Het is even uur in de ochtend en ik sta op het koude perron te wachten op de trein van vijf minuten over zeven. De omroepster meldt dat de trein iets later komt. Even later komt de trein nog later. Dan helemaal niet meer, maar om 5 over half acht komt de volgende, is de uitspraak van de omroepster. Die trein komt pas tien minuten later. Een vroege start voor een lange etappe en nu al achter op mijn schema. Vandaag wil ik het resterende deel van Variant A (Rottemeren) van het Grote Rivierenpad lopen. In ieder geval wil ik Maasland, waar ik op de hoofdroute kom, halen. In de trein en in de metro zie ik andere wandelaars, herkenbaar aan het schoeisel, de kleding, de rugzak en een dopper of ander soort bidon die uit de rugzak steekt. Allen zijn nog vol goede moed. Via een iets andere route dan de geplande weet ik een beetje van mijn achterstand in te lopen.
In Zevenhuizen stap ik uit de bus, een paar meter van de route af. Eerst wandel ik door het dorp en dan ga ik het open gebied in. Dat open gebied met water, en polders en wuivend riet, molens en roeiers zal typerend zijn voor deze dag. Een ander opvallend trekje is de grote hoeveelheid mensen die op pad zijn, wandelend, fietsend, roeiend, mountainbikend. Bij de molen kom ik op de Tweemanspolder, daar ontmoet ik al een man en een vrouw. Ik ben blijkbaar te veel.
Langs de molen en de jachthaven slinger ik mijn weg tussen water links en rechts. Links liggen roeibanen, waaronder de Willem-Alexanderbaan. Rechts liggen de Rottemeren, waarnaar deze Variant is genoemd..
Zowel aan mijn linkerzijde als aan mijn rechterzijde wordt geroeid, alleen, of vier in een roeiboot. Vlak over het water in de flauw schijnende zon. Hoe koud zal het zijn, net boven de watergrens.
Vanaf de Rottemeren kom ik in het gebied van het Hoge Bergse Bos. Hier wordt het druk met groepjes hardlopers en hardloperinnen, die tussendoor allerlei spannende oefeningen van rekken en strekken doen. Anderen fietsen heuveltje op en heuveltje af. Er is zelfs een skipiste, maar sneeuw is er niet. Wel beklim ik een uitkijkpunt, van waaraf ik niet veel kan uitkijken, maar de lucht is flink betrokken en hangt laag. 
Er is niet alleen een Hoge Bergse Bos maar ook Lage Bergse Bosch, waar door de route langs gaat. Ik loop over een golvend golfterrein, waar mannen en vrouwen een balletje slaan. Gelukkig kom ik er ongeschonden vanaf. Een hardlopend stel maakt rechtsomkeert, misschien zien zij de gevaren beter in dan ik. Er kan een steile wand opgeklommen worden. Er kan geskied worden op rolletjes.
In de buurt van de Boterdorpse Verlaat (dat is een schutsluis) neem ik mijn eerste pauze op een bankje. Een boterhammetje, een slok drinken, een mandarijntje. Honden melden zich ook bij mij, maar die laat ik lopen. Na de pauze loop ik langs de Bergsche Voorplas. Als dit de voorplas is, wat moet dan wel de hoofdplas zijn. Paden voor fietsers en wandelaars lopen over de strook land tussen wateren en worden druk gebruikt. De Prinsenmolen schittert op deze plek, waar genoeg gewaaid kan worden. Ik moet ook nog even vermelden dat ik even later langs de Achterplas loop.
Om in waterige sferen te blijven, even later loop ik bij Overschie langs de Schie die hier voornamelijk Rotterdamsch is en later meer Schiesch, hoewel er ook nog een Delftsche variant is. Als kleine zijtak kan ik nog melden dat er een Schie-Schiekanaal is. Zo is geschied. Bij de Poldervaart, even ten oosten van Schiedam, neem ik mijn tweede pauze, met een boterham, een manderijntje, een slokje, maar geen jenever. Langs mijn bankje loopt ook het Groene Hartpad (Streekpad 12). 
Vanaf mijn wandelbankje ga ik naar het noorden en bereik de kandelaarweg (naar het weidse gebied ‘De Kandelaar’. Dan overstappen op de Groeneweg die zijn naam eer aan doet want links en rechts ziet het er groen uit. Dan een smal pad door het groen en langs een gebied met wuivende pluimen. Ik zie meerdere mannen gewapend met lange lenzen, dus er zal wel meer te zien zijn dan wuivende pluimen. Het pad dat ik volg komt uit op het Octave de Conickpad, die mij naar het noorden voert in een rechte lijn, die plots wordt omgebogen en nu loop ik over een modderige dijk, die langs een moerassig gebied gaat (bij Abtswoude?). Het is even ploegen op deze Tanthofkade, zeker op plaatsen waar rupsbanden diepe sporen hebben nagelaten. Ik kom bij een zuidelijk punt van Delft en ga naar het westen alwaar Schipluiden ligt. Op de Zuidkade, net ten zuiden van alweer een golfbaan, is het druk met wandelaars, fietsers en een enkele auto. Het lijkt alsof een flink deel van de bevolking van Schipluiden nog even naar buiten voordat de rust van de zaterdagavond begint. Via de noordelijke omweg ga ik Schipluiden binnen. Ik loop langs de Gaag, waarvan het water hoger ligt dan de naastgelegen woningen en winkels. Het is een mooi gedeelte door het oude plaatsje. Bij de oude Trambrug (nu voor fietsers en wandelaars) steek ik met enige moeite de Gaag over en loop naar het zuiden op de dijk, die op veel plaatsen modderig is.
Het is stil op de dijk, ik hoor mijn zompige stappen in de stilte van de naderende duisternis, die in lijkt te houden om mij de kans te geven voor het volledige donker Maasland binnen te trekken. Kilometer na kilometer loop ik, op de hielen gezeten door de schemer en de komende duisternis. Een enkel bootje met vissers vaart naar Schipluiden, verder is het stil. Aan mijn rechterhand schijnen ver weg lichten, rechts is het duister. Mijn ogen raken gewend bij elke stap. Bij het voetveer Vlaardingse Vaart komt een man aan fietsen die op eigen kracht naar mijn kant wil komen.
Ter hoogte van het Rechthuis van Zouteveen, maakt het pad een noodzakelijk bocht. In de bocht staat een standbeeld ter ere van de schilder Jongkind en er staat een grote tent en hengels leunen tegen het klaphek waar ik doorheen ga. Nu is het nog vier kilometer tot de aansluiting op de hoofdroute bij Maasland. De duisternis is gevallen met het gegak van ganzen.
Ik ga verder naar het station van Maassluis, maar hoe? Dat is de prangende vraag die mij bezighoudt. Ik kan kiezen voor de hoofdroute van het Grote Rivierenpad. Ik weet dat het eerste stuk langs het water gaat, maar ik weet niet meer hoe het pad is. Ik besluit om een rechtstreekse weg te kiezen. Dat valt nog even tegen, die weg is er wel, maar niet voor wandelaars. Eerst steek ik een afrit van de A20 over, dan ga ik een viaduct onderdoor. Aan de sporen in het gras kan ik zelfs in het duister zien dat ik hier niet de eerste ben. Dan steek ik de oprit van de A20 over en breng mij in veiligheid op een fietspad. Het station lonkt, maar er komt geen trein meer. Gelukkig rijdt de metro wel.
Grote Rivierenpad (05) – Zevenhuizen naar Maassluis – 45 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 