. Door de bossen van het Veld is het aangenaam wandelen, in alle rust. Er zijn nauwelijks wandelaars op pad. Vlakbij de boscamping en de huisjes kwam ik wandelaars tegen voor een klein rondje onder de boomkruinen. Het Noordsche veld heeft ook een heideveld, zelfs een bloeiend heideveld. Een enkele fietser volgt het spoor van het fietspad. Ik blijf aan de rand van het bos. Ik zoek een goede plek voor een volgende pauze. Bij een markeringssteen kan ik zitten in het gras in de schaduw. Aan de overkant van het zandpad staat de steen met een tekstbord. Dit is grenssteen Boermarke en Zeijen. Wanneer ik verderloop op een andere smalle zandweg komt mij een motor met zijspan tegemoet, geen gebruikelijke tegenligger op een zandpad. In het open veld waar ik nu loop is schaduw van bomen te vinden. Een camping. Een manege. Een begraafplaats. Het is hier allemaal te vinden. Zo nader ik Vries. De warme straten. De uitstalling van antiek en brocante. Het Wapen van Vries heeft een wapenstilstand afgekondigd met een ijscoup. Langs de doorgaande weg zie ik een bushalte. Nog vier minuten en de bus naar Assen zal zijn opwachting maken. Ik zal de chauffeur niet teleurstellen.

Groot Frieslandpad : Haulerwyk naar Vries – 31 kilometer